Epilepsie of terugkerende epileptische aanvallen zijn een neurologische aandoening van de hersenen Vooral de krampachtige en spiertrekkingen aanvallen zijn een duidelijk teken van epilepsie.
Wat is epilepsie?
Infogram met EEG-veranderingen tijdens een epileptische aanval. Klik op de afbeelding om te vergroten. Epilepsie is een neurologische en chronische ziekte waarbij de typische epileptische aanvallen kunnen optreden. Deze aanvallen gaan meestal gepaard met stuiptrekkingen. Epilepsie is aanwezig wanneer dergelijke aanvallen regelmatig voorkomen. Biologisch gezien zijn epileptische aanvallen acute disfuncties in de centrale zenuwstelsel in de hersenen Aanvallen duren in de regel maximaal twee minuten. Bovendien veroorzaakt epilepsie tremoren of spiertrekkingen en ook een verminderd bewustzijn geheugen vervalt. In Duitsland lijdt ongeveer één procent van de bevolking (voornamelijk kinderen en adolescenten) aan epilepsie of epileptische aanvallen.
Oorzaken
De oorzaken van epilepsie kunnen sterk variëren. Depolarisaties of abnormale ontladingen in de zenuwcellen van de hersenen worden als de meest voorkomende beschouwd, en dit kan leiden tot hoge prikkelbaarheid. Andere oorzaken zijn onder meer hyperventilatie, slaapgebrek, psychologisch en emotioneel spanning, drugsgebruik (inclusief alcohol), en het ontbreken van zuurstof Epilepsie kan erfelijke of familiale oorzaken hebben. Vooral als er bij de directe voorouders aanleg was voor stofwisselingsstoornissen, hersenziekten en psychosomatische ziekten. Epilepsie zelf kan worden onderverdeeld in idiopathische en symptomatische epilepsie.
Symptomen, klachten en tekenen
Symptomen bij epilepsie kunnen sterk variëren. Bijvoorbeeld, spiertrekkingen en convulsies komen niet bij elke getroffen persoon voor. Daarnaast moet onderscheid worden gemaakt tussen focale en gegeneraliseerde epileptische aanvallen. Een typisch kenmerk van een epileptische aanval is open, lege, gedraaide of vaste ogen. De aanval duurt maximaal twee minuten. Het is niet ongebruikelijk dat het maar een paar seconden duurt en alleen als een onderbreking wordt opgemerkt. Bij sommige epileptici degenereren de symptomen echter ook tot spiertrekkingen van ledematen of uitgebreide verstoringen van het bewustzijn of de beweging. Als er een zogenaamde grand mal-aanval optreedt, die gepaard gaat met ritmische spiertrekkingen en convulsies, resulteren de volgende dagen vaak in spierpijn. Er moet ook een onderscheid worden gemaakt tussen een focal en een gegeneraliseerd epileptische aanval Een focale aanval vindt zijn oorsprong in een specifiek gebied van de hersenen. Het type symptomen hangt af van deze regio. Als de aanval zich aan de rechterkant van de hersenen voordoet, resulteert dit in spiertrekkingen aan de linkerkant van het lichaam. Als de aanval daarentegen aan de linkerkant van de hersenen plaatsvindt, worden de ledematen aan de rechterkant van het lichaam aangetast. Sommige epileptici nemen ook kleuren of lichtflitsen waar. Verder is er kans op symptomen zoals druk in de buik, hartkloppingen, duizeligheid, angst en de perceptie van stemmen of geluiden. Er wordt gezegd dat een gegeneraliseerde epileptische aanval optreedt wanneer deze uit de hele hersenen komt. In dit geval is er sprake van een uitgesproken vertroebeling van het bewustzijn, wat zich kan uitstrekken tot ernstige bewusteloosheid.
Type cursus
Epilepsie vertoont een chronische ziekte Cursus. Dit betekent dat de ziekte recidiverend is en dat de aanvallen of epileptische aanvallen keer op keer kunnen terugkeren. Als epilepsie wordt behandeld, is de prognose voor herstel vrij gunstig. Desalniettemin is het niet mogelijk om van een holistische genezing te spreken zolang de getroffen persoon medicatie tegen de epilepsie gebruikt. Desalniettemin is de kans om zonder epileptische aanvallen te leven met een succesvolle behandeling ongeveer 60 tot 80 procent. Complicaties treden meestal alleen op als zich gegeneraliseerde aanvallen voordoen. Bij deze vorm van epilepsie (status epilepticus) komt de getroffen persoon niet bij bewustzijn tussen aanvallen. Hier kan dan een levensbedreigend beloop optreden.
