Het is de aanwijzing als een vitamine, maar nuttige functies heeft het waarschijnlijk toch: orotinezuur, voorheen bekend als vitamine B13, is weinig bekend en is al lang niet onderzocht. Orotinezuur (Acidum oroticum) wordt gevormd als tussenproduct in het menselijk metabolisme van nucleïnezuren, namelijk van de aminozuren asperges en glutamine tijdens de productie van uracil en cytosine. Deze bases zijn onder meer nodig voor de 'ladderbazen' van menselijk DNA, maar zijn ook essentieel voor andere functies zoals signaaltransductie en het katalyseren van biochemische reacties.
Melk is rijk aan orootzuur
Deze stof komt ook voor in voedingsmiddelen: in gisten en zuivelproducten zoals yoghurt, kefir, kwark en karnemelk - schapen melkbevat overigens meer dan 3 keer zoveel orootzuur als koemelk. Moedermelk is ook bijzonder rijk aan orootzuur.
Orootzuur dankt zijn naam aan zijn ontdekkers, de Italiaanse onderzoekers Biscaro en Belloni. Ze isoleerden het voor het eerst aan het begin van de 20e eeuw van koeien wei - en de Griekse naam is "orós". Aanvankelijk dacht men dat orootzuur essentieel was voor het leven, dus het werd opgenomen in de vitaminen.
Orootzuur en magnesium
Hoewel deze status is ingetrokken, zou de stof een aantal positieve effecten hebben: orootzuur zou de lever en de progressie van leverziekten stoppen, wordt gezegd dat het de ontwikkeling van tegengaat kanker en - vooral in combinatie met magnesium, wiens transportmedium het dient als - om hart- en vaatziekten te voorkomen en positief te beïnvloeden Vet metabolisme Er wordt gezegd dat het de energievoorziening in de cellen stimuleert, vooral de hart- spier, en zo zijn prestatievermogen verhogen. Er wordt ook gezegd dat het de lange termijn bevordert geheugen.
Daarom wordt orootzuur aangeprezen als een zogenaamde biofactor die tekorten in het lichaam kan compenseren en - in hogere doses - de werking van een medicijn kan hebben. Als middel voor cardiovasculaire bescherming wordt het vooral vaak als combinatiepreparaat aangeboden magnesium.
Effect van orootzuur niet wetenschappelijk bewezen
Tot op heden zijn echter nauwelijks van deze aangeprezen effecten voldoende wetenschappelijk bewezen. Positieve effecten werden voornamelijk aangetoond in experimentele onderzoeken bij ratten, maar bij mensen slechts in enkele klinische onderzoeken. Bij ratten daalde het cholesterol niveaus, maar tegelijkertijd de kans op leververvetting Een recente studie onder iets minder dan 80 patiënten met ernstige hart- mislukking kon aantonen dat de getroffenen daadwerkelijk baat konden hebben bij het nemen van een extra dosis orotinezuur - zowel in termen van overlevingskansen als de omvang van hun symptomen.
Om de stof op een echt ondersteunende en therapeutische manier te gebruiken, zou klinisch onderzoek nog meer gericht moeten zijn op orotinezuur. Er is echter al één bevestigd toepassingsgebied: orotinezuur wordt in verhoogde hoeveelheden geproduceerd bij bepaalde metabole defecten in de ureum cyclus - dus als het detecteerbaar is in de urine, leidt dit tot een vermoeden van een overeenkomstige stoornis in het aminozuurmetabolisme.
