Talloze grappen en de helaas vaak geïmiteerde symptomen van stotteren laat keer op keer zien dat veel mensen deze aandoening als een komische aangelegenheid beschouwen. Anderen denken dat aansporingen, leringen, zelfbeheersing en vaste wil het probleem kunnen verhelpen spraakstoornissen Zowel de ene als de andere mening getuigt echter van onwetendheid van het feit dat stotteren is een ziekte - een spraakziekte.
Symptomen en oorzaken van stotteren
In stotterenwordt vloeiende spraak onderbroken door krampachtige bewegingen van de ademhalings-, larynx- en spraakspieren. In normale spraak, ademhaling, larynxfunctie en articulatiebewegingen, bijvoorbeeld van de lippen en tong, moet worden gecoördineerd. Dit gebeurt onbewust en wordt daarom niet als een bijzondere prestatie beoordeeld. Wanneer dit coördinatie is gestoord, ontwikkelt zich een merkbare, karakteristieke spraakstoornis, stotteren. Omdat het een vrij veel voorkomende is voorwaarde - ongeveer een procent van de totale bevolking wordt getroffen - de symptomen zijn bij iedereen bekend. Vloeiende spraak wordt onderbroken door krampachtige bewegingen van de ademhalings-, larynx- en spraakspieren. We onderscheiden hier twee soorten spasmen, de clonische spasmen leiden tot snelle herhalingen van sommige geluiden, vooral de explosieve geluiden (k, p en t). In tonic spasmen, de geluiden kunnen alleen worden uitgesproken na langdurig drukken. Medeklinkers veroorzaken meer moeilijkheden dan klinkers. Stotteren komt voornamelijk voor in de vrijheid van meningsuiting, antwoorden, en in moeilijke situaties, minder bij meelopen, tellen, fluisteren en zingen. Sommige mensen stotteren alleen als het om een bepaalde groep mensen gaat, bijvoorbeeld superieuren of vreemden, terwijl ze dat kunnen praten ongeremd thuis of met vrienden. Onzekerheid en remmingen belemmeren aldus de stotteraar in de omgang met andere mensen; daardoor wordt hij niet zelden verlegen voor mensen, neemt zijn zelfvertrouwen af, zodat hij uiteindelijk zijn mentale evenwicht volledig kan verliezen. Er verschijnen minderwaardigheidscomplexen en zelfs zelfmoordgedachten. Aldus ontwikkelt zich een buitengewoon pijnlijk lijden, een functionele stoornis die neurose wordt genoemd als gevolg van een abnormale reactie van de zenuwstelsel voor het milieu, een echte, zeer stressvolle ziekte die een passend begrip en hulpvaardigheid van de omgeving vereist. Stotteren komt vaak voor bij kinderen, waar soortgelijke gevallen zich al in de gezinnen hebben voorgedaan. Dit betekent niet dat stotteren erfelijk is. Schade die het kind ervaart tijdens, voor en kort na de geboorte, voedingsstoornissen, infectieziekten, die een algemene vermindering van fysieke en mentale weerstand veroorzaken, beangstigende ervaringen, ongelukken, educatieve fouten, conflicten in het ouderlijk huis, imitatie en anderen kunnen dan het stotteren uitlokken. In sommige levensfasen is er een bijzonder gevaar. Kinderen van drie tot vier jaar willen meestal meer praten dan ze kunnen. Hun vocabulaire voldoet echter nog niet aan de toegenomen eisen en hun spraaktools zijn nog niet getraind voor snelle spraak. Zo kunnen "vastlopen" en "omrollen" optreden. Deze herhaling van lettergrepen komt niet zelden voor in een bepaald stadium van taalontwikkeling en moet nog niet als pathologisch worden beschouwd. Het is een pathologisch geconditioneerde reflex die kan worden overwonnen. Dit zogenaamde ontwikkelingsstotteren mag het kind niet bewust worden. Indien mogelijk zou dit stotteren niet opgemerkt moeten worden door de opvoeders. Een kind mag in geen geval worden aangemoedigd om verkeerd uitgesproken woorden correct te herhalen. De symptomen verdwijnen meestal na korte tijd vanzelf. De volgende klif is het begin van school. Veranderingen in de omgeving en nieuwe taken kunnen de spraakstoornis opnieuw activeren. De laatste crisis is de puberteit met zijn fysieke en mentale veranderingen. Het stotteren begint dus meestal in jeugd en adolescentie.
Behandeling en therapie
Bij de behandeling van stotteren waren en zijn er talloze fouten. Nog in 1841, het uitsnijden van een wigvormig stuk vanaf de achterkant van de tong werd aanbevolen. Deze procedure was erg pijnlijk omdat anesthesie was nog niet bekend. In sommige gevallen was het zelfs dodelijk. Tegenwoordig is het voor ons moeilijk om ons succes voor te stellen, omdat stotteren geen organische ziekte is, bijvoorbeeld door een abnormale ziekte. tongDesondanks komen ouders keer op keer naar het consult met de verkeerde opvatting dat het afsnijden van het linguale frenulum kan helpen. hypnose en elektrotherapie helpen ook niet tegen stotteren. Voor de behandeling is het raadzaam om het kind te presenteren aan een spraak-, zenuw- of kinderarts of zelfs een logopedist. Men is altijd verbaasd om volwassen stotteraars in het consult te zien die worstelen met de voorwaarde sinds jeugd zonder ooit medische hulp te hebben gezocht. Bij de behandeling is het belangrijk om de wortels van het lijden, die in de ervaringssfeer liggen, te herkennen en er rekening mee te houden. Bij oudere patiënten worden spraakoefeningen gebruikt om te proberen de patiënt te ontspannen en een nieuw type spraak tot stand te brengen, een maatregel die vaak lang duurt en helaas niet altijd succesvol is. Kalmerende medicijnen hebben een ondersteunende werking. Bij kinderen voldoende slaap, licht verteerbare voeding rijk aan vitaminen, een rustige thuissfeer, consistent, maar niet strikt, onderwijs en een regelmatige dagelijkse routine moeten worden geboden. Sporten met een ritmisch verloop, zoals jogging en langzaam zwemmen, hebben een gunstig effect. Het is ook buitengewoon schadelijk om kinderen te bekritiseren of zelfs te straffen vanwege hun spraakgebrek. Om ermee om te gaan, zijn rust en geduld vereist van gezinsleden en opvoeders. Op school moet speciale aandacht worden besteed, vooral tijdens mondelinge examens, die in sommige gevallen helemaal moeten worden vermeden. Voor ernstig stotterende en niet succesvol behandelde kinderen, logopedie scholen zijn opgericht in bijna alle Duitse deelstaten, soms met kostscholen, waar, volgens het curriculum van normale scholen, de lessen worden gegeven door logopedische pedagogen en therapie op deze manier wordt geïntegreerd in de hele dagelijkse routine. Er zijn dus genoeg mogelijkheden om mensen te helpen die stotteren Het is belangrijk dat ze worden herkend en dat er misbruik van wordt gemaakt, dat patiënten zichzelf niet neerleggen, maar door het begrip en de steun van de mensen om hen heen in staat worden gesteld om hun lijden correct in te schatten en te overwinnen.
