Infantiele plexusverlamming is armverlamming die pasgeborenen treft. Het is het gevolg van overstrekking, scheuren of avulsie van zenuwwortels bij de geboorte. Naast fysiek en ergotherapie, microconstructief maatregelen kan de mobiliteit en gevoeligheid van de aangedane arm tijdens de eerste levensmaanden herstellen en ook als therapeutische maatregel speelt intensieve ouderlijke zorg een rol.
Wat is infantiele plexusverlamming?
Infantiele plexusverlamming is de medische term voor infantiele verlamming van de arm die optreedt tijdens de geboorte als gevolg van een verwonding aan de zenuwplexus. Infantiele armverlamming varieert in ernst en beperkt dus de armbeweging in verschillende mate. Tegelijkertijd treedt een min of meer ernstige verstoring van de armgevoeligheid op. Afhankelijk van het aantal aangetaste zenuwwortels kan infantiele plexusverlamming ofwel achteruitgaan of permanente bewegingsbeperkingen met zich meebrengen.
Oorzaken
Infantiele verlamming van de arm wordt altijd veroorzaakt door schade aan het armzenuwraamwerk dat optreedt tijdens het geboorteproces. Meestal is de schade het gevolg van abnormaal stretching van de arm zenuwen en wordt dus meestal geassocieerd met complicaties tijdens het geboorteproces. Dergelijke complicaties zijn bijvoorbeeld aanwezig wanneer de schouder van de baby verstrikt raakt en verloskundigen extreme druk op de baby moeten uitoefenen. nek Echter, mechanische geboorte AIDS zoals een tang kan ook de verlamming van de plexus bij kinderen bevorderen. Baby's met een geboortegewicht van meer dan 4000 gram worden het meest getroffen door de voorwaarde Noodsituaties zoals navelstreng verstrengeling tijdens de geboorte kan ook actie op de nek en cervicale regio en worden daarom even vaak geassocieerd met infantiele armverlamming. Minder vaak is armschade het gevolg van keizersnede or zenuwwortel avulsie tijdens de bevalling in stuitligging.
Symptomen, klachten en tekenen
De brachiale plexus ligt over het sleutelbeen en heeft vijf zenuwwortels tot drie zenuwstammen. Zo regelt het naast de schouderbeweging ook de flexie en extensie van de elleboog. Evenzo is dit zenuwcomplex verantwoordelijk voor handbeweging en borstspierbeweging. Afhankelijk van welke van de vijf zenuwwortels wordt beïnvloed door de parese, is er een bovenste, middelste of volledige plexusparese. De ernst en locatie van de schade bepalen de symptomen. In complete plexusverlamming met zenuwwortel avulsie, kan het kind de arm of de borstspier niet bewegen. Sensaties zijn ook niet meer aanwezig voor deze gebieden. Als er in plaats van een avulsie alleen een scheur of overstrekking is, is het bewegingsvermogen, maar ook de gevoeligheid van de overeenkomstige gebieden beperkt, maar niet volledig geblokkeerd. Bij verlamming van de bovenste plexus zijn niet alle vijf zenuwwortels aangetast. In dit geval heeft de gevoeligheid en bewegingsbeperking alleen betrekking op het schouder- en ellebooggebied, met gedeeltelijke borst spierbetrokkenheid. Tussenliggende plexusverlamming betreft daarentegen alleen de borstspier en extensie van de elleboog.
Diagnose en verloop van de ziekte
De arts kan de diagnose van infantiele plexusverlamming vaak stellen door een visuele diagnose. Dit is met name het geval als het geboorteproces gepaard is gegaan met complicaties die de manifestatie doorgaans bevorderen. Om de diagnose te bevestigen, kan de arts passende beeldvorming bestellen. Hoe infantiele plexusverlamming zich ontwikkelt, hangt af van het individuele geval en het aantal en de intensiteit van de specifieke verwondingen. Het corrigerende maatregelen geïnitieerd beïnvloeden ook het beloop van de ziekte. Als er bijvoorbeeld microchirurgische zenuwreconstructie kan plaatsvinden, kan onder bepaalde omstandigheden een positiever verloop worden aangenomen. Als de parese gepaard gaat met groeistoornissen van de arm, kan een ernstiger verloop van de ziekte met blijvende schade worden voorspeld. Negatieve factoren in individuele gevallen kunnen ook bijkomende ziekten zijn, zoals zwaarlijvigheid Door de verlammingen kunnen onder bepaalde omstandigheden extreme misstanden optreden in de aangedane arm, die gepaard gaan met gewrichtsslijtage. Fysiotherapeutisch maatregelen kan nuttig zijn om een dergelijke ziekteprogressie te voorkomen.
