Verwijdering van zweetklieren

De zweetklieren (Glandula suderifera) behoren tot de zogenaamde huidaanhangsels en bevinden zich in de lederhuid (technische term: corium). Het zweet komt vervolgens via de poriën van de huid naar de oppervlakte en dient voornamelijk om de warmte te reguleren evenwicht​ Er wordt nog een onderscheid gemaakt tussen ecrine en apocriene zweetklieren.

Deze verschillen in functie, uitstraling en locatie. De ecrine zweetklieren zijn niet geassocieerd met haar, terwijl apocriene zweetklieren eindigen in haarzakjes. Ecrine-zweetklieren bevinden zich over het hele lichaam, terwijl apocriene klieren (ook wel geurklieren genoemd) alleen in bepaalde delen van het lichaam worden aangetroffen.

Deze omvatten de oksels, tepels, genitale en perianale regio's. De hitte evenwicht en de pH van de huid wordt voornamelijk gereguleerd door de ecrine zweetklieren. Apocriene zweetklieren vervullen sociale en seksuele functies door middel van feromoonachtige geuren (feromonen). Ze bepalen echter in de eerste plaats lichaamsgeur. Bij verschillende ziekten kan het echter nodig zijn de zweetklieren te verwijderen.

Veroorzaken hyperhidrose

Een oorzaak voor het verwijderen van zweetklieren kan een zogenaamde hyperhidrose zijn (uit het Grieks (hypér) “nog meer, over, over… voorbij en (hidrós) zweet). Zweten is een volledig natuurlijk proces dat essentieel is voor de lichaamswarmte evenwicht​ Fysiologisch zweten is daarom gunstig en belangrijk voor onze homeostase.

Het mag niet met geweld worden onderdrukt door chirurgische ingrepen. Maar een onaangename hyperhidrose kan dit noodzakelijk maken. Maar wanneer heeft men het over hyperhidrose?

Hyperhidrose treedt op wanneer de zweetproductie in een oksel meer dan 100 mg per 5 minuten bedraagt. Dit is echter de wetenschappelijke limiet. Subjectief gezien worden zelfs kleine hoeveelheden door de getroffenen als buitensporig en onaangenaam ervaren.

Zo'n ziekte wordt gediagnosticeerd door middel van tests die de hoeveelheid zweet per keer kunnen bepalen. Dergelijke tests zijn bijvoorbeeld de jodium sterktetest of gravimetrie. Naast verschillende medicinale en conservatieve therapieën en procedures zijn dan natuurlijk ook chirurgische maatregelen beschikbaar voor behandeling.

Een bijzondere vorm van hyperhidrose is bromohidrosis (Grieks: bromhidrosis). (brômos) geitenstank van de dieren; (hidrós) zweet) vertegenwoordigt een speciale vorm van hyperhidrose. De verhoogde productie van zweet zorgt voor gunstige kiemomstandigheden op de hoornlaag van de huid voor de kolonisatie van bacteriën.

Afbraakproducten hiervan bacteriën, zoals vetzuren met een korte keten en het aminozuur alanine, leiden vervolgens tot een onaangename lichaamsgeur, vooral in de oksels, de liesstreek en de ruimtes tussen de tenen. Deze onaangename geur is vooral een psychologische belasting voor de getroffenen en kan een indicatie zijn voor het verwijderen van zweetklieren. Veelvuldig wassen verbetert de situatie helaas niet.

Naast medicamenteuze behandeling kan hier ook het verwijderen van de zweetklieren worden aangegeven. Het wegsnijden van de zweetklieren is een chirurgische ingreep om de zweetklieren te verwijderen. Tijdens deze procedure wordt het aangetaste deel van de huid vrijwel weggesneden.

De randen worden vervolgens aan elkaar gehecht. Het is echter ook mogelijk om alleen delen van de huid in de oksels te verwijderen en vervolgens de zweetklieren eruit te schrapen. Deze procedure heeft zowel voor- als nadelen waarmee rekening moet worden gehouden.

Als radicale operatie verwijdert het de meeste zieke zweetklieren en vermindert zo hyperhidrose in hoge mate, in tegenstelling tot minimaal invasieve procedures die dit mogelijk kunnen doen. In ruil daarvoor echter grote zichtbare littekens en zeer frequente complicaties bij wond genezen optreden. De grote en diepe littekens beperken ook de mobiliteit van de patiënt.

Bovendien is het vaak niet mogelijk om alle aangetaste plekken weg te knippen. Vanwege deze nadelen wordt deze procedure tegenwoordig steeds minder vaak gebruikt. Subcutane afzuiging van zweetklier curettage is een chirurgische ingreep die wordt uitgevoerd onder plaatselijke verdoving.

Er wordt een zogenaamde tumescente oplossing voor gebruikt plaatselijke verdoving. Dit soort plaatselijke verdoving biedt verschillende voordelen. Enerzijds bespaart het de risico's van anesthesieAan de andere kant leidt het aanbrengen van grote hoeveelheden vloeistof in het weefsel daar tot een goede uitzetting en loslating.

Dit vergemakkelijkt de procedure. Bovendien is het risico op bloeding laag, aangezien tumescente oplossing zogenaamde vasoconstrictoren bevat, die samentrekken schepen​ Ten slotte is het antiseptische effect van de oplossing een voordeel: afzuiging van de zweetklier curettage is een minimaal invasieve procedure waarbij 3 - 4 kleine huidincisies van ongeveer 0.5 cm lang in de oksel gewoonlijk dienen als chirurgische toegang.

Door deze kleine huidincisies wordt een speciaal chirurgisch instrument onder de huid ingebracht. De zieke zweetklieren worden vervolgens met een canule afgeschraapt en vervolgens afgezogen. Het slagingspercentage van deze procedure is ongeveer 70-80%.

Er worden zeer goede resultaten behaald omdat de afgezogen zweetklieren zichzelf niet kunnen vernieuwen. Na een jaar kunnen recidieven echter mogelijk zijn wanneer de resterende zweetklieren weer zweet gaan produceren. De procedure wordt poliklinisch uitgevoerd en duurt tussen de één en twee uur. De patiënt krijgt een compressieverband en kan na ongeveer 2 - 3 dagen weer werken.