Luxatie van de peroneale pees

Definitie

Peroneale peesdislocatie is een vrij zeldzame blessure waarbij de pezen het verbinden van de laterale spieren van de lagere been naar hun bevestigingspunten op de voet glijden uit hun normale anatomische positie. De peroneale pezen ren langs de zijkant van de voet vanaf de onderkant been achter de buitenkant enkel en worden op hun plaats gehouden door een kleine extra riem. Als dit ligament is beschadigd door een blessure, kan de pezen naar voren glippen. Dit leidt tot een ontwrichting van de peroneale pees, die ook als chronische gewoontevorm kan optreden.

Symptomen

Een dislocatie van de peroneale pees veroorzaakt een aantal typische symptomen. Vanwege de onjuiste positie van de pezen voor de buitenkant enkeldaar is een bult en zwelling te zien, die ook wordt veroorzaakt door een lichte ontstekingsreactie. Op dit punt kan de luxatie van de peroneale pees van buitenaf worden gepalpeerd.

Je voelt een pezige structuur die onder de huid ligt en onder de huid glijdt vinger met lichte voetbewegingen. Mogelijk is het breken van de pezen boven het bot voelbaar. Andere symptomen van dislocatie van de peroneale pees zijn pijn en instabiliteit.

De pijn komt voornamelijk voor tijdens het lopen en bevindt zich voornamelijk achter de buitenkant enkel. Druk pijn wordt ook waargenomen. Vaak wordt de pijn ook gevoeld in het verdere verloop van de pees, wat een uiting is van een beginnende peesontsteking veroorzaakt door de peroneale peesluxatie. Bepaalde instabiliteiten in het enkelgewricht treden ook op als symptomen, die vooral op een oneffen ondergrond merkbaar zijn. Afhankelijk van de omvang en oorzaak van de dislocatie van de peroneale pees, kunnen verdere symptomen optreden zoals blauwe plekken of oververhitting en roodheid van de aangedane voet.

Diagnostiek

Het in vraag stellen van de symptomen en klinisch onderzoek zijn de eerste stappen bij de diagnose van peroneale peesdislocatie. Palpatie van de ontwrichte pees en de met tests te onderzoeken instabiliteit geven de eerste aanwijzingen van het letsel. Bovendien kunnen beeldvormende technieken worden gebruikt in de diagnostiek om de diagnose te bevestigen en de omvang en betrokkenheid van andere structuren naast de peroneale peesluxatie uit te sluiten.

An röntgenstraal wijst op benige betrokkenheid, en ultrageluid kan worden gebruikt om de pezen te visualiseren en ze te onderzoeken op tranen, ontstekingen en ontwrichting. In sommige gevallen wordt de MRI gebruikt. Een MRI (magnetische resonantie tomograaf) wordt gebruikt in geval van peroneale peesluxatie in geval van twijfel, als een betrouwbaar resultaat niet kon worden verkregen met eerdere diagnostiek, of als de structuren nauwkeuriger moeten worden afgebeeld.

Voor een MRI-onderzoek gaat de patiënt in een buis liggen, zoals bij een CT (computertomograaf), terwijl doorsnedebeelden van de onderste sikkel en voet worden gemaakt. In tegenstelling tot CT maakt MRI geen gebruik van röntgenfoto's of andere gevaarlijke straling, en kan zacht weefsel heel goed worden beoordeeld. MRI is een zeer specifieke en zeer gevoelige detectie van peroneale peesdislocatie.