De term articulatiestoornis verwijst naar verschillende problemen in de individuele geluidsvorming van een persoon die afwijken van de norm. Dit betekent dat bepaalde geluiden helemaal niet of niet correct worden gevormd. De oorzaken van een articulatiestoornis kunnen zeer divers zijn en de behandeling wordt meestal uitgevoerd door een logopedist.
Wat zijn articulatiestoornissen?
De medische term voor een articulatiestoornis is dyslalia. Bij dit type spraakstoornis worden individuele of samenhangende geluiden (zoals de klankreeks “sh”) onjuist uitgesproken, verkeerd samengesteld of volledig weggelaten tijdens het spreken. Deze fouten komen vooral vaak voor bij de zogenaamde sibilanten. Deze verkeerde uitspraak van de letters en klankreeksen "s", "z", "ch" en "sch" staat in de omgangstaal bekend als lispelen. Articulatiestoornissen komen bijzonder vaak voor bij jeugd Tijdens de fase van taalverwerving heeft bijna veertien procent van de kinderen tussen de vier en zes jaar een dergelijke aandoening. Dyslalia kan over het algemeen in twee groepen worden verdeeld, maar kan ook voorkomen als een hybride van de twee. Enerzijds zijn er fonologische stoornissen waarbij individuele geluiden correct kunnen worden uitgesproken, maar de getroffen persoon kan dit niet doen in de spraakstroom. Een persoon kan bijvoorbeeld de letter 's' correct uitspreken, maar lispelt nog steeds tijdens het spreken. Aan de andere kant zijn er fonologische stoornissen waarbij klanken en klankreeksen over het algemeen niet correct kunnen worden uitgesproken, zelfs niet afzonderlijk. Hier is het bijvoorbeeld over het algemeen niet mogelijk voor de getroffen persoon om de letter ‘s’ correct uit te spreken.
Oorzaken
Er zijn veel oorzaken van een articulatiestoornis. Allereerst aangeboren of verworven misvormingen van de gewrichtsorganen (lippen, tong, gehemelte, kaak) kan leiden op de symptomen. Dergelijke misvormingen maken een correcte articulatie moeilijk. Gehoorstoornissen kunnen ook leiden tegen dyslalia. De getroffen personen horen hun eigen verkeerde uitspraak niet, waardoor articulatiestoornissen kunnen optreden. Bij een myofunctionele aandoening kan de spierspanning in het gebied van de mond is aangetast. Deze verstoring van de spierspanning leidt tot een verkeerde uitspraak van klanken of klankreeksen. Bij de meeste articulatiestoornissen is er echter helemaal geen onderliggende organische oorzaak. Het probleem ligt veeleer in slechte gewoonten. Kinderen kunnen bijvoorbeeld de verkeerde spraakmodellen hebben, waardoor ze de gewoonte krijgen om geluiden en geluidsreeksen niet correct uit te spreken. Of de implementatie van de juiste klanken wordt niet nauwkeurig genoeg geoefend. Als iemand eenmaal gewend is geraakt aan deze onjuiste uitspraak, is er ook sprake van een articulatiestoornis. Hoe langer kinderen de verkeerde uitspraak vasthouden en dus automatiseren, hoe moeilijker het wordt om te behandelen.