Complicaties
In de regel treedt verlamming van de armen op bij getroffen kinderen, deze verlamming kan leiden aan verschillende beperkingen in het dagelijkse leven van de patiënt en dus ook aan een vertraagde ontwikkeling. De kwaliteit van leven van de getroffen persoon wordt aanzienlijk beperkt door deze ziekte. In veel gevallen worden ouders en familieleden ook sterk getroffen door deze ziekte en hebben ze psychologische ondersteuning nodig. Als een regel, stretching en het buigen van de arm is niet meer zonder meer mogelijk, wat niet zelden ook de schouder belast. Het is niet ongebruikelijk dat de beschadigde gebieden ook lijden aan ongevoeligheid en andere sensorische stoornissen. Patiënten kunnen bepaalde dingen en activiteiten in het dagelijks leven niet meer uitvoeren. In veel gevallen veroorzaakt infantiele plexusverlamming ook groeistoornissen, wat kan leiden tot secundaire schade en complicaties op volwassen leeftijd. De armen kunnen ook een verkeerde positie aannemen, waardoor er nog meer spanning ontstaat. Plexusverlamming wordt behandeld door verschillende therapieën of door chirurgische ingrepen. Er treden geen verdere complicaties op. Het is echter niet te voorspellen of een positief beloop van de ziekte zal optreden.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als de pasgeborene de arm niet kan bewegen en borst spier goed, kan infantiele plexusverlamming de onderliggende oorzaak zijn. Een arts moet worden geraadpleegd als het ongemak na een dag niet is verdwenen of als het kind tekenen van vertoont pijn Als het kind de arm helemaal niet kan strekken of buigen, moet het ziekenhuis onmiddellijk worden bezocht. Direct ingrijpen is ook nodig als er andere symptomen aan de bewegingsbeperkingen worden toegevoegd. Dus verlammingsverschijnselen, huidveranderingen of gedragsafwijkingen van het kind moeten in ieder geval door een arts worden opgehelderd. Vaak wordt infantiele plexusparese onmiddellijk na de geboorte herkend en behandeld terwijl het kind nog in het ziekenhuis ligt. Verdere bezoeken aan de dokter zijn geïndiceerd tijdens en na de therapie Over het algemeen moet armverlamming gedurende vele jaren worden behandeld om de beweeglijkheid van de arm permanent te behouden en, in het beste geval, zelfs te verbeteren. De ouders en later de getroffenen zelf dienen daarom regelmatig de arts te raadplegen. Naast de huisarts kan een orthopeed of een fysiotherapeut geraadpleegd worden. Begeleidende moeder-kind therapie is aanbevolen.
Behandeling en therapie
De behandeling van verlamming van de infantiele arm hangt er grotendeels van af zenuwen zijn aangetast. Gedurende de eerste twee weken na de geboorte wordt de arm gespaard en geïmmobiliseerd, omdat het zenuwstelsel vanzelf kan herstellen van kleine beschadigingen zoals overstrekking. Zwelling en blauwe plekken zouden tijdens deze periode moeten afnemen. Pas na deze eerste dagen zijn ergotherapie en fysiotherapie maatregelen genomen, die in het bijzonder bedoeld zijn om een verkeerde plaatsing van de gewrichten en zijn afgestemd op de leeftijdsgebonden bewegingen van het kind. In individuele gevallen is een deel van het zenuwen in de vroege fase kan ook worden hersteld door microchirurgie. Deze reconstructieve interventie vindt in de regel plaats in de eerste levensmaanden. Neurolyse verwijdert bijvoorbeeld residu littekens en verbetert zo de geleidbaarheid van de beschadigde zenuwen. Ongeveer drie jaar na deze procedure kan het herschikken van de pezen en spieren de algehele functionaliteit van de arm verbeteren. Bij alle therapeutische maatregelen is de zorg voor de ouders van groot belang. Bijvoorbeeld overdreven spanning over de moeder-kindrelatie als gevolg van het fenomeen moet worden vermeden.