Enterococcus faecium is een bacterie die behoort tot de enterococcusfamilie en wordt aangetroffen bij de mens darmflora Buiten het darmkanaal kan het aandoeningen zoals urineweginfecties veroorzaken. In de apotheek wordt het bijvoorbeeld gebruikt om verstoord weer op te bouwen darmflora.
Wat is Enterococcus faecium?
Achter de naam Enterococcus faecium zit een bacterie die onder meer een onderdeel is van de mens darmflora Het behoort tot de enterococcus-familie. Dit zijn familieleden van streptokokken, maar verschillen van hen op een aantal essentiële punten. Enterococcus faecium wordt dus niet alleen aangetroffen in menselijke en dierlijke organismen, maar ook in het milieu (bijvoorbeeld in de bodem of in het riool). Het komt vaak voor in paren of in de vorm van een ketting. In principe veroorzaakt Enterococcus faecium geen symptomen. Het kan echter enkele ziekten veroorzaken als het buiten het darmkanaal wordt aangetroffen. Deze kunnen moeilijk te behandelen zijn omdat de bacterie snel resistent wordt antibiotica In de farmacie vinden stammen van Enterococcus faecium toepassing voor een verscheidenheid aan aandoeningen en aandoeningen.
Belang en functie
Enterococcus faecium is een bacterie die van nature voorkomt in menselijke en dierlijke organismen. Het is een integraal onderdeel van de menselijke darmflora en helpt zo om een evenwichtige bacterie te behouden evenwicht in het darmkanaal en om een optimale spijsvertering te garanderen. Onder bepaalde omstandigheden kan het de belangrijkste kiem van de darmflora worden, wat vooral gebeurt wanneer de persoon in kwestie neemt antibiotica als gevolg van een bacteriële infectie. Door zijn eigenschappen kan de bacterie zelfs onder moeilijke omstandigheden in het lichaam overleven. Het is bijvoorbeeld zeer resistent en kan in leven blijven gal of zelfs vermenigvuldigen onder de daar heersende omstandigheden (de gal heeft een zoutzuur inhoud van ongeveer 6.5% binnen). Temperatuurstijgingen tot 60 ° C hebben ook gedurende korte tijd geen negatief effect op Enterococcus faecium. Als de darmflora van een patiënt bijvoorbeeld verstoord is, kan de behandelende arts live voorschrijven kiemen van een Enterococcus faecium-stam in capsulevorm om de evenwicht op deze manier in de darm. Een dergelijke toepassing is ook mogelijk bij ernstige gevallen diarree Enterococcus faecium veroorzaakt geen ziekte of volksgezondheid problemen in de meeste gevallen, tenzij het buiten het darmkanaal wordt gevonden.
Ziekten
In het algemeen is Enterococcus faecium geen bacterie die ziekte veroorzaakt of volksgezondheid problemen op grote schaal. Dit is echter alleen waar als de aanwezigheid ervan beperkt is tot het darmkanaal. Als de bacterie buiten deze regio voorkomt, kan deze bijvoorbeeld urinewegaandoeningen veroorzaken zoals cystitis or endocarditis (ontsteking van de voering van de hart-) en ontsteking van de galblaas (cholecystitis) bij mensen met een verzwakte immuunsysteem Van Enterococcus faecium is ook in het bijzonder bekend dat het zogenaamde nosocomiale infecties veroorzaakt (ook wel ziekenhuisinfecties genoemd). Dit is een infectie die een patiënt oploopt tijdens een ziekenhuisopname en die op het moment van opname nog niet bestond. Het is niet ongebruikelijk voor een nosocomiale infectie waarbij Enterococcus faecium optreedt, in het bijzonder na een darmoperatie. Statistieken geven aan dat ongeveer 10% van alle bekende gevallen te wijten is aan Enterococcus faecium. Maar nog vaker (in tot 90% van de gevallen) is de verwante bacterie Enterococcus faecalis verantwoordelijk voor de infecties. Als er een infectie optreedt met Enterococcus faecium als trigger, is deze in veel gevallen erg moeilijk te behandelen. De bacterie heeft van nature een hoge resistentie tegen tal van gebruikte stoffen antibiotica in de geneeskunde. Bij de behandeling van de huidige infectie moet ervoor worden gezorgd dat alternatieve middelen worden gebruikt. Maar ook hier bestaat het risico dat Enterococcus faecium snel resistentie ontwikkelt tegen de antibioticum in kwestie. Vaak is daarom de antibioticum moet in de loop van therapie om het gewenste effect te bereiken en om reeds bestaande of nieuw ontwikkelde resistentie te omzeilen.