Symptomen, klachten en tekenen
Een articulatiestoornis kan dat wel leiden op een aantal verschillende symptomen en klachten en beperkt in het algemeen de kwaliteit van leven van de patiënt aanzienlijk. In dit geval kunnen de meeste getroffen personen verschillende geluiden of letters niet correct uitspreken. Dit leidt tot een spraakstoornis, waardoor ook de communicatie met andere mensen wordt verstoord. Vooral in jeugd, dit kan leiden tot pesten of plagen en dus ook tot psychische klachten en verstoringen. Het volledig weglaten van klanken en letters kan ook optreden als gevolg van de articulatiestoornis. Dit beperkt en vertraagt de ontwikkeling van het kind aanzienlijk. Als de articulatiestoornis niet wordt behandeld, kan dit zelfs op volwassen leeftijd tot complicaties of spraakproblemen leiden. Veel patiënten hebben ook last van lispelen. In het geval van misvormingen of misvormingen in de mondholte, deze kunnen ook leiden tot slikproblemen in sommige gevallen, waardoor het veel moeilijker wordt om voedsel en vloeistoffen in te nemen. Stroke kan ook de articulatiestoornis veroorzaken en treedt meestal op bij andere klachten. Vaak lijden de ouders of familieleden van het getroffen kind ook aan psychisch ongemak en Depressie vanwege de articulatiestoornis en daarom ook psychologische behandeling nodig hebben.
Diagnose en verloop
De diagnose van articulatiestoornissen in jeugd wordt meestal gemaakt uit de omgeving. Ouders, vrienden, leraren of opvoeders merken in eerste instantie gewoon de verkeerde uitspraak op. Daarna zal de geraadpleegde kinderarts of een logopedist beslissen of de afwijking slechts tijdelijk is of behandeling behoeft, dwz of het daadwerkelijk een articulatiestoornis is. Logopedisten hebben speciale en betrouwbare testprocedures die informatie opleveren. Het beloop van de aandoening is enerzijds afhankelijk van de oorzaak en anderzijds van de (vroege) behandeling.
Complicaties
Articulatiestoornissen kunnen verschillende oorzaken hebben en daardoor verschillende complicaties hebben. Ten eerste kunnen aangeboren afwijkingen articulatiestoornissen veroorzaken. Deze omvatten bijvoorbeeld gespleten lip en gehemelte (cheilopalatognathoschisis). Hierdoor voorwaardemoeten de getroffen personen vaak naar het ziekenhuis en behandelingen ondergaan, wat een psychologisch probleem is. Bovendien worden de kinderen vaak belachelijk gemaakt vanwege hun uiterlijk en uitspraak, wat het psychologische probleem vergroot. Dit leidt al op zeer jonge leeftijd tot sociaal isolement, dat kan uitgroeien tot Depressie op volwassen leeftijd, gekenmerkt door alcohol en druggedrag. Het is ook niet ongebruikelijk dat getroffenen zelfmoord overwegen. Bovendien een kloof lip en gehemelte veroorzaakt een probleem met voedselopname. Gelijktijdig ademhaling terwijl drinken niet meer mogelijk is. EEN beroerte leidt ook vaak tot problemen met articulatie. Behalve problemen met de uitspraak hebben getroffen personen ook problemen met het begrijpen van wat er wordt gezegd. Het is niet ongebruikelijk dat verlamming optreedt. Getroffen personen kunnen hun benen of armen meestal niet bewegen en zijn aan één kant verlamd. Blaas of fecaal incontinentie kan vaak ook voorkomen, waardoor patiënten in de meeste gevallen zorg nodig hebben. Mentale prestaties zijn ook verminderd, en patiënten worden vaak dement en hebben er last van geheugenverlies Bovendien kan de persoonlijkheid veranderen. In het ergste geval is een beroerte leidt tot storingen in vitale processen, waardoor dit de dood tot gevolg heeft.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
In de regel moet een articulatiestoornis zo vroeg mogelijk worden onderzocht en eventueel behandeld door een arts. Hierdoor kunnen complicaties op volwassen leeftijd worden voorkomen. Evenzo worden zo, vooral bij kinderen, plagen en pesten vermeden. Een arts moet worden geraadpleegd als het kind zich niet correct kan uitdrukken of als zich plotseling en zonder bijzondere reden een articulatiestoornis voordoet. De oorzaken van een articulatiestoornis kunnen heel verschillend zijn. Getroffenen hebben in veel gevallen last van psychische klachten, maar lichamelijke beperkingen kunnen ook leiden tot een articulatiestoornis. Vooral na een beroerte is het niet ongebruikelijk dat articulatiestoornissen optreden. Helaas zijn deze niet altijd te behandelen, zodat de getroffenen in veel gevallen afhankelijk zijn van de hulp van andere mensen. Om een complicatievrije ontwikkeling van het kind te garanderen, dient bij de eerste tekenen van een articulatiestoornis een arts te worden geraadpleegd. In de regel kan dit een direct bezoek aan een kinderarts of logopedist zijn, die een passende behandeling voor de articulatiestoornis kan starten.
