Enchondraal ossificatie is de indirecte ossificatie van binnenuit, die optreedt via de tussenfase van kraakbeen. bindweefsel en mesenchym zijn de basismaterialen voor ossificatie. Indien de bindweefsel is van structuur veranderd, dan kan het ernstig zijn ossificatie aandoeningen.
Wat is enchondrale ossificatie?
Enchondrale ossificatie is de indirecte ossificatie van binnenuit, die optreedt via het tussenstadium van kraakbeen Ossificatie of osteogenese is de vorming van botweefsel. Het vindt enerzijds plaats in het menselijk organisme tijdens de groei en anderzijds voor regeneratie na botbreuken. Nieuw bot wordt ofwel rechtstreeks gevormd uit bindweefsel of wordt gevormd via een tussenstadium. Kraakbeen elementen fungeren meestal als tussenstap. Chondrale ossificatie is het indirecte proces, dat wordt gerealiseerd via tussenstappen. Het eindproduct wordt ook wel vervangend bot genoemd. Chondrale ossificatie vindt plaats van binnenuit of van buitenaf. Wanneer ossificatie van buitenaf optreedt, wordt dit perichondrale osteogenese genoemd. Enchondrale ossificatie, aan de andere kant, is ossificatie van binnenuit. Het tegenovergestelde van chondrale vormen van ossificatie is desmale ossificatie, waarbij bot rechtstreeks uit bindweefsel wordt gevormd. Een derde type botweefselvorming is appositionele ossificatie, die de diktegroei van bot verklaart. Bij dit type groei hecht botweefsel zich aan reeds bestaand botmateriaal. Perichondrale ossificatie is bijvoorbeeld een appositioneel type ossificatie.
Functie en taak
Het zogenaamde mesenchym vormt samen met het geleiachtige bindweefsel het embryonale bindweefsel. Mesenchym is het basismateriaal voor de ontwikkeling van los en strak reticulair bindweefsel. Het is betrokken bij de ontwikkeling van gladde spieren en hart- spier, draagt bij aan de nieren en de bijnierschors en is nodig voor de vorming van het hematopoëtische systeem, inclusief alle bloed en lymfatisch schepen. Behalve dit, botten en kraakbeen worden gevormd uit het mesenchym. Tijdens chondrale ossificatie worden kraakbeenachtige elementen gevormd uit het materiaal, die het oerskelet worden genoemd. Vanwege deze tussenstap wordt het proces ook wel indirecte ossificatie genoemd. Het resultaat botten zijn de vervangende botten. Ossificatie van buitenaf is perichondrale ossificatie. Hierbij worden osteoblasten afgesplitst van de huid van het kraakbeen (perichondrium) en hopen zich op in een ringvorm rond het model van het kraakbeen. Zo wordt een botmanchet gevormd, die bijdraagt aan de diktegroei van het bot en daarom wordt gerekend tot appositionele osteogenese. Enchondrale ossificatie verschilt van dit type botgroei doordat ossificatie in dit proces van binnenuit wordt uitgevoerd. Bloed schepen groeien tijdens dit proces stuk voor stuk in het weefsel van het kraakbeen. Begeleid door de bloed schepen, mesenchymale cellen migreren ook naar het kraakbeen. Er vindt dan differentiatie van de cellen plaats. Sommige van de gemigreerde mesenchymale cellen worden chondroclasten. Anderen rijpen uit tot osteoblasten. Chondroclasten breken bot af. Osteoblasten zijn verantwoordelijk voor botvorming. Lengtegroei, ook wel interstitiële groei genoemd, vindt plaats in het epifysair gewrichten vanwege de permanente opbouw- en afbraakprocessen. In het bot wordt een binnenruimte gevormd. Deze interne ruimte staat bekend als de primaire medulla en is betrokken bij de vorming van de feitelijke beenmerg Bij zowel enchondrale als perichondrale ossificatie geven osteoblasten wat bekend staat als osteoïde vrij als de basissubstantie. Onder invloed van de osteoblast enzymen, calcium zouten worden afgezet op het bot, waarna de osteoblasten differentiëren tot osteocyten. De startpunten van elke ossificatie worden ossificatiecentra of botkernen genoemd.
Ziekten en aandoeningen
De bekendste ziektebeelden met betrekking tot ossificatie zijn de zogenaamde ossificatiestoornissen, die voornamelijk worden aangepakt door orthopedie. Een van de bekendste ziekten in deze groep is Osgood-Schlatter-ziekte Bij deze ziekte laten vrije botfragmenten los als onderdeel van de verstoorde ossificatie. Veel atleten worden getroffen. De oorzaak is een gebrek aan evenwicht tussen draagvermogen en werkelijk spanning op het kraakbeen. Zware belasting van de knie gewrichten worden bijzonder vaak in verband gebracht met het fenomeen Osgood-Schlatter-ziektewordt de apophysis van het scheenbeen mechanisch overbelast spanning, zodat alle soorten ossificatie worden verstoord. Dicht bij het ossificatiefront bevindt zich de inbrengplaats van de fibreuze peescomponenten. Op deze plaats treedt verdikking van de tibiale tuberositas op. Vanwege de osteochondronecrotische processen worden kleinere delen van het aangetaste gebied losgemaakt van het weefsel in de vorm van vrije gehoorbeentjes. Broze botziekte houdt ook verband met verminderde osteogenese. Getroffen personen lijden aan abnormaal licht en gemakkelijk broos botten vanwege genetische veranderingen in hun type één collagenen. Deze collagenen zijn een belangrijk onderdeel van bindweefsel. Omdat zowel enchondrale als perichondrale ossificatie gebruik maken van bindweefsel, is 90 procent van de botmatrix veranderd bij patiënten met deze erfelijke ziekte. Aangenomen wordt dat de oorzaak een puntmutatie is chromosomen 7 en 17. Belangrijkste symptomen zijn onder meer skeletafwijkingen, buiging van de wervelkolom en hyperextensie gewrichten Soms treedt ossificatie niet alleen op in kraakbeen, maar ook in zacht weefsel. Dit is ook een pathologisch fenomeen dat het vaakst wordt geassocieerd met zogenaamd myositis Spierverbening met calcium zoutafzettingen is een van de belangrijkste symptomen van dit fenomeen. Ondertussen wordt voor deze ziekte een auto-immunologische oorzaak overwogen.
