Verschillen in hechtingsstoornissen bij kinderen en volwassenen | Bindende stoornis

Verschillen in hechtingsstoornissen bij kinderen en volwassenen

Er zijn verschillende vormen van hechtingsstoornis, die van nature verschillen tussen kinderen en volwassenen. Bij kinderen wordt een hechtingsstoornis vaak veroorzaakt door traumatische gebeurtenissen. Er zijn verschillende triggers, vaak zijn er verbanden met fysiek en / of seksueel geweld, maar ook extreme verwaarlozing of een duidelijk intact ouderlijk huis kan leiden tot de hechtingsstoornis van een kind.

Dit heeft een extreme invloed op het gedrag van het kind. Afhankelijk van de vorm van de hechtingsstoornis heeft het kind moeite om met belangrijke zorgverleners in de omgeving om te gaan. Dit uit zich vaak in ambivalent, dat wil zeggen ambivalent gedrag.

Enerzijds wordt overmatig vertrouwen waargenomen met verlies van afstand, maar anderzijds wordt ook agressie of onwetendheid van de belangrijke persoon waargenomen. Bovendien doen zich vaak problemen voor bij het omgaan met kinderen van dezelfde leeftijd. Vaak zijn de getroffen kinderen ook emotioneel onstabiel en fluctueren ze tussen verschillende emotionele toestanden.

Deze omvatten vaak angst, verdriet, gebrek aan emoties en agressie tegen zichzelf en hun omgeving. Er zijn officiële diagnostische criteria voor hechtingsstoornissen bij kinderen. Als therapie wordt een langdurige psychotherapeutische behandeling beoogd.

Voor volwassenen moet het concept hechtingsstoornis tegenwoordig vanuit verschillende perspectieven worden bekeken. Deze omvatten volwassenen die al last hebben van hechtingsstoornissen in jeugd vanwege een trauma zoals hierboven beschreven. Deze hechtingsstoornis is vaak aanwezig als er geen geschikte therapie werd uitgevoerd jeugd of als het niet consequent werd uitgevoerd.

Dit kan leiden tot vermijdingsgedrag jegens mensen in de directe omgeving. Vaak zijn de getroffen volwassenen niet in staat geweest om de trauma's van jeugd goed en worden daardoor sterk beïnvloed en beperkt in hun dagelijkse gedrag. Daarom moet psychotherapeutische of psychiatrische behandeling worden gezocht. In de huidige samenleving wordt het concept van hechtingsstoornis bij volwassenen echter vaak gelijkgesteld met een neiging tot losse hechtingen en de angst voor vaste beloften van een serieus partnerschap. Dit kan ook gezien worden als een soort hechtingsstoornis, maar heeft minder traumatische oorzaken en hoeft niet per se door psychiatrische zorg behandeld te worden.

Therapie

De behandeling van een bindingsstoornis is vaak een lang proces. Een gedragstherapeutische benadering staat op de voorgrond. Om een ​​constante veilige omgeving te creëren, dient de behandeling zo mogelijk poliklinisch plaats te vinden, bijvoorbeeld in een psychotherapeutische praktijk.

In het algemeen dient de behandeling onder toezicht te staan ​​van een specialist in psychiatrie of psychotherapie​ Dit garandeert dat de problemen van de betrokkene adequaat kunnen worden aangepakt. Psychiatrische of psychotherapeutische zorg is meestal een proces dat jaren in beslag neemt.

Het is belangrijk dat er een veilige en stabiele relatie tussen de betrokkene en de therapeut tot stand komt. Anders is het succes van de behandeling zeer beperkt door het gebrek aan vertrouwen van de betrokken persoon. In die zin is er geen medicamenteuze therapie voor de hechtingsstoornis. Er kunnen echter ondersteunende medicijnen worden gegeven. In de meeste gevallen staat de behandeling van begeleidende ziekten op de voorgrond.