Barbituraten werden ooit als een wonder beschouwd drugs en werden op grote schaal gebruikt. Tegenwoordig is het gebruik ervan ernstig beperkt en worden ze als gevaarlijk beschouwd. Daar zijn een aantal goede redenen voor. Het volgende overzicht van de effecten van barbituraten op het lichaam, het gebruik ervan en de risico's en bijwerkingen laat zien waarom.
Wat zijn barbituraten?
Barbituraat is het algemeen term voor een verscheidenheid aan verschillende drugs die moeten verdovend, hypnotisch, anticonvulsief en kalmerend Effecten. Barbituraat is het algemeen term voor een verscheidenheid aan verschillende drugs die moeten verdovend, hypnotisch, anticonvulsief en kalmerend Effecten. Hun naam is afgeleid van barbituurzuur, waaruit ze derivaten vormen. De chemicus Johann Friedrich Wilhelm Adolf Ritter von Baeyer produceerde in 1864 voor het eerst met succes barbituurzuur. Op basis hiervan ontwikkelde Hermann Emil Fischer vervolgens het eerste barbituraat met een kalmerend effect in 1903 en noemde het Barbital. Sinds deze ontwikkeling barbituraten behoren tot de meest gebruikte slaappillen en sedativa in Duitstalige landen gedurende vele decennia. Omdat ze echter zeer snel verslavend zijn en er veel gevallen van vergiftiging zijn door overdosering en misbruik, zijn ze niet langer goedgekeurd als slaappillen en sedativa in Duitsland sinds het begin van de jaren negentig. Sindsdien worden ze alleen gebruikt bij de behandeling van epilepsie en als anesthetica tijdens chirurgie. Er zijn drie soorten barbituraten: kortwerkende, die slechts enkele minuten effect hebben; middelmatig werkend, waarvan het effect enkele uren aanhoudt; en langwerkend, waarvan het effect vele uren aanhoudt. De classificatie is dus gebaseerd op de duur van elk effect.
Farmacologische werking
De farmacologische effecten van barbituraten op het lichaam en organen zijn enorm complex. Ze oefenen hun werking uit via verschillende receptoren in het organisme, de zogenaamde GABA-A-receptoren. Deze bevinden zich in de zenuwcellen en binden de neurotransmitter γ-aminoboterzuur daar. Op deze manier beïnvloeden ze rechtstreeks de boodschappersubstanties die verantwoordelijk zijn voor de overdracht van prikkels en excitatie tussen zenuwcellen. Nadat het barbituraat aan deze receptoren bindt, nemen ze praktisch hun taak over en fungeren ze als agonisten om de signaaloverdracht tussen individuele zenuwcellen te regelen. Ze bootsen praktisch γ-aminoboterzuur na en nemen de functies ervan over. Op deze manier kunnen barbituraten remmen of onderdrukken pijn signalen, bijvoorbeeld. Daarnaast speelt de dosering van het barbituraat een belangrijke rol bij de werking. Bij lagere doses remmen ze bijvoorbeeld de AMPA-receptor, die een prikkelende werking heeft, en dus zorgen verdoving In hogere doses remmen ze ook natrium kanalen, die op hun beurt weer belangrijk zijn voor veel andere processen in het lichaam. Uiteindelijk barbituraten leiden tot totaal anesthesie.
Medische toepassing en gebruik
In het verleden werden barbituraten voornamelijk als slaap voorgeschreven AIDS or sedativa Omdat ervaring en studies echter al snel het extreem hoge verslavende potentieel en de gevaarlijk hoge toxiciteit aan het licht brachten, werden deze toepassingen uiteindelijk verboden. Barbituraten werden vervangen door veel minder gevaarlijke medicijnen zoals benzodiazepines Vanwege dit feit worden barbituraten nu in principe slechts voor twee toepassingen gebruikt: als anestheticum en als anti-epilepticum. Als verdoving wordt het gebruikt in de vorm van thiopental bij de inductie van anesthesie Het kortwerkende barbituraat thiopental heeft een werkingsduur van iets minder dan 10 minuten en werkt enorm snel, daarom wordt het intraveneus in de patiënt geïnjecteerd om anesthesie. Bij de behandeling van epilepsie, de langwerkende fenobarbital wordt gebruikt, wat ongeveer 10 tot 18 uur effectief is. Vanwege het anticonvulsieve effect is het populair voor zowel het voorkomen als behandelen van aanvallen die verband houden met epileptische stoornissen. Bovendien kan het ook worden gebruikt om aanvallen te bestrijden die worden veroorzaakt door blootstelling aan bepaalde gifstoffen zoals strychnine of DDT. In Zwitserland zijn bepaalde barbituraten zoals pentobarbital worden ook gebruikt bij actieve euthanasie, wat daar is toegestaan. In de diergeneeskunde wordt het gebruikt als middel voor euthanasie.
Risico's en bijwerkingen
Zoals eerder vermeld, zijn de risico's en bijwerkingen van het nemen van barbituraten enorm. Regelmatig gebruik leidt zeer snel tot ernstige afhankelijkheid. Onttrekking is moeilijk en gaat gepaard met soms ernstige symptomen zoals angst, toevallen en overmatige opwinding. De lever reageert ook op regelmatig gebruik en breekt het barbituraat in de loop van de tijd steeds sneller af, waardoor het effect zwakker en korter wordt. In de loop hiervan worden ook andere medicijnen sneller afgebroken en werken ze dus niet meer goed. Een te hoge dosering kan ook leiden tot ernstige vergiftiging, met symptomen variërend van verminderd bewustzijn en duizeligheid naar misselijkheid, braken, geheugenverlies en coma Het ergste toxische effect is echter centrale ademhalingsverlamming en hartstilstand, die, zonder onmiddellijke behandeling, resulteren in de hersenen beroofd worden van zuurstof en uiteindelijk de dood. Andere kalmerende middelen zoals alcohol of opiaten versterken ook de effecten van barbituraten. Vanwege deze ernstige bijwerkingen zijn barbituraten nu onderhevig aan de verdovend Receptverordening (BtMVV). Hoewel barbituraten zeer snel en effectief werken, worden ze helaas in verband gebracht met vele, soms zelfs levensbedreigende, risico's en bijwerkingen die hun inherent positieve eigenschappen ver overtreffen. Om deze reden is het gebruik ervan nu om begrijpelijke redenen verboden, op enkele uitzonderingen na. Zelfmedicatie wordt daarom sterk afgeraden.
