Procedure
A nek dissectie wordt uitgevoerd onder narcose. De incisie kan variëren afhankelijk van het doel van de operatie en wordt geselecteerd door de chirurg. Tijdens de nek dissectieworden belangrijke anatomische structuren eerst bezocht om een overzicht te krijgen en niet om belangrijke organen te beschadigen of schepen.
Vervolgens heeft de weefselvocht knooppunten die het dichtst bij de eigenlijke tumor liggen, worden onderzocht. De weggesneden weefselvocht knooppunten worden meestal tijdens de operatie naar de afdeling pathologie gestuurd om onder de microscoop te worden onderzocht. Deze procedure wordt ook wel bevroren sectie genoemd.
De pathologen onderzoeken of er tumorcellen in de weefselvocht knooppunten en zo ja, hoe ver ze zich aan de rand van de incisie bevinden. Het bevroren gedeelte heeft diagnostische redenen en is ook bepalend voor het verdere verloop van de operatie. Als alles bedreigd of abnormaal is lymfeklieren en omringende structuren met succes zijn verwijderd, kan de operatie worden beëindigd. Helaas komt het ook voor dat getroffen lymfeklieren or schepen kan om chirurgische redenen niet worden verwijderd en de operatie moet voortijdig worden beëindigd.
Complicaties
Complicaties van een nek dissectie zijn enerzijds de algemene chirurgische risico's alsook de specifieke complicaties van een halsdissectie. De algemene risico's omvatten narcose en het risico van letsel aan belangrijke organen, zenuwen en schepen, evenals bloeding, ontsteking, overmatige littekens, wond genezen aandoeningen en postoperatieve bloeding. De specifieke complicaties van a nek dissectie hangt af van de radicale aard van de procedure.
Therapeutisch dus nek dissectie gaat gepaard met een significant hoger aantal complicaties dan electieve of selectieve halsdissectie. Of de resectie eenzijdig of bilateraal is, speelt ook een grote rol bij het operatierisico en de bijwerkingen. In het bijzonder het verwijderen van belangrijke structuren zoals grotere zenuwen, spieren en bloed bloedvaten verhoogt het risico op complicaties. Vooral de therapeutische dissectie wordt hierdoor beïnvloed, zoals de grote halsader ader (vena jugularis interna), een grote hersenzenuw (nervus accessorius) en de sternocleidomastoideus (musculus sternocleidomastoideus) worden verwijderd.
Zullen er littekens zijn?
Of er littekens achterblijven, hangt af van de respectievelijke incisie van de chirurg. Dit kan sterk variëren, afhankelijk van het doel van de operatie. De chirurg zal zich meestal oriënteren op anatomische structuren en huidplooien, zodat later een goed cosmetisch resultaat mogelijk is.
Bovendien wordt meestal een speciale hechttechniek (intracutane hechting) gebruikt in nek operaties om het litteken zo onopvallend mogelijk te maken. Hierdoor lijkt het litteken erg spleetvormig. Om het best mogelijke esthetische resultaat te bereiken, moet het litteken na genezing worden behandeld met crèmes. Vroege en frequente beweging van de nek kan het litteken vergroten.
Lymfedrainage
Het lymfestelsel strekt zich uit over het hele lichaam en absorbeert vocht uit het weefsel om het terug in de bloed via lymfevaten. Lymfeklieren zijn een soort tussenstation die de lymfe filtert en schadelijke cellen tegenhoudt. Ze maken daarom deel uit van de immuunsysteem.
Tijdens de resectie van lymfevaten en -knopen (lymfadenectomie) kan de lymfe vervolgens niet meer wegvloeien en zich ophopen in het weefsel. Dit evenement wordt ook wel genoemd lymfoedeem. Therapeutische ondersteuning kan worden geboden door massage of handleiding lymfedrainage, wat de afvoer bevordert en de zwelling tegengaat.