De rigide bepaling van de amputatie hoogte door zogenaamde amputatieschema's met indeling in waardevolle, overbodige en belemmerende ledemaatsecties, die in het verleden werd uitgevoerd, is nu achterhaald en moet worden afgewezen. Met de verschillende amputatie hoogtes en vormen moet rekening worden gehouden met de mate waarin het stomp gewicht kan dragen en geschikt is om een prothese op te nemen.
Amputatie hand, elleboog en schouder
Op de bovenste extremiteit, amputatie door de Schoudergordel, dwz tussen de schouderblad (schouderblad) en de borst (thorax), is het hoogste punt van mogelijke verwijdering. Hier is meestal een kwaadaardige tumor de oorzaak en veroorzaakt aanzienlijke cosmetische en functionele schade. De gevolgen van een schouderexarticulatie, dwz een bovenarmamputatie van de schoudergewricht, Zijn hetzelfde.
In het geval van een amputatie van de opperarmbeenmoet ervoor worden gezorgd dat er voldoende ruimte is voor een kunstellebooggewricht. Disarticulatie (amputatie) in het ellebooggewricht zelf is moeilijk, aangezien uitstekende botdelen pijnlijke drukpunten in de protheseschacht kunnen veroorzaken. De handen zijn in staat tot complexe fijnmotorische bewegingen en zijn uitermate belangrijk voor het dagelijks leven en werk, zodat een amputatie tot aanzienlijke beperkingen leidt. In het handbereik moet naast veerkracht ook rekening worden gehouden met de restledemaatlengte, gevoeligheid, gewrichtsmobiliteit en mogelijke grijpvormen. Zelfs het verlies van een duim maakt grijpprocessen nauwelijks mogelijk.
Amputatie been, voet, onderbeen
In het gebied van de onderste extremiteit is de vorm van belasting natuurlijk anders dan de bovenste. In het geval van middenvoetsbeentje en tarsaal bij amputatie moet ervoor worden gezorgd dat de bijzonder sterke huid van de voetzool en de onderliggende vetlaag en de korte buigspieren van de voet worden gebruikt om de stronk te bedekken en dat er littekens op de stretching zijkant, dwz op de achterkant van de voet, buiten de stresszone, omdat anders pijnlijke drukpunten kunnen ontstaan. In diabetische voet syndroom met necrose (gangreen) Of diabetische microangiopathie (ziekte van de kleinere schepen), worden amputaties in de grenszone uitgevoerd, die kunnen worden afgebakend langs anatomisch gedefinieerde lijnen op de middenvoetsbeentje.
In het geval van amputaties van de onderarm beenkunnen de gehele tibia (tibia) en fibula meestal worden behouden en kan een scheiding worden gemaakt net boven de enkel gewricht (syme amputatie), maar dit restledemaat is prothetisch moeilijk te behandelen en kan niet altijd zonder beperkingen gewicht dragen. Daarentegen wordt amputatie vaker uitgevoerd in het gebied tussen het bovenste derde deel van het onderste been en het middelste derde deel van de onderbeen. Het stompbeen kan worden behandeld door middel van myoplastiek, dwz de spieren die als antagonisten functioneren, zijn verbonden rond het uiteinde van het bot.
Een van achteren (dorsaal) naar voren (ventraal) gevouwen spierhuidflap kan echter ook het stompbeen voeden. De disarticulatie van de kniegewricht, dat voorheen werd afgewezen vanwege de beperkte bedekking van ledematen zonder spieren, wordt nu steeds vaker uitgevoerd bij patiënten met PAVK (perifere arteriële occlusieve ziekte). Dit komt doordat de voordelen juist in de lengte van het stompbeen (hefboomarm) en de sterkte (behouden dij spieren).
Voor vasculaire patiënten is de amputatiehoogte afhankelijk van de bloed levering aan de spieren. Het is dus mogelijk dat a dij Er moet mogelijk ook een amputatie worden uitgevoerd. De optimale hoogte hiervoor is in het midden van de dij bot.
De botstomp moet aanzienlijk worden ingekort ten opzichte van de huid van de weke delen mantel zodat de tegenoverliggende (antagonistische) spieren over het dijbeen (femur) kunnen worden gehecht. Bij deze zogenaamde myoplastiek moeten de spieren eerst aan het bot worden gefixeerd (myodese), waarna ze aan elkaar kunnen worden gehecht. Dit zorgt voor een goede spierspanning en activiteit en zorgt voor een goede padding.
Het gevaar van neurombiologische vorming is vooral aanwezig in de zenuw die de dij voedt (Ischiaszenuw), die daarom ver boven de amputatieplaats moet worden voorkomen (geligeerd). EEN heup gewricht disarticulatie is een veel moeilijkere procedure met een grote wond in zacht weefsel en een hoge mortaliteit (overlijden van de patiënt). Het mag alleen worden uitgevoerd in het geval van de meest ernstige infecties of tumoren.