Complicaties
Goed gecontroleerde patiënten moeten regelmatig worden gecontroleerd, ondanks dat ze symptoomvrij zijn. Dit komt omdat epilepsie kan terugkeren, zelfs als er medicatie wordt ingenomen. De specialist gebruikt bloed testen om te bepalen of de medicatie voldoende is of misschien zelfs verlaagd kan worden. Controles zijn ook belangrijk na een chirurgische ingreep. Als de aanvallen werden uitgelokt door een tumor of een bloed stolsel in de hoofdkunnen de gebeurtenissen terugkeren ondanks het wegnemen van de oorzaak. Kort na de operatie bevinden de controles zich in een smal tijdsbestek. Na een tijdje kan het interval worden verlengd. Onbehandelde epilepsie leidt regelmatig tot de dood van hersencellen. Dit geldt zowel voor BMS - aanvallen in de kindertijd als voor grand mal-aanvallen bij adolescenten en volwassenen. Gezonde hersencellen kunnen de activiteit van de aangetaste cellen tot op zekere hoogte overnemen. De uitspraak "tot op zekere hoogte" moet letterlijk worden genomen omdat, in tegenstelling tot andere cellen in het lichaam, de cellen van de hersenen niet kunnen worden gerepareerd of vervangen. Een ander gevaar van onbehandelde epilepsie is dat aanvallen vaker voorkomen en meer in gevaar brengen dan alleen de patiënt. Bestuurders die er last van hebben, vormen een risico voor andere verkeersdeelnemers. Als een ongeval is gebaseerd op een epileptische aanval, moet de getroffen persoon hoge straffen verwachten.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij een epileptische aanval dient altijd een arts te worden geraadpleegd. De oorzaak van de aanval moet medisch worden onderzocht, ook al duurt het maar een paar minuten of zijn er meerdere jaren verstreken tussen het begin van de aanval. Bij elke aanval bestaat het risico dat er hersenbeschadiging aanwezig is of dat de aanval mogelijk is leiden tot verdere disfunctie. Deze moeten worden gediagnosticeerd en vervolgens worden behandeld om blijvende gevolgen te voorkomen. Een individuele beslissing wordt genomen na een uitgebreid onderzoek of verder therapie zou moeten uitgevoerd worden. Uiterlijk na meerdere epileptische aanvallen wordt aanbevolen om een therapie Als er ontstekingssymptomen of een stofwisselingsziekte aanwezig zijn, is medische zorg noodzakelijk. Bij sommige patiënten wordt chirurgische ingreep uitgevoerd, wat kan leiden tot permanente symptoomvrijheid. Omdat elke epileptische aanval door een andere oorzaak kan optreden, is het noodzakelijk om opnieuw te worden onderzocht als er weer een aanval optreedt. Het is handig als een waarnemer van de epileptische aanval aanwezig is tijdens een bezoek aan de dokter. Deze persoon kan belangrijke informatie geven over het verloop van de aanval, wat helpt bij het stellen van de diagnose. Als de patiënt besluit medicatie te nemen, moet hij of zij een arts raadplegen zodra zich ongebruikelijke bijwerkingen voordoen of intoleranties optreden.
Behandeling en therapie
De therapie of behandeling van epilepsie moet beslist door een specialist worden uitgevoerd. Het is ook belangrijk om getuigen van een epileptische aanval mee te nemen om de exacte symptomen beter te kunnen beschrijven. Daarna worden meestal de hersenen van de patiënt onderzocht MRI (MRI). Het belangrijkste doel hierbij is om structurele afwijkingen en afwijkingen op te sporen. Daarna kunnen ongebruikelijke neuronale ontladingen worden gediagnosticeerd met electroencephalography (EEG). Onmiddellijk maatregelen in te nemen bij een plotselinge epileptische aanval zijn voornamelijk bedoeld om letsel door vallen te voorkomen. Evenzo moeten gevaarlijke en scherpe voorwerpen worden vermeden in een huishouden waar epilepsie voorkomt. Een zachte vloer is ook gunstig. Bovendien moeten familieleden of andere begeleidende personen de inbeslagneming gedetailleerd documenteren. Dit zal de arts later helpen bij de individuele behandeling. Als de acute aanval langer dan twee minuten duurt, moet de spoedarts of dringende medische hulp worden ingeroepen.
