Excitatie van de sinusspier in de hart- wordt overgedragen naar de werkende spieren van de atria, maar deze zijn elektrisch geïsoleerd van de ventrikels, zodat overdracht van excitatie op dit punt alleen kan plaatsvinden door de geleiding van excitatie door de hartklep Overdracht via de spiercelbevattende hartklep wordt vertraagd, waardoor in de eerste plaats de gecoördineerde ritmische samentrekking van atriale en ventriculaire spieren mogelijk is. Wanneer de overdracht van excitatie door de hartklep is niet meer snel genoeg of faalt, noemen artsen het AV-blok, terwijl versnelde overdracht van excitatie gewoonlijk resulteert in hartkloppingen en een verhoogde polsslag bij het Wolff-Parkinson-White-syndroom.
Wat is het atrioventriculaire knooppunt?
Het atrioventriculaire knooppunt wordt ook wel het atrioventriculaire knooppunt of het Aschoff-Tawara-knooppunt genoemd. Voor het eerst beschreven in 1906 door Ludwig Aschoff en zijn leerling Sunao Tawara, maakt het knooppunt deel uit van de geleiding van excitatie in de hart- Opwinding van de sinusknoop wordt vertraagd via het atrioventriculaire knooppunt naar de ventrikels overgedragen. De vertraging in excitatieoverdracht wordt op het ECG weergegeven als PQ-tijd en is wat dit toelaat coördinatie of contracties van de atriale en ventriculaire spieren in de eerste plaats. Het atrioventriculaire knooppunt is dus de enkele, elektrische verbinding tussen de atria en de ventrikels. Met een stroomsnelheid van 0.04 tot 0.1 m / s is dit deel van de hart- heeft de laagste geleidingssnelheid. Als het sinusknoop mislukt, kan het atrioventriculaire knooppunt ook zijn functie overnemen.
Anatomie en structuur
Het atrioventriculaire knooppunt bevindt zich op de muur tussen de rechter en linker atria van het hart. De geleiding van excitatie zit dus dicht bij de grens tussen de atria en het ventrikel. Het gebied van de rechter atrium, en dus de gewaarwording van de atrioventriculaire knoop, wordt ook de driehoek van Koch genoemd en gaat door in de excitatiegeleiding van de His-bundel. Deze His-bundel kan worden verdeeld in twee benen, die, net als de atrioventriculaire knoop, terug te voeren zijn op het onderzoek van Sunao Tawara. De poten van de His-bundel worden daarom ook wel Tawara-poten genoemd. Net als alle andere hartprikkelende kanalen, is het atrioventriculaire knooppunt samengesteld uit individuele hartmyocyten die de transmissiefunctie mogelijk maken.
Functie en taken
De sinoatriale knoop speelt de rol van de hartslaggenerator bij de hartfunctie. Dit deel van het hart laat dus het hart kloppen in een bepaald ritme, ook wel bekend als de sinusslag. Excitatie komt dus voort uit de sinusknoop en bereikt de werkende spieren van het hart in de boezems. De werkende spieren van de boezems zenden uiteindelijk de ontvangen excitatie uit de sinusknoop. De werkende spieren van de boezems zijn echter elektrisch geïsoleerd van de ventrikels door bindweefsel Op deze manier kan de excitatie van de sinusknoop de spieren van de ventrikels niet bereiken. Daarom is het atrioventriculaire knooppunt vereist voor overdracht van excitatie naar de ventriculaire spieren. Verzending via het knooppunt vindt plaats met een aanzienlijke vertraging. Om de ventrikels zo goed mogelijk te laten vullen, trekken de boezems eerst samen. De ventrikels trekken uiteindelijk samen als gevolg van de vertraagde overdracht van excitatie door de atrioventriculaire knoop, pas na een bepaalde tijd, waardoor de ventrikels worden gevuld.
Ziekten
Een van de meest voorkomende klachten die verband houden met het atrioventriculaire knooppunt is AV-blok Dit komt vaak voor hartritmestoornissen die het gevolg is van een vertraagde of onderbroken atrioventriculaire knoop. Vaak, AV-blok blijft onopgemerkt. Een onopgemerkt blok komt meestal overeen met een eerstegraads blok. Een ernstig AV-blok zorgt er echter voor dat het hart langzamer gaat kloppen. Het fenomeen triggert dus wat bekend staat als bradycardie, wat er in het ergste scenario voor zorgt dat de kamers tijdelijk stoppen met kloppen. Een ernstig AV-blok vereist daarom meestal een gangmaker om de gestoorde transmissie weer normaal te maken. Een dergelijke ernstige verstoring van het knooppunt wordt ook wel een derde graads AV-blok genoemd. Elk AV-blok kan worden gediagnosticeerd door middel van een ECG, waar het kan worden gezien als een verlengde PQ-tijd, afhankelijk van de ernst ervan. Aangeboren AV-blok is uiterst zeldzaam, maar kan voorkomen in de context van een aangeboren hartafwijking In de meeste gevallen wordt echter een AV-blok verworven, wat meestal het gevolg is van degeneratieve veranderingen in het hart. Myocardiaal ontsteking of infecties kunnen bijvoorbeeld de weg vrijmaken voor een AV-blok. Normaal gesproken wordt een patiënt met dit ziektebeeld aanvankelijk behandeld met medicatie om de kloof te overbruggen. Na een bepaalde tijd krijgen patiënten met een AV-blok van ernst twee en drie meestal een gangmaker, sinds drug therapie wordt voor deze symptomatologie als onbetrouwbaar beschouwd. Het tegenovergestelde van AV-blok is versnelde geleiding tussen de ventrikels en het atrium. Dit fenomeen kan bijvoorbeeld optreden bij het Wolff-Parkinson-White-syndroom. Dit is ook een hartritmestoornissen die gewoonlijk wordt veroorzaakt door een extra geleidingspad tussen de ventrikels en atria. De versnelde geleiding manifesteert zich meestal in een sterk verhoogde pols en veroorzaakt meestal hartkloppingen, dwz tachycardie. In de meeste gevallen, tachycardie zelfregulerend door de patiënt. De pols en het hartritme komen bijvoorbeeld weer tot rust door hard te drukken of de adem in te houden. Bovendien zorgt de arts meestal voor tachycardie patiënten met medicijnen zoals Ajmalin. In tegenstelling tot de vertraagde overdracht van excitatie van de sinusknoop, is chirurgische ingreep in de meeste gevallen niet geïndiceerd voor versnelde geleiding van excitatie in de vorm van tachycardie.
Typische en veel voorkomende hartaandoeningen
- Hartaanval
- pericarditis
- Hartfalen
- Atriale fibrillatie
- Hartspierontsteking