Behandeling en therapie
De behandeling van articulatiestoornissen wordt meestal uitgevoerd door een logopedist. Ze stemmen hun behandelplan af op de patiënt en zijn spraakproblemen. Het eerste dat u moet doen, is u bewust worden van het probleem. De patiënt moet zich er eerst van bewust worden dat zijn uitspraak van klanken of klankreeksen afwijkt van de norm. De behandeling van articulatiestoornissen wordt meestal uitgevoerd door een logopedist. Ze stellen hun behandelplan individueel op in overeenstemming met de patiënt en zijn spraakproblemen. De eerste stap is om je bewust te worden van het probleem. De patiënt moet zich er eerst van bewust worden dat zijn uitspraak van klanken of klankreeksen afwijkt van de norm. De juiste uitspraak wordt dan geleidelijk getraind met behulp van verschillende oefeningen en methoden. Waaronder ademhalingsoefeningen, woordvormingsoefeningen op basis van individuele letters en lettergrepen, luisteroefeningen en nog veel meer. Dit type training wordt op een speelse manier gedaan met kinderen. De moeilijkheidsgraad wordt geleidelijk opgevoerd zodat bijvoorbeeld foutieve automatismen langzaamaan worden gecorrigeerd. Het doel is altijd om de uitspraak in de richting van de norm te verbeteren. Als de oorzaak van een articulatiestoornis een gehoorprobleem, een oor, neus- en keelspecialist moet ook worden geraadpleegd, die de fysieke oorzaken van het probleem zal onderzoeken. Maar zelfs in dit geval kan een logopedische behandeling nuttig zijn. Bij misvormingen op het gebied van de spraaktools kunnen verschillende procedures nuttig zijn. Bij een zogeheten gehemelte kan bijvoorbeeld zelfs een chirurgische ingreep nodig zijn voor verbetering. Misvormingen kunnen echter ook worden gebruikt door logopedische interventie voor articulatiestoornissen, omdat ze andere manieren laten zien om de getroffen gebieden van de spraaktools te gebruiken.
Vooruitzichten en prognose
Vroegtijdige diagnose van een articulatiestoornis zorgt voor een goede kans op herstel voor het kind. Hoe eerder een logopedist een individueel behandelplan kan opstellen, hoe eerder therapie kan beginnen. Sinds de leren het succes van het spraakcentrum is over het algemeen groter naarmate het kind jonger is, de mogelijkheid om klanken te leren vormen zonder accent of ongemak neemt geleidelijk af gedurende de eerste levensjaren. De differentiatie van nieuwe klanken wordt getraind in een therapie werkwijze. Dit is de basis voor een correcte fonatie. Als de afzonderlijke geluiden goed van elkaar gescheiden kunnen worden waargenomen, neemt de kans toe dat ze correct kunnen worden gereproduceerd. Diverse ademhaling en woordtechnieken worden gebruikt om de fonatie te trainen totdat de stoornis volledig is geëlimineerd. Als er een lichamelijke oorzaak is voor de articulatiestoornis, kan correctie worden bereikt door middel van een chirurgische ingreep. Ook hier zijn de vooruitzichten op herstel zeer goed. De prognose voor symptoomvrijheid verandert als de oorzaak a is geestesziekte of psychisch lijden. In psychotherapiemoeten de redenen voor de articulatiestoornis eerst worden opgehelderd en verholpen, zodat de fonatie kan verbeteren. De duur van een mentaal genezingsproces is individueel en kan enkele maanden tot jaren duren. Logopedische behandeling is vaak pas achteraf kansrijk.
