Therapie
Afgezien van de behandeling met de special antibiotica hierboven genoemd, zoals clindamycine, moeten verdere maatregelen worden genomen bij een patiënt met MRSA. Niet alleen wanneer de kiem symptomatisch is geworden, maar ook wanneer een asymptomatische kolonisatie is aangetoond, moet de sanering van patiënten (en personeel!) Worden uitgevoerd.
Dit betekent dat, afhankelijk van de locatie van de besmetting, dagelijks een speciale antiseptische zeep (Skinsan Scrub) of een neuszalf (Mupirocin) moet worden gebruikt om de kiem kwijt te raken. Het succes van deze behandeling kan worden bepaald aan de hand van een uitstrijkje dat de arts op zijn vroegst 3 dagen na het begin van de behandeling maakt uit een eerder gekoloniseerd gebied. Bovendien kunnen alle werkoppervlakken of apparatuur waarmee de MRSA patiënt die in contact is gekomen, moet regelmatig worden gedesinfecteerd.
Bovendien is de patiënt geïsoleerd. Dit betekent dat de patiënt in het ziekenhuis meestal een eenpersoonskamer krijgt. Deze kamer is alleen toegankelijk voor mensen die een dragen mond bewaker en een beschermende jas.
Voor en na het verlaten van de kamer is het absoluut noodzakelijk om een hygiënische handdesinfectie correct uit te voeren. Wegwerpartikelen van de patiënten moeten in een speciale afvalbak worden verwijderd. Er zijn ook speciale richtlijnen voor operaties op MRSA patiënten die moeten worden geobserveerd. Hoewel een extra operatiekamer niet nodig is, moet de operatie indien mogelijk en speciaal aan het einde van de dag worden uitgevoerd ontsmettingsmiddelen moet gebruikt worden. Door al deze gedragsregels probeert men de verspreiding van de multiresistente kiem zo laag mogelijk te houden.
MRSA-test
Om een MRSA-test uit te voeren, moeten eerst de juiste monsters worden genomen. Hiervoor wordt een wattenstaafje van de aangetaste huidgebieden genomen met een wattenstaafje. In veel klinieken gebeurt dit al routinematig bij opname in het ziekenhuis.
In de meeste gevallen wordt het monster genomen uit enkele representatieve lichaamsregio's, vooral de neus- en keelgebied en het liesgebied. Als MRSA-kolonisatie van blaas of veneuze katheters worden vermoed, er wordt direct een monster uit genomen of delen van de verwijderde katheter worden gewoon direct opgestuurd. Voor het daadwerkelijk opsporen van MRSA zijn er dan verschillende methoden. De klassieke methode is het kweken van de monsters in het laboratorium.
Echter, vanwege de incubatietijd tot de bacteriën kolonies groeien, dit duurt een paar dagen. In microbiologische laboratoria, bacteriën worden gekweekt op een bloed-bevattend agarmedium. Aanvankelijk alleen een infectie met Staphylococcus aureus kan worden gedetecteerd, die wordt gekenmerkt door een bepaalde kolonievorm en groeigedrag.
Maar of het dan een MR is Staphylococcus aureus, dat wil zeggen een Staphylococcus aureus stam die methicilline-resistent is (of in de volksmond multiresistent), moet dan worden bepaald door verdere tests. De resistentie van de gekweekte ziekteverwekkers wordt vervolgens bepaald met behulp van antibiotica bloedplaatjes en de zogenaamde agardiffusietest, of door verdunningsreeksen te maken. Als alternatief kan men ook voedingsbodems gebruiken die al een geschikt antibioticum bevatten, zodat er alleen resistente Staphylococcus-stammen op groeien.
Het nadeel van deze methode is duidelijk dat de teelt meerdere dagen duurt, maar het is relatief goedkoop en gemakkelijk uit te voeren. Als alternatief zijn er nieuwere ontwikkelingen die MRSA direct detecteren door middel van zogenaamde PCR. Bij deze polymerasekettingreactie (PCR) worden DNA-fragmenten van de bacterie geamplificeerd en vervolgens gedetecteerd.
Dit maakt directe detectie van het bacteriële DNA van de MRSA-pathogeen mogelijk zonder dat er kolonies moeten worden gekweekt. Deze methode is veel sneller en geeft al na 2-3 uur resultaat. Het wordt daarom vooral gebruikt om kolonisatie snel uit te sluiten. Dit is vooral handig wanneer mensen contact hebben gehad met MRSA-geïnfecteerde personen, om een infectie snel uit te sluiten.
