De bijtende kracht van de mens lijkt tegenwoordig bijna verwijfd te zijn. Dit zou in ieder geval kunnen worden aangenomen als wordt gekeken naar moderne eetgewoonten, die niettemin schijnbaar sterk tegengesteld zijn aan die van vroeger. Onder de vroege mens was er bijvoorbeeld de paranthropus, wiens jukbeenderen vier keer zo groot waren als die van de moderne mens. Hij zou kunnen verpletteren noten moeiteloos samen met hun schelpen, of zelfs harde vezels van planten.
Wat is de bijtende kracht?
Bijtkracht verwijst naar de kracht of druk die de kaak nodig heeft tijdens een beet. De kauwspieren van moderne mensen zijn in vergelijking meestal zwakker, maar veranderingen in eetgewoonten hebben in de loop van de tijd geen grote invloed gehad op de bijtkracht zelf. Het is een feit dat de sterkste spier bij mensen hun kauwspier is. Het is afkomstig van de zijkant en basis van de schedel Elke aanhechting van alle kauwspieren begint bij de onderkaak en zorg ervoor dat het kan worden gesloten. De kauwspier wordt gebruikt om mensen te helpen hard te bijten en hun voedsel voldoende te verpletteren. Het bestaat uit vier skeletspieren die significant betrokken zijn bij het kauwen. Alle spieren zijn met takken verbonden met de schedel zenuwen en worden door hen geleverd. De omgeving is op zijn beurt ingepakt in fasciae, die ervoor zorgen dat er voldoende ruimte is, maar ook dat er niet wordt geknepen. De kauwspieren zijn gepaard en kunnen eenzijdig als slijpbeweging of lateraal werken. Even belangrijk zijn de tong, verdieping van de mond en gezichtsspieren De sterkste van de kauwspieren is de temporale spier Het sluit de kaak. Dit alles stelt mensen in staat om een hoge bijtkracht te hebben. Bijtkracht verwijst naar de kracht of druk die de kaak nodig heeft tijdens een beet. Dit wordt gemeten in newton per vierkante centimeter.
Functie en taak
De bek in zijn bekrachtiging werkt als de functie van een eenvoudige hefboom. De bijtkracht of -druk van de kaak werkt vanuit de verhouding van de afstand tussen het actiepunt en het rotatiepunt versus de vergelijking van de afstand van het rotatiepunt tot de spierinbreng waarop de kracht wordt uitgeoefend. Dit kan worden berekend. Dit wordt de statische bijtkracht genoemd, omdat het alleen betrekking heeft op het actiepunt. De berekening van de bijtkracht is afhankelijk van verschillende variabelen. Deze omvatten het contactoppervlak van de tand of het object, de algehele kaakgeometrie, de richting van de actie en de spierkracht die op dat moment zelf wordt uitgeoefend. Als gevolg hiervan kan bijten alleen nauwkeurig worden gemeten bij mensen. Bij dieren kan het meetinstrument niet specifiek worden toegepast. De evaluatie is wetenschappelijk moeilijker. Desalniettemin zijn er ook studies in ontwikkeling naar de structuur van de kaak en het spierstelsel in relatie tot de bijtkracht bij verschillende diersoorten. De grootste kaakkracht van alle dieren die vandaag de dag nog leven, is waarschijnlijk in het bezit van de grote witte haai. Hier werd 1.8 ton gemeten, in tegenstelling tot de leeuw met slechts 560 kilogram. De kaak- en bijtkracht van mensen is, net als alle levende wezens van een soort, anders. Ook de afwijkende ontwikkeling van de kaakmusculatuur speelt een rol. Gemiddeld wordt een waarde gegeven van ongeveer 800 Newton per vierkante centimeter. Dit betekent een bijtkracht van 80 kilogram. De bijtkracht van mensen is dus kleiner dan die van een leeuw, maar nog steeds groter dan die van bijvoorbeeld een wolf, die met ongeveer 60 kilogram kan bijten. Wetenschappers waren ook in staat om vergelijkende experimenten te doen. Mensen werden vergeleken met verschillende soorten apen. Met behulp van een computertomografie, Röntgenstraal beelden van de kaak werden vanuit verschillende perspectieven genomen en vervolgens gecombineerd om een driedimensionaal beeld te vormen, dat op zijn beurt kon worden gebruikt om de bijtkracht van de kaak te berekenen. Het bijten in een hard voorwerp werd vervolgens gesimuleerd. Het resultaat van de uitgeoefende kracht werd uiteindelijk in de computer gevisualiseerd. Het was dus mogelijk om erachter te komen dat de bijtkracht van mensen verbazingwekkend efficiënt is, dat ze veel krachtiger kunnen bijten dan bijvoorbeeld mensapen zoals chimpansees of orang-oetans. De studie toonde aan dat mensen in vergelijking bijna 50 procent meer bijtkracht kunnen verzamelen. Dit duidt op zijn beurt weer op een beter gebit en is soms te wijten aan de lengte en positie van het kaakgewricht. De onderkaak van de mens is langer dan die van de mensapen, dus er kan ook een grotere hefboomwerking worden uitgeoefend.
Ziekten en kwalen
Bij veel mensen zijn de kaakspieren constant gespannen zonder dat ze het beseffen, dit kan gebeuren als de tanden altijd op elkaar geklemd of op elkaar geklemd zijn. Als gevolg hiervan treedt spanning op. Kaakklachten hebben verschillende oorzaken en gevolgen. Zodra ze kunnen worden vergezeld door bindweefsel en spierstijfheid. Deze zijn over het algemeen chronisch spanningen van de kauwspieren die het bijten ernstig beperken sterkte De effecten kunnen temporomandibulair zijn gewrichtspijnwangpijn, tempelpijn en tandpijn. Hierdoor wordt de kaak beperkt in zijn beweging en kan in sommige gevallen permanente verplaatsing optreden. Sommige mensen hebben een verkeerde uitlijning van de kaak, in welk geval de belasting van de kaakspieren anders is en meer spanning kan veroorzaken. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als de persoon een terugwijkende kin heeft. Het ongemak is meestal een spanning van de grote kauwspier, verwijzend naar de temporale spieren op beide slapen en de kauwspieren op de wangen. Deze spieren worden aangespannen om de kaak te sluiten. Evenzo bij het bijten of gewoon op elkaar klemmen van de tanden. De kaak wordt echter ook gebruikt voor andere bewegingen, zoals spreken, gapen, lachen en soortgelijke activiteiten. Bij spanning kunnen deze bewegingen ook erg pijnlijk zijn. Dergelijke klachten worden dan bijvoorbeeld door het sensorimotorische lichaam behandeld therapie.