het voorkomen
Het is niet mogelijk om de fysieke oorzaken van articulatiestoornissen te voorkomen. Preventie is alleen mogelijk voor aandoeningen die geen lichamelijke oorzaak hebben. Kinderen moeten goede spraakrolmodellen hebben die waarde hechten aan de juiste uitspraak van geluiden. Als een kind problemen krijgt met de articulatie, moeten de zorgverleners op een corrigerende manier ingrijpen, zodat dit gedrag niet automatisch wordt. Als het verkeerde gedrag vanzelf niet verbetert, dient de kinderarts of een logopedist te worden geraadpleegd.
Follow-up
Of nazorg überhaupt nodig is bij een behandelde articulatiestoornis, hangt af van het individuele geval. Over het algemeen hebben vormen van dyslalia die in de kindertijd worden behandeld een uitstekende prognose en worden de therapieën als effectief beschouwd. Terugval is zeldzaam, maar mogelijk. Dit hangt vaak af van persoonlijke omstandigheden en vooral van mogelijke psychologische omstandigheden spanning Nazorg in de breedste zin van het woord zou dan ook bestaan uit incidentele vervolgbezoeken aan therapie Diensten. Zelfhulpgroepen kunnen ook relevant zijn als de spraakstoornis ondanks therapie niet overwonnen wordt. Buiten de therapie worden ook zelfbeheersingsoefeningen voorgesteld, die de getroffenen na de therapie kunnen blijven doen om hun dyslalia onder constante zelfbeheersing te houden. Controleonderzoeken zijn meestal niet nodig, aangezien een opflakkering van de articulatiestoornis kan worden opgemerkt door de getroffen persoon zelf en door zijn omgeving. Geen van de therapeutische en logopedische maatregelen medicatie betrokken zijn, dus nazorg is niet nodig. Het is vermeldenswaard dat er onder bepaalde omstandigheden sprake kan zijn van verhoogde psychologische klachten spanning als gevolg van een articulatiestoornis. Dit komt vooral door de reacties van de omgeving en door eigen onzekerheid. In dergelijke gevallen nazorg maatregelen kan nodig zijn na therapie voor de articulatiestoornis om het ontbrekende zelfvertrouwen te herstellen en te versterken.
Wat u zelf kunt doen
Als kinderen moeite hebben met het verwoorden van bepaalde geluiden en klankcombinaties, een paar eenvoudige spraakverbetering AIDS van ouders kan erg handig zijn. Spreken begint thuis, en dus hebben ouders, met hun taalkundige rolmodellen, de beste gelegenheid om hun kind te helpen leren spreken. luisteren naar hem kalm aan te kijken, terwijl hij aan het spreken is en niet om de uitspraak te verbeteren terwijl hij aan het praten is. Ouders herhalen ingewikkelde zinnen met eenvoudige, kindvriendelijke woorden en corrigeren ze op deze manier. Er moet aandacht worden besteed aan het corrigeren van grammatica. Het kind mag echter niet worden gedwongen om daarna te herhalen. Zingen, dansen, prentenboeken bekijken, rijmen, versjes en verhaaltjes vertellen vormen de basis voor een goede spraakontwikkeling. Een rustige, beklemtoonde en langzame toespraak van de ouders is hiervoor bevorderlijk. Voor sommige kinderen helpt het om het verschil in betekenis te illustreren dat het gevolg kan zijn van bepaalde geluidswisselingen. Het maakt een verschil of de soep kookt in de “pot of in de hoofd”Of dat men een‘ bankje of een lint ’in de hand houdt. Veel kinderen begrijpen door deze zogenaamde minimale paren hoe belangrijk het is om aandachtig te luisteren en te spreken. Bij twijfel kan een overleg met een logopedist nuttig zijn.
