In uithoudingsvermogen sport, heeft hoogtetraining zichzelf onweerlegbaar bewezen als een verstandige trainingsmethode om de prestaties te verbeteren. Uithoudingsvermogen hardlopers uit de hooglanden van Kenia en Ethiopië zijn voornamelijk verantwoordelijk voor het combineren van hoogtetraining met atletische prestaties. Hoogtetraining wordt in eerste instantie echter gedifferentieerd in een wedstrijdvoorbereiding voor wedstrijden op grotere hoogte of voor wedstrijden in hoger gelegen gebieden.
Hoogtetraining is een onmisbaar onderdeel van de voorbereiding op wedstrijden op grotere hoogte. Acclimatisatieperioden duren tot 3 weken. Door de negatieve omstandigheden (lage luchtdruk) zijn de trainingsomstandigheden veel slechter.
De intensiteit en duur van de training zijn daardoor lager. Op het gebied van korte termijn uithoudingsvermogen (sprint), zijn er geen factoren die de prestaties op gemiddelde hoogte verminderen. Sporters kunnen zonder veel voorbereiding starten.
Het gebruik van hoogtetraining om de prestaties in competities te verbeteren, is altijd controversieel in de sportwetenschap. Het succes van talloze duursporters uit de hooglanden in de afgelopen jaren en decennia suggereert dat er inderdaad een verband bestaat tussen op hoogte blijven en betere prestaties. Er zijn onderzoeken die hebben aangetoond dat duursporters die op hoogte trainen een verhoogde maximale zuurstofopname hebben.
De effecten zijn waarschijnlijk te wijten aan de toename van het myoglobinegehalte van de bloed en de toename van enzymactiviteit. Andere studies hebben geen significante verbetering van de prestaties van een hoogtetraining aangetoond. Deze auteurs zijn van mening dat, ondanks de verhoogde zuurstofcapaciteit van de bloedwegen de prestatieverlagende effecten van hoogtetraining op tegen de effecten.
Deze negatieve effecten zijn: Vanuit dit verband is in de afgelopen jaren een methode van de living-high, training-low ontstaan. Sporters wonen in speciale huizen waar zuurstofarme lucht doorheen stroomt. Bij het meten van de prestatieverhoging in de sport is er echter een aanzienlijk probleem, aangezien niet precies kan worden opgehelderd of de toename het gevolg is van hoogtetraining of andere factoren.
- Verhoogd ademhalingsminuutvolume
- Verminderde trainingsintensiteit
- Verminderde buffercapaciteit van het bloed
- Verlaagd maximaal hartminuutvolume
Tijdens hoogtetrainingen kunnen er een aantal gevaren optreden die in de trainingspraktijk vaak worden verwaarloosd. Enerzijds is er een fundamenteel gevaar in de bergen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen objectieve en subjectieve gevaren.
Tot de objectieve gevaren behoren weersveranderingen. De weersituatie kan binnen enkele minuten veranderen, koude periodes, onweer, hagel, sneeuwstormen etc. kunnen plotseling optreden.
Bovendien zijn steile hellingen en losse grond objectieve gevaren. Subjectieve gevaren zijn onder meer onjuiste uitrusting, gebrek aan beheersing van alpine technieken en prestatieverlagingen. Bij uitputtingsverschijnselen is een onmiddellijke stop of terugkeer noodzakelijk.
Recente tragedies bewijzen hoe gevaarlijk duursporten in de bergen eigenlijk zijn. De stralingsintensiteit van de zon is op hoogte vele malen hoger dan in het laagland. Er wordt onderscheid gemaakt tussen drie soorten schade veroorzaakt door zonnestraling: Op grote hoogte is het gevaar van hypothermie is bijzonder hoog, vooral tijdens weersveranderingen.
Inkomende wind ondersteunt dit effect bovendien op een natte huid. Als gevolg van een te snelle opstijging naar grotere hoogten, kan het organisme niet snel genoeg acclimatiseren. De oorzaak is een gebrek aan zuurstof in de lichaamsweefsels.
Symptomen van hoogteziekte zijn hoofdpijn en slapeloosheidTot misselijkheid, braken, hersenen oedeem met verlies van evenwicht.
- Warmtetoevoer door infraroodstralen (zonnesteek)
- Verhoogde UV-straling leidt tot huidbeschadiging
- Gevaar voor verblinding door zonlicht, spleten etc. kan over het hoofd worden gezien.