Vooruitzichten en prognose
Epilepsie heeft een zeer individuele prognose. Er zijn mensen die één keer in hun leven een epileptische aanval krijgen en daarna volledig vrij zijn van symptomen. Geen gevolgen of andere volksgezondheid er treden beperkingen op. Deze patiënten hebben een goede prognose, al weten ze in eerste instantie niet dat ze tot deze groep patiënten behoren. Als er binnen 3-4 jaar geen aanvallen meer optreden, spreken artsen van herstel. In het EEG zijn geen afwijkingen meer op te sporen. De epilepsie wordt dus als genezen beschouwd. Bij een groot aantal patiënten kan een onderliggende ziekte worden vastgesteld. De prognose hangt af van de ziekte en kan behoorlijk verschillen. Als de onderliggende ziekte genezen is, verdwijnt ook de epilepsie. Als de epilepsie echter niet kan worden genezen, kan in de meeste gevallen verlichting van de symptomen worden bereikt met medicamenteuze behandeling. drugs en kan ondanks epilepsie een goede kwaliteit van leven ervaren. Dit geldt met name voor patiënten die worden getroffen door kortstondige aanvallen met milde bewustzijnsstoornissen. 50-80% van de patiënten die bijzonder ernstige aanvallen ervaren, ervaart een significante verbetering van de symptomen binnen een jaar met therapie. Desalniettemin bestaat de mogelijkheid van levenslange ernstige stoornissen en ernstige gevolgen als gevolg van epilepsie.
Follow-up
Omdat epilepsie ongeneeslijk is, is regelmatige en uitgebreide nazorg vereist. Epilepsie, die zijn oorzaak heeft in de hersenen, kan in de loop van de ziekte voortdurend veranderen. Daarom moet regelmatig een EEG worden uitgevoerd en moet de hoofd zoals MRI kan zelfs nodig zijn om de oorzaak te achterhalen en indien nodig bij te sturen. Evenzo moet de arts prik cerebrospinale vloeistof, of zenuwvloeistof, omdat de oorzaak ook op deze manier kan worden gevonden. De patiënt moet regelmatig een arts bezoeken om de instelling van de medicatie en mogelijke bijwerkingen te controleren en, indien nodig, een verandering aan te brengen. Als een medicamenteuze therapie en ook de verandering ervan mislukken, kan een chirurgische therapie een alternatieve mogelijkheid zijn. De patiënt moet over deze mogelijkheid worden geïnformeerd en, als hij daarmee instemt, dienovereenkomstig worden voorbereid. Psychologische ondersteuning van de patiënt kan ook nuttig zijn om psychologische gevolgen te herkennen en te voorkomen. Antidepressiva kan dan nodig zijn, zoals Depressie is een veel voorkomende secundaire ziekte. Psychologische zorg voor de familieleden van de patiënt kan ook aan te raden zijn. Bovendien moeten de familieleden worden getraind om een epileptische aanval te herkennen als deze zich voordoet en om de juiste te nemen maatregelen In geval van een aanval moet onmiddellijk medische hulp worden ingeroepen, aangezien dit levensbedreigend kan zijn.
Wat u zelf kunt doen
Mensen met epilepsie hebben een aantal manieren om de kans op een aanval te verkleinen zonder uitsluitend medicatie te nemen. Bijvoorbeeld een ketogeen dieet (veel vet, laag in koolhydraten, matig in proteïne) heeft aangetoond dat het het risico op epileptische aanvallen bij ongeveer tweederde van de patiënten vermindert. Waarom dit zo is, is onduidelijk. Dit dieet is effectief na een paar weken en moet gedurende meerdere jaren worden gevolgd. Het heeft een paar bijwerkingen, vooral in het begin, en kan een negatief effect hebben op de cardiovasculair systeem op de lange termijn. In het kader van een zogenaamd biofeedback-therapie en in de loop van gedragstherapie maatregelen, is het mogelijk dat de getroffenen meer controle krijgen over de triggerende hersengebieden. In veel gevallen is het dus mogelijk om een door stimulus geïnduceerde overdrive van het overeenkomstige gebied tegen te gaan. Transcutaan nervus vagus stimulatie is niet-invasief en vereist geen ziekenhuisopname. Het bestaat uit gerichte stimulatie van de nervus vagus door middel van een in het oor geplaatste pulsgenerator waarvan de intensiteit en frequentie door de patiënt kan worden aangepast. De opwinding door een licht tintelend gevoel wordt naar de hersenen geleid en vermindert de kans op aanvallen. Het dragen van een epilepsiehond brengt veiligheid omdat het een vroeg waarschuwingssysteem biedt. Deze honden kunnen voor het grootste deel worden getraind om de epilepticus te waarschuwen, gevaarlijke voorwerpen uit hun omgeving te verwijderen en de aandacht te trekken (om hen te helpen een aanval te krijgen).