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van infantiele plexusparese is moeilijk te voorspellen. Specifieke tests zijn nodig om te bepalen welke zenuwen bij de geboorte bij de pasgeborene zijn aangetast of beschadigd om een verdere vooruitzichten voor het verloop van de ziekte vast te stellen. Bij een groot aantal patiënten, met zowel goede medische zorg als uitgebreide zorg door de ouders, kan in het verdere verloop een volledig herstel worden gedocumenteerd. Er zijn verschillende therapeutische benaderingen en gerichte training die kunnen worden gebruikt om herstel te bereiken. Desalniettemin bestaat er ook de mogelijkheid dat verlamming of gedeeltelijke verlamming ondanks alle inspanningen levenslang zal blijven bestaan. De omvang van de beschadigde zenuwvezels geeft informatie over het verdere verloop van de ziekte. Als er geen herstel van de bewegingsmogelijkheden van de arm wordt bereikt, zijn verdere gevolgen te verwachten leiden naar emotionele en mentale toestanden van spanning Bij een ongunstig beloop van de ziekte ontstaan psychische stoornissen die bijdragen aan een aanzienlijke verslechtering van zowel het welzijn als de kwaliteit van leven. De fysieke prestatie is door de ziekte beperkt en kan leiden tot een sterke verzwakking van de psyche. Het dagelijks leven moet worden geherstructureerd en aangepast aan de fysieke omstandigheden van de patiënt. Afhankelijk van de individuele persoonlijkheidskenmerken en de omgeving van de patiënt is er een risico voor geestesziekte.
het voorkomen
Ouders kunnen infantiele plexusverlamming zoveel mogelijk voorkomen door zich bij de geboorte uitsluitend in handen te stellen van ervaren verloskundigen. Bij extreme geboortecomplicaties kan echter verlamming optreden, zelfs als verloskundigen veel ervaring hebben.
Nazorg
Hiermee zijn er meestal maar weinig mogelijkheden voor nazorg voor de getroffen persoon voorwaarde In dit geval moet de behandeling onmiddellijk worden gestart om blijvende schade aan het kind te voorkomen, die een negatief effect kan hebben op het leven van het kind. In het ergste geval treedt blijvende verlamming op, die niet meer te behandelen is. In dit geval zijn de ouders afhankelijk van de intensieve zorg voor het kind en moeten zij het ondersteunen. Eerst en vooral, fysiotherapie maatregelen zijn nodig om de symptomen te verlichten, hoewel veel van de oefeningen ook thuis kunnen worden herhaald. Op dezelfde manier heeft het kind de hulp van zijn eigen familie en vrienden nodig in het dagelijks leven. Bij verdere ontwikkeling kunnen verdere chirurgische ingrepen ook nodig zijn om het ongemak permanent te verlichten. Na zo'n operatie moet het kind in ieder geval rusten en ontspannen. Er mogen geen fysieke activiteiten of inspanningen worden verricht. De ziekte vermindert ook de levensverwachting van het kind niet, op voorwaarde dat het snel en goed wordt behandeld.
Wat u zelf kunt doen
In het geval van infantiele plexusverlamming, permanent fysiotherapie behandeling wordt sterk aangeraden. Als onderdeel van fysiotherapie krijgen ouders van getroffen patiënten verschillende oefeningen te zien die ze thuis meerdere keren per dag met hun kinderen moeten uitvoeren. Omdat kinderarmverlamming leidt tot fysieke beperkingen in het dagelijks leven, kleuterschoolmoeten school, opleidings- en werkplekken proactief over het probleem worden geïnformeerd. Vooral sportactiviteiten zwemmen, kan een positief effect hebben op plexusverlamming en moet worden aangemoedigd als het kind geïnteresseerd is. Sommige zwemmen clubs bieden speciale lessen aan voor kinderen met bewegingsstoornissen. Verlamming van de infantiele arm moet openlijk door ouders met hun kinderen worden besproken. Een open benadering van de bewegingsstoornis, afhankelijk van het karakter en de leeftijd van het kind, is een belangrijke factor bij zelfhulp. Negatief of pejoratief klinkende termen voor de aangedane ledemaat, zoals een zwakke of gebroken arm, moeten worden vermeden. Bij oudere kinderen en adolescenten zijn gesprekken over hun eigen lichaamsbeeld van het grootste belang, omdat met het begin van de puberteit vaak hun eigen lichaamsbeeld verandert. Als het kind blokkeert of zich volledig in zichzelf terugtrekt, wordt een aanvullende psychologische of psychotherapeutische behandeling van de patiënt aanbevolen met als doel het zelfrespect te vergroten.
