Diagnose
De diagnose van twaalfvingerige darm zweer bestaat uit verschillende stappen. Allereerst wordt een gedetailleerd patiëntgesprek (anamnese) afgenomen met aansluitend onderzoek van de patiënt. Een rectaal onderzoek door palpatie wordt zelden uitgevoerd waarbij niet-zichtbare - zogenaamde occulte - bloed in de ontlasting kan worden gedetecteerd.
Een betrouwbare diagnose wordt gesteld door middel van een maagdarmkanaal endoscopie (oesofago-gastro-duodenoscopie), waarbij de keuringsarts de zweer zichzelf en neem verschillende kleine monsters van de aangetaste darm slijmvlies, die vervolgens worden onderzocht. Tijdens deze procedure ook de keel wordt verdoofd met een spray of er wordt een korte verdoving gegeven. Vervolgens steekt de onderzoeker de gastroscoop door de mond en passeert de slokdarm en maag aan de twaalfvingerige darm.
Met een camera, het slijmvlies van de slokdarm, maag en twaalfvingerige darm kan worden beoordeeld. Om een diagnose van een zweer betrouwbaar een steekproef (biopsie) moet uit het getroffen gebied worden gehaald. Dit gebeurt tijdens een gastroscopie.
Dit monster wordt vervolgens naar een pathologisch instituut gestuurd, waar het in fijn weefsel (onder de microscoop) wordt onderzocht. Uiteindelijk kan de diagnose alleen onder de microscoop worden gesteld. De belangrijkste focus ligt op Helicobacter pylori infectie en kwaadaardige degeneratie van de cellen.
Het monster moet worden genomen omdat een bepaald percentage van de ulcera kwaadaardig kan worden (kwaadaardige degeneratie) en men deze niet over het hoofd wil zien. De test voor Helicobacter pylori wordt gedaan om de oorsprong van de darmzweren. Indien bacteriën worden gevonden, wordt aangenomen dat deze de oorzaak zijn.
Zo nee bacteriën worden gevonden, is de meest waarschijnlijke oorzaak het innemen van medicatie (bepaalde pijnstillers). Bij een acuut vermoeden van een perforatie van de darmwand, een Röntgenstraal onderzoek moet worden geprobeerd. De patiënt slikt een Röntgenstraal contrastmiddel in de vorm van een pap terwijl de bovenbuik wordt geröntgend.
Waargenomen kan worden of het contrastmedium ontsnapt uit gaten in de darmwand. Dit duidt duidelijk op een perforatie. Als er zelfs na langdurige therapie geen verbetering wordt bereikt, kan een langdurige pH-meting worden uitgevoerd. Bij deze procedure wordt de pH-waarde in de twaalfvingerige darm wordt gemeten over een periode van 24 uur met behulp van een elektrode. Verhoogde zuurwaarden kunnen worden gezien als een teken van een functionele stoornis en als een oorzaak daarvan darmzweren.Echo van de buik
