Diagnose | Pijn in de pols

Diagnose

If pijn komt vaak voor, de pols moet door een arts worden onderzocht op zwelling, vervorming en de sterkte van de grip. Bovendien moet het bewegingsbereik uitgebreid worden beoordeeld. Vooral de exacte lokalisatie en intensiteit van de pijn in de pols kan een eerste indicatie geven van de veroorzakende ziekte.

An röntgenstraal van de pols geeft informatie over of de benige structuren in het gebied van de pols worden aangetast (bijvoorbeeld door een breuk), of slijtage aan de pols (pols artrose) Of artritis (ontsteking van de pols) is aanwezig. Als de hoofdoorzaak een verborgen is breuk (occulte fractuur van de pols, dwz een pols fractuur dat is niet zichtbaar op Röntgenstraal), kan in geval van twijfel een computertomografie (CT) -scan worden uitgevoerd. De verbeterde resolutie van de CT maakt verborgen polsbreuken zichtbaar.

Als de patiënt aandringt op een weke delen letsel, dwz letsel aan ligamenten, discus traingularis of kraakbeen, het meest waardevolle onderzoek is de MRI van de pols. De MRI kan ook betrouwbaar een ontsteking van de pezen of pols, evenals het bot. Bij botletsel is MRI van de pols echter duidelijk inferieur aan CT, aangezien de resolutie van MRI lager is.

arthroscopy kan worden gebruikt om naar de binnenkant van de pols te kijken. arthroscopy van de pols is een zeldzame indicatie en wordt overwogen als de driehoekige schijf of vrije gewrichtslichamen in de pols zijn gewond. Bij verlies van gevoeligheid is het vaak zinvol om een ​​neurologische zenuwtest uit te voeren.

Welke dokter behandelt polspijn?

In bijna alle gevallen pols pijn is te wijten aan acute of chronische veranderingen in botten, ligamenten, kraakbeen en andere gezamenlijke structuren. Voor deze aandoeningen van het bewegingsapparaat moet een orthopedisch chirurg worden geraadpleegd. Ontstekingen en degeneratieve ziekten kunnen conservatief worden begeleid en behandeld door een orthopedisch chirurg.

Acute verwondingen vereisen echter vaak een chirurgische behandeling om beschadigd bot te hechten of vast te schroeven kraakbeen. Deze behandeling kan worden uitgevoerd door een traumachirurg, orthopedisch chirurg of plastisch chirurg. Een bijzondere medische specialisatie is handchirurgie, die ook door deze chirurgische disciplines wordt verzorgd.

Handchirurgen hebben een bijzondere expertise in de behandeling van de kleine en delicate structuren van de pols. De behandeling van polspijn is voornamelijk gebaseerd op de veroorzakende ziekte. De pijnverschijnselen die optreden, ongeacht de onderliggende oorzaak, kunnen in de regel redelijk goed worden behandeld.

Over het algemeen waren gebruikers van pijn in de pols, of deze nu wordt veroorzaakt door overbelasting of door een val, moet worden behandeld door immobilisatie en afkoeling. Aangezien de pols in het dagelijks leven veel wordt gebruikt, wordt het aanbevolen om een ​​verband of spalk aan te brengen om deze echt tegen stress te beschermen. U kunt taping ook gebruiken om bepaalde bewegingen toe te staan ​​en andere te voorkomen. EEN gips spalk wordt zelden aangebracht om de pols echt stil te houden.

Om de pijn te verlichten, pijnstillers kan worden ingenomen, die ook een decongestivum effect hebben. Dit vermindert ook de ontstekingsreactie in de pols. Dit kan gedaan worden met tablets (zoals ibuprofen) of lokaal, bijvoorbeeld met een Diclofenac (Voltaren) zalfverband.

In het geval van zwelling, moet de pols omhoog worden gehouden zodat de bloed kan gemakkelijker weglopen. In dit geval kan de aangedane hand tijdens het slapen ook hoger dan de rest van het lichaam op sommige kussens worden gelegd. Als de oorzaak bekend is, kunnen specifieke therapeutische maatregelen worden genomen.

In het geval van een ganglionHet kan bijvoorbeeld helpen om de opgevangen vloeistof in de ganglionzak af te voeren door middel van prik. Chirurgische verwijdering kan ook worden overwogen. In het geval van tendosynovitis moet de hand worden geïmmobiliseerd en moet de activerende beweging tot een minimum worden beperkt.

Als dit niet voldoende is, a cortisone injectie kan ook een verbetering bewerkstelligen. Zelden is een operatie met het splitsen van de pees schede noodzakelijk. In het geval van botbreuken is vaak chirurgische therapie nodig, zodat de breuk kan volledig genezen.

Als dit niet gebeurt, kan dit leiden tot een verkeerde positie en tot langdurige pijn. In het geval van goed staande, gladde fracturen, immobilisatie met a gips cast kan ook voldoende zijn. Bij reumatische aandoeningen moeten ervaren reumatologen de therapeutische mogelijkheden afwegen.

Vaak is hier medicatie vereist. In geïnfecteerde wonden, antibiotica kan nodig zijn om te voorkomen dat de infectie zich verspreidt. Samenvattend kan worden gesteld dat in de meeste gevallen het regelmatig aanbrengen van ontstekingsremmende zalven voldoende is om effectieve pijnverlichting te bereiken.

Bovendien kan het consequent dragen van een steunverband de pijn in de pols. Bij ernstige onderliggende ziekten kunnen verschillende medicijnen worden gebruikt. Nadat de diagnose is gesteld, zal de behandelende arts de betrokken patiënt informeren over de noodzakelijke / mogelijke behandelingsmaatregelen.

Een alternatief voor verband, spalk en gips is het zogenaamde taping / taping. Dit kan ook worden gebruikt om de pols te stabiliseren en belooft een beter draagcomfort. Door de ligamenten te geleiden kan het bepaalde bewegingen blijven toelaten en ondersteunen, terwijl andere bewegingen juist worden afgeremd.

Hierdoor kan de hand als geheel nog gemakkelijker worden bewogen en gebruikt. Het is ook veel lichter dan een gipsverband. Tapes kunnen ook profylactisch worden gebruikt.

Veel topsporters gebruiken ze bijvoorbeeld om blessures te voorkomen en ter ondersteuning pezen, gewrichten en spieren die zwaar worden belast. Boksers en andere krijgskunstenaars tape ook hun polsen om ze stabiel te houden tijdens het uitoefenen van kracht. Tapes moeten worden aangebracht door ervaren therapeuten om voldoende stabiliteit in het gewricht te bereiken.

Er moet echter worden overwogen welke immobilisatie-maatregel het meest geschikt is, aangezien een tape natuurlijk niet zo stabiel kan zijn als een gipsspalk. Afhankelijk van de doelstelling is het echter een goed alternatief. Een ander type tape is de zogenaamde kinesiotape. Dit verschilt van klassiek tapen, doordat de tapes elastisch zijn en minder bijdragen aan stabiliteit en geleiding (je herkent deze tapes meestal aan hun felle kleuren). Het effect van deze banden is omstreden.