Synoniemen in bredere zin
- Aandachtsstoornis
- Aandachtstekortsyndroom
- Psychoorganisch syndroom (POS)
- Hans-man-in-de-lucht
- Aandachtstekortstoornis (ADD)
- Minimaal hersensyndroom
Definitie
Een aandachtstekortsyndroom is een duidelijk onoplettend, soms zelfs impulsief gedrag dat over een langere periode (ongeveer zes maanden) opvalt in verschillende levensgebieden (kleuterschool/ school, thuis, vrije tijd). ADS hoeft niet noodzakelijkerwijs in verband te worden gebracht met hyperactiviteit. Integendeel, kinderen die via dromen of iets dergelijks verschijnen, hebben er ook last van ADHD.
De weergegeven gedragingen komen meestal niet overeen met het ontwikkelingsstadium van het kind, maar manifesteren zich, wat betekent dat de bijbehorende gedragingen niet in fasen maar als laatste plaatsvinden. Dit heeft tot gevolg dat het probleem niet kan worden opgelost zonder de juiste hulp. Er zijn twee vormen van aandachtstekort syndroom: naast het aandachtstekort syndroom zonder hyperactiviteit (ADHD), er is ook de hyperactieve variant ervan, ADHD (aandachtstekortsyndroom met hyperactiviteit), en het gemengde type van beide varianten.
Beide termen hebben gemeen dat het duidelijk gedefinieerde klinische beelden zijn die worden gekenmerkt door verschillende symptomen van ADHD. Kinderen met ADHD of ADHD kunnen hun aandacht niet gericht richten, waardoor hun concentratievermogen tekortschiet. Deze tekortkomingen doordringen gewoonlijk alle gebieden van het leven van het kind, dwz kleuterschool of school, evenals de gezins- en vrijetijdsgebieden.
De gebrek aan concentratie wordt vooral duidelijk in fasen waarin kinderen gedurende langere tijd hun aandacht op een bepaald gebied kunnen vestigen. Terwijl het kind met ADHD dan begint te dromen en anders niet noodzakelijk negatieve aandacht trekt, kan het hyperactieve (ADHD) kind negatieve begeleidende symptomen ervaren (friemelen tot weigering om te werken). Vanwege de verschillende externe manifestaties van ADHD, wordt het meestal vaker, maar vooral sneller gediagnosticeerd.
Inmiddels hebben verschillende reeksen onderzoeken bevestigd dat in aanwezigheid van AD (H) S de overdracht en verwerking van informatie tussen verschillende delen van de hersenen functioneert niet correct. In beide gevallen is het concentratievermogen soms aanzienlijk verminderd. Dit betekent echter niet dat bij kinderen met adhd of adhd hoogbegaafdheid van meet af aan kan worden uitgesloten.
Het valt echter op dat de symptomen ook gevolgen kunnen hebben op andere gebieden van scholing. Het is niet ongebruikelijk voor kinderen met lees- en spellingsproblemen en / of dyscalculie. Omdat tweelingenstudies bij identieke tweelingen hebben aangetoond dat - als ADHD / ADHS aanwezig is - beide kinderen gewoonlijk worden getroffen, wordt aangenomen dat het symptoom - waaraan ook volwassenen kunnen lijden - kan worden overgeërfd.
Geschiedenis
Over het algemeen krijgt het aandachtstekort zonder hyperactiviteit beduidend minder aandacht, wat onder andere verband zou kunnen houden met het feit dat rustige aandachtstekortkinderen doorgaans minder opvallen. Een dergelijke diagnose, inclusief de eerder geconstateerde aandachtstekorten, is veel moeilijker. Met betrekking tot het onderzoek naar het oorzaken van ADHDmoet worden opgemerkt dat al in 1870 de eerste uitspraken werden gedaan die erfelijkheid niet uitsloten en er ook op wezen dat de sociale druk die op kinderen werd uitgeoefend steeds groter werd.
De steeds belangrijker wordende deugden zoals stiptheid, orde, gehoorzaamheid,… kunnen niet door alle kinderen op dezelfde manier worden vervuld. Deze uitspraak zou ons moeten doen rechtop gaan zitten en opmerken… In het verdere verloop van het onderzoek, bijvoorbeeld in het begin van de 20e eeuw, was er een tendens om veel verantwoordelijkheid boven het onderwijs te leggen.
Er ontstonden groepen die kinderen met aandachtstekorten classificeerden als moeilijk op te voeden. Het is echter opnieuw duidelijk dat deze kinderen meer kans hebben op de hyperactieve variant van ADHD en dat het zelfs toen waarschijnlijk veel moeilijker was om ADHD te diagnosticeren zonder hyperactiviteit. Historisch gezien kunnen daarom niet alleen parallellen worden gevonden met betrekking tot de moeilijkheden bij het diagnosticeren van ADHD, maar ook met de geschiedenis van dyslexie.
Aangezien daar, mogelijke oorzaken werden en worden verondersteld, geformuleerd, later herroepen en vervolgens opnieuw gepostuleerd. In de jaren dertig werd eerder bij toeval ontdekt dat speciale medicijnen hyperactieve kinderen kalmeren. Aangezien dit werkte, werd in de jaren 60 aangenomen en ook onderzoeksresultaten wezen hierop, werd toen ook aangenomen dat een hersenen stoornis was de oorzaak van de ontwikkeling van ADHD en werd dienovereenkomstig behandeld.
In het verdere verloop van het onderzoek werd aangenomen dat er niet DE ENE oorzaak kon zijn voor de ontwikkeling van ADHD en daarom had de multi-causale benadering (= veroorzaakt door vele factoren) de overhand: oorzaken van ADHDkwamen verschillende factoren in aanmerking: minimale cerebrale disfunctie (MCD, een vorm van hersenen schade), erfelijkheid (genetische overdracht), gevolgen als gevolg van de veranderde samenleving, etc. Twee tegengestelde en extreme standpunten zijn gehandhaafd. Dit zijn enerzijds degenen die vinden dat ADHD in principe met medicatie behandeld moet worden en anderzijds degenen die menen dat alleen door therapie en aangepaste voorlichtingsmaatregelen een doel bereikt kan worden en dat medicatie vermeden dient te worden.
Tussen deze twee "extreme" opvattingen in, zijn de meeste vormen van therapie tegenwoordig te vinden. Alle (wetenschappelijke) pogingen tot verklaring zijn gedaan op het gebied van geneeskunde, psychologie, maar ook pedagogiek. Misschien moet echter worden bedacht dat de klassieke ideale manier, die voor iedereen geldt, niet kan bestaan, vooral niet op het gebied van leren problemen.
De problemen zijn altijd van individuele aard en vereisen daarom een individuele therapie van ADHD. Je zal vinden verdere informatie over deze subthema's: Ook al wordt er nog steeds aangenomen dat veel factoren de oorzaak van ADHD zijn, de neurobiologische verklaringsbenadering is sinds de jaren 90 wetenschappelijk aanvaard als de verklaring voor de ontwikkeling van ADHD. Mogelijke oorzaken die de neurobiologische verklaringsaanpak proberen te verklaren zijn te vinden onder oorzaken van ADHD.
