Therapie | Vermoeidheidsbreuk van de hiel

Therapie

Na het stellen van de moeilijke diagnose, de adequate behandeling van a vermoeidheidsbreuk van de hiel volgt. Dit bestaat voornamelijk uit absolute bescherming en ontlasting. Een langere periode zonder sport is net zo belangrijk en noodzakelijk als voldoende rusttijden in het dagelijks leven.

U mag nooit buitensporig lang en veel hardlopen, aangezien de kleinste botblessures tot de vermoeidheid hebben geleid breuk rust en tijd nodig. Dit kan een echte uitdaging worden, vooral voor ambitieuze atleten. Toch dient men deze tips te volgen om in de toekomst weer pijnloos actief te kunnen zijn.

Degenen die helemaal niet zonder sporten kunnen of willen, moeten overschakelen op zachte sporten zonder directe belasting van de hiel. Zwemmen of aquagymnastiek zijn hier goede opties. Bovendien moet de patiënt leren luisteren naar zijn lichaam.

Pijn is altijd een signaal dat de prestatiegrens van het eigen lichaam is bereikt en een pauze nodig is. De behandeling kan ondersteund worden door het gedoseerd gebruik van pijnstillers. Voor dit doel worden "klassiekers" zoals ibuprofen of ASS zijn geschikt.

Dit mag natuurlijk geen permanente oplossing zijn, maar alleen de lijdensdruk in de eerste fase verminderen. Aan de andere kant is het absoluut onverantwoord om te nemen pijnstillers, maar nog steeds zonder de trainingsonderbreking. Ernstige gezondheidsproblemen kunnen het gevolg zijn!

Met regelmatige tussenpozen moet een arts de voortgang van het genezingsproces beoordelen. Hij kan het “groene licht” geven om na een gepaste tijd weer te gaan trainen en een realistisch resultaat uit te werken opleidingsplan samen met de patiënt om weer in training te komen. Als een inmiddels genezen patiënt na een langere pauze te ambitieus en ambitieus opnieuw begint, dreigt er weer een vermoeidheidspauze of een ander aan overbelasting gerelateerd sportletsel.

Duur

A vermoeidheidsbreuk van de hiel is een extreem langdurige blessure - in twee opzichten: enerzijds duurt het meestal erg lang om een ​​vermoeidheidsbreuk op te lossen. Het lichaam en vooral het skelet van het bot zijn resistent en zowel belastingen als kortere overbelastingen worden in de meeste gevallen getolereerd. Hoewel de individuele gevoeligheid en kwetsbaarheid voor letsel natuurlijk cruciaal is, kan worden gezegd dat niemand een onmiddellijke schade heeft geleden vermoeidheidsbreuk van de hiel na slechts één ongewone activiteit.

Totdat dit gebeurt, moeten de overbelastingen gedurende een zeer lange periode constant en zonder regeneratiefasen hebben plaatsgevonden. De genezing van vermoeidheid breuk van de hiel is ook extreem lang en vaak erg moeilijk, vooral voor de getroffen patiënten. Het genezingsproces vereist veel discipline en nog meer geduld.

Zelfs met aanhoudende verlichting kan het weken tot maanden duren voordat er sprake is van een definitieve genezing. Zelfs daarna moeten de getroffen patiënten geduld blijven oefenen en heel langzaam beginnen. Maar de vermoeidheid 'negeren' breuk van de hiel, dat wil zeggen meesleuren en gewoon verder trainen, is geen alternatief: in deze gevallen is de vermoeidheidsbreuk of zijn chronische restanten in combinatie met de bijbehorende pijn blijven vaak een levenslange metgezel.