Therapie van peroneale peesontwrichting
De laatste jaren verschuift expert opinion steeds meer naar de chirurgische behandeling van peroneale peesluxatie. Desalniettemin kan de behandeling conservatief zijn als er redenen zijn om niet te opereren of als er een beter resultaat wordt verwacht. Conservatieve behandeling is alleen aangewezen als de ontwrichting van de peroneale pees wordt veroorzaakt door een ongeval, zoals tijdens het sporten of na het verdraaien van de voet.
Als het een aangeboren probleem is dat leidt tot dislocatie van de peroneale pees, moet een chirurgische behandeling worden overwogen. Conservatieve behandeling bestaat voornamelijk uit immobilisatie van de getroffene enkel gewrichts- en speciale oefeningen als onderdeel van fysiotherapie. In het geval van acute peroneale peesdislocatie wordt immobilisatie bereikt door middel van een speciaal verband of gipsverband, dat 4-6 weken moet worden gedragen.
Gedurende deze tijd mag de betrokken voet niet worden belast. Dit type behandeling van een peroneale peesdislocatie leidt echter in slechts ongeveer 50% van de gevallen tot genezing. Parallel hieraan wordt de behandeling conservatief uitgevoerd door symptomen te behandelen zoals pijn en zwelling met pijn en ontstekingsremmende medicijnen (ASS, Ibuprofen, Diclofenac).
Na verwijdering van de gips gips volgt een geleidelijke benadering van volledige belastbaarheid, waarbij fysiotherapie een doorslaggevende rol speelt na een peroneale peesdislocatie. Na de acute behandeling van peroneale peesdislocatie volgt de fase waarin de betrokken geatrofieerde spieren worden heropgebouwd. Dit vindt plaats in het kader van fysiotherapie. Tijdens fysiotherapie worden onder professionele begeleiding bepaalde oefeningen getoond en uitgevoerd, die de spieren versterken en pezen van de been en voet.
Het is gebruikelijk om voldoende stabiliteit te herwinnen na ongeveer 2-3 behandelingen per week gedurende een periode van 2-3 maanden. Bij fysiotherapie is het van belang dat de patiënt de taken serieus neemt en zijn trainingsprogramma nauwgezet volgens de instructies uitvoert. Anders kan snel een hernieuwde ontwrichting van de peroneale pees optreden.
Volgens de huidige mening zou chirurgie de voorkeursbehandeling moeten zijn voor acute peroneale peesdislocatie na een ongeval, evenals voor dislocatie van de peroneale pees als gevolg van een dispositie. Een operatie is ook geïndiceerd als de behandeling conservatief niet succesvol was. Er zijn drie verschillende benaderingen: ten eerste het peronaeal pezen kunnen worden gereconstrueerd met behulp van pezen van elders en zo worden teruggebracht naar hun anatomische locatie.
Deze operatie vereist echter een rustperiode van 4 tot 8 weken in een gips gips. Er is ook de methode van transferoperaties na peroneale peesluxatie, waarin de luxated pezen worden geplaatst onder een ligament (ligamentum calcaneofibulare) bestaande aan de enkel en daar gerepareerd. Ook hier is een pauze van enkele weken vereist.
De derde optie is een procedure waarbij de groef in het bot waar de peroneale pezen bevinden zich is verdiept en de pezen zijn bedekt met een klein, benig stuk. In deze diepe botgroef kunnen de pezen stabieler en zonder dislocatie glijden. Het voordeel hiervan is dat, afhankelijk van de pijn, volledig gewicht kan direct worden aangebracht. Welke operatie wordt gebruikt, hangt altijd af van het type peroneale peesdislocatie en de omvang van de pijn. Daarom moet in elk individueel geval altijd een beslissing worden genomen door artsen met ervaring op dit gebied.
Alle artikelen in deze serie:
