Resistin is een peptidehormoon. Medische onderzoekers zien het als een mogelijke link tussen zwaarlijvigheid en suikerziekte mellitus (type 2).
Wat is resistin?
Resistin is een recente ontdekking: pas in 2001 werden onderzoekers zich bewust van het hormoon toen ze er een onderzoek naar deden insuline weerstand. Een andere naam voor resistine in het Engels is adipocyte-specifieke secretoire factor (ADSF), omdat het lijkt te veroorzaken insuline weerstand als gevolg van zwaarlijvigheid. Obesitas of zwaarlijvigheid is de medische term voor hoge niveaus van te zwaar, die ze gebruiken de body mass index (BMI) om te bepalen. De formule voor BMI heeft betrekking op de lengte en het gewicht van een persoon. Hoewel critici BMI herhaaldelijk als onbetrouwbaar omschrijven, is het over het algemeen een goede richtlijn: Algemeen volksgezondheid risico's, individuele ziektefactoren en complexe ziekten zijn in talloze onderzoeken in verband gebracht met BMI. Deskundigen definiëren eenvoudige obesitas als een BMI van ten minste 25 bij mensen ouder dan 18 jaar die niet deelnemen aan competitieve sporten of bodybuilding, bijvoorbeeld. Obesitas is aanwezig boven een BMI van 30 en correleert met tal van volksgezondheid problemen - inclusief type 2 suikerziekte. Diabetes vertegenwoordigt een van de meest voorkomende complicaties van te zwaar en zwaarlijvigheid en kan de kwaliteit en de levensverwachting aanzienlijk verminderen. Het hormoon resistine, dat het menselijk lichaam aanmaakt als reactie op zwaarlijvigheid en slechte voeding, zorgt ervoor dat cellen resistent worden tegen het hormoon insuline, die regelt bloed glucose niveaus. Als gevolg hiervan manifesteren de kenmerkende symptomen van diabetes.
Functie, effecten en rollen
Onderzoekers werden zich bewust van het mogelijke verband tussen resistine en diabetes type 2 toen het peptidehormoon werd geïnduceerd insuline-resistentie bij muizen in een Amerikaans onderzoek. Resistin dankt zijn naam aan dit verzet. Insuline is een hormoon dat door de alvleesklier wordt aangemaakt. Het verlaagt de bloed glucose niveau en reguleert daarmee de energievoorziening van het menselijk lichaam. Wanneer voedsel wordt geconsumeerd, wordt de bloed glucose niveau stijgt in de vorm van glucose. Maar sterke schommelingen zouden dat wel doen leiden tot een fysiologische onbalans; het organisme is afhankelijk van het continu beschikbaar hebben van zoveel mogelijk energie. Om deze reden gaat het lichaam de stijging van de bloedglucose tegen: de alvleesklier geeft insuline af. De insuline reageert echter niet zelf met de glucose in het bloed. In plaats daarvan werkt het als een sleutel en zorgt het ervoor dat de lichaamscellen meer glucose opnemen. Hierdoor zakt de bloedglucosespiegel terug naar het normale niveau. In het geval van insuline-resistentie bij diabetes reageren de cellen van het lichaam niet meer of zwakker op het signaal van insuline dan bij een gezond persoon. Met name de cellen van de vetweefsel, spieren en lever worden meestal beïnvloed. De bloedglucosespiegel stijgt; maar in plaats van in de cellen te stromen, blijft de glucose in het bloed en is het dus niet als energie beschikbaar voor het lichaam. Indien onbehandeld, insuline-resistentie kan in extreme gevallen leiden tot de dood door verhongering - want hoewel de getroffen persoon in theorie voldoende voedsel consumeert, kan het organisme het niet metaboliseren. Volgens recent onderzoek veroorzaakt het peptidehormoon resistine deze insulineresistentie.
Vorming, voorkomen, eigenschappen en optimale niveaus
Het menselijk lichaam is in staat zelf weerstand te vormen. De vetweefsel van het organisme is hiervoor verantwoordelijk. Voor zover bekend wordt resistine alleen aangetroffen bij mensen en andere hogere zoogdieren. Het molecuul van het peptidehormoon bestaat uit 90 aminozuren. Aminozuren zijn eiwiteenheden; ze bestaan uit een centrale carbon atoom (C) waaraan een aminogroep (NH2), een carboxylgroep (COOH), een enkele waterstof atoom (H), een α-koolstofatoom en een restgroep zijn gehecht. De restgroep is uniek voor elk van de 20 aminozuren. Eiwitten dienen niet alleen als bouwstenen voor hormonen zoals resistin maar ook voor structuren binnen en buiten cellen en voor enzymen Ze zijn daarom essentieel voor het leven. De genetische code bepaalt de volgorde waarin de verschillende aminozuren zuren Als gevolg van hun fysische eigenschappen vouwen deze aminozuurketens zich in een driedimensionale ruimte, waardoor ze hun karakteristieke vorm krijgen.
Ziekten en aandoeningen
De geneeskunde is al lang bekend met het verband tussen te zwaar of zwaarlijvigheid enerzijds en diabetes type 2 anderzijds. Huidig bewijs suggereert dat resistine de ontbrekende schakel kan zijn die de precieze mechanismen achter deze associatie verklaart. Diabetes is een chronische stofwisselingsziekte, die in de volksmond ook wel diabetes wordt genoemd. Verschillende oorzaken kunnen bijdragen aan de ontwikkeling ervan; insulineresistentie is er een van. Wetenschappers hebben dit effect kunnen waarnemen in dierproeven. In 2001 voerden Steppan en collega's een onderzoek uit met muizen. Ze injecteerden de dieren met resistine en observeerden de effecten onder gecontroleerde omstandigheden in het laboratorium. Dat toonden ze ook aan drugs gebruikt om diabetes te behandelen, leidde tot lagere concentraties resistine. De exacte mechanismen zijn nog onduidelijk, maar wekken de hoop op nieuwe en effectievere langdurige therapieën voor diabetes. Tot enige tijd geleden gebruikten deskundigen en leken de term "diabetes bij volwassenen" voornamelijk als synoniem voor diabetes type 2. Maar steeds minder mensen gebruiken deze term. Een belangrijke reden hiervoor is de wijdverbreide prevalentie van deze vorm van diabetes, die nu wereldwijd epidemische vormen heeft aangenomen. Het treft mensen van alle leeftijden en hangt samen met het lichaamsgewicht. In eerste instantie wordt diabetes vaak merkbaar door enorme dorst. Andere symptomen zijn onder meer 피로visuele stoornissen, gevoel van zwakte en toegenomen infecties.
