Klachten over hyperthyreoïdie
De meerderheid van de patiënten (70-90%) heeft een schildklier strumaDe schildklier is vergroot; deze vergroting, wanneer het een bepaalde grootte heeft bereikt, wordt zichtbaar met normaal hoofd houding en vooral wanneer het hoofd achterover ligt (= hoofd in de nek). Bij het inslikken, de struma is mobiel, wat een belangrijk criterium is om het te onderscheiden van een kwaadaardige gebeurtenis in de schildklier. De stadia van schildkliervergroting worden ingedeeld in de volgende volgorde: Fase Ia: The struma is voelbaar vergroot en niet zichtbaar, zelfs niet met de hoofd achterover leunen.
Stadium Ib: Het struma is alleen zichtbaar met de hoofd achterover leunen in de nek. Fase II: Het struma is zichtbaar met een normale hoofdpositie. Fase III: Naast de struma, congestie van de nek aderen treden op, wat duidt op verplaatsing van structuren naast de schildklier.
Patiënten zijn vaak nerveus, gemakkelijk prikkelbaar en boos, emotioneel instabiel en rusteloos. Ze merken het trillen van hun vingers op en melden slaapstoornissen. De hart- snelheid is verhoogd en er kunnen extra hartslagen zijn (=extrasystole) Of hartritmestoornissen, die patiënten gewoonlijk rapporteren als 'hart- struikelen ”.
Bloed de druk is vaak verhoogd wanneer de schildklier overactief is (hyperthyreoïdie) (arteriële hypertensie). Patiënten hebben last van diarree en vallen af, hoewel ze meer eetlust hebben en meer eten. De helft van de patiënten heeft een verminderde glucosetolerantie, dwz ze zijn verhoogd bloed suikerniveaus in lege staat en na de maaltijd.
De huid van de patiënten is warm en vochtig, ze zweten meer en verdragen slechts slecht warmte. Haaruitval kan ook een symptoom zijn van hyperthyreoïdie. Een ander symptoom is de zwakte van de dij spieren, waardoor veel patiënten zich zwak voelen en weinig drive hebben (= adynamisch).
If hyperthyreoïdie wordt veroorzaakt door Ziekte van Graveskunnen de volgende aanvullende symptomen aanwezig zijn: de schildklier is ontstekingsremmend vergroot, en autoantilichamen tegen TSH receptor en verhoogde schildklierhormoonconcentraties zijn detecteerbaar in de bloed. Endocriene orbitopathie komt voor bij de meeste patiënten: het wordt gedefinieerd als het uitsteeksel van een of beide oogbollen uit de baan. Dit wordt veroorzaakt door een ontstekingsproces dat weefsels rondom het oog aantast (oogspieren, vetweefsel): Celvergrotingen in het weefsel rond de oogbol en in de oogspieren evenals de opslag van glycoproteïnen (=eiwitten met een suikerresidu in de chemische structuur) en daaropvolgende waterretentie veroorzaken de orbitopathie.
Patiënten melden dubbelzien, hebben een zeldzame knippering van de ooglid (= Stellwag-teken) en droge ogen, ze zijn bang voor licht en hebben het gevoel een vreemd lichaam in het oog. Als de patiënten naar beneden kijken, de bovenste ooglid zakt niet mee (= Gräfe-teken). Het zicht (= zichtbaarheid) van de patiënt neemt af.
Daarnaast, spiertrekkingen oogleden kunnen optreden als gevolg van overproductie van de schildklier hormonen. Bij een klein deel van de patiënten met Ziekte van Graveswordt de huid aangetast in de vorm van myxoedeem aan de voorkant van het pseudo-subjectieve bot (= tibia) en de voorvoet: Hier worden ook glycoproteïnen opgeslagen, die water aantrekken, waardoor een verdikking van het onderhuidse weefsel voor het scheenbeen optreedt. Er ontstaan geen deuken als er druk op de verdikte huid wordt uitgeoefend. De vinger en voetnagels kunnen ook worden aangetast: ze laten los van het nagelbed (= oncholyse).
