Een transuctane gangmaker wordt uitwendig gebruikt, buiten het lichaam. Het is verbonden met zogenaamde stimulatie-elektroden, die de hart- voor een beperkte tijd. Dit gangmaker wordt alleen in noodgevallen of profylactisch na chirurgische ingrepen gebruikt.
Wat is een transuctorale pacemaker?
Transcutane stimulatie van de hart- houdt in dat elektroden aan de patiënt worden geplakt huid die stimulerende elektrische schokken aan het hart afgeven. Transcutane stimulatie van de hart- houdt in dat elektroden aan de patiënt worden geplakt huid die stimulerende elektrische schokken aan het hart afgeven. Er is een bepaalde afstand tussen de elektroden en het hart, dus een hogere stroomsterkte is vereist. Dit heeft effect op het gehele spierstelsel van het lichaam. Om deze reden wordt transcutane stimulatie alleen in noodgevallen gebruikt. Bovendien moet de patiënt op een analoge manier worden verdoofd om afscherming te bereiken. Met deze methode is het mogelijk om het hart van de patiënt gedurende korte tijd uitwendig elektrisch te stimuleren. Transcutane stimulatie wordt gebruikt in gevallen van bradycardie en serieus AV-blok. Indien asystolie optreedt, wordt deze procedure niet aanbevolen omdat de prognose slecht is. Het voordeel van externe pacing is dat het een niet-invasieve procedure is die snel kan worden uitgevoerd. Hiervoor is het noodzakelijk om grote elektroden te steken, die de nodige energie leveren. Afhankelijk van de fabrikanten zijn er verschillende solutions van stimulatie en verschillende manieren om de elektroden te bevestigen. Ook de omgang met de pacemakers kan variëren.
Vormen, soorten en stijlen
De transcutane gangmaker is samengesteld uit de pulsgenerator en de elektrode, die verbinding maken met het ventrikel van het hart. Door middel van de elektrode worden elektrische impulsen naar het hart gestuurd. De hartsignalen worden vervolgens teruggestuurd naar de pulsgenerator. Dit is hoe de pacemaker controle werken. Er zijn pacemakersondes voor tijdelijke stimulatie. Na een hartoperatie, tijdelijk hartritmestoornissen komen vaak voor. In dat geval worden epicardiale pacemakerelektroden ingebracht, die na ongeveer zeven dagen kunnen worden verwijderd. Deze elektroden bestaan uit geïsoleerde en geleidende draden, die zijn bevestigd aan het ventriculaire en atriale myocard Het eigenlijke apparaat bevindt zich buiten het lichaam. Met de transveneuze stimulatiesonde wordt een centraal veneus omhulsel gemaakt dat uitmondt in de rechter hartkamer De elektrodestimulatie wordt uitgevoerd door een extern apparaat. Dit zorgt voor een betrouwbare stimulatie gedurende een langere periode. Er kunnen echter complicaties optreden, zoals ontwrichting van de elektroden of infecties veroorzaakt door de katheters. Verder zijn er de opplakbare pacemakerkussens, waarin stimulatie transcutaan wordt uitgevoerd door middel van twee grote elektrodepads. Negatieve elektroden worden precordiaal of parasternaal gefixeerd, terwijl de positieve elektroden hun plaats vinden tussen de linker scapula (schouderblad) en de wervelkolom. Bij deze procedure worden de ventrikels gestimuleerd. Nogmaals, er zijn hoge stromen nodig, die op hun beurt de spieren van het skelet beïnvloeden en veroorzaken pijn De zogenaamde transesofageale stimulatiesondes worden door de slokdarm geduwd tot ongeveer de linker atrium Het atrium is goed te stimuleren. Voor stimulatie van het ventrikel is echter een functionerende AV vereist leiden Directe stimulatie is alleen mogelijk bij zeer hoge en pijnlijke stromen. Het voordeel hiervan is dat het snel kan worden geplaatst en geen invasieve chirurgie vereist.
Structuur en werkwijze
De transcutane pacemaker heeft twee basisfuncties. Dit is allereerst het waarnemen van de eigen hartacties van de patiënt, dit wordt waarnemen genoemd. Bij wat pacing wordt genoemd, geeft de pacemaker de impulsen af. De elektrische hartsignalen bevinden zich in het millivoltbereik en de pacemaker neemt ze waar. De detectiegevoeligheid kan worden aangepast. Het wordt weergegeven in millivolt. Deze waarde toont het minimale niveau van spontane hartimpulsen, zodat ze kunnen worden gedetecteerd. Deze beperking is nodig om te voorkomen dat de pacemaker signalen verkeerd interpreteert of overgevoelig reageert. Als het bereik te hoog is ingesteld, kan de pacemaker de hartacties niet waarnemen. In dit geval spreken we van undersensing. De transcutane pacemaker heeft controlelampjes die de gedetecteerde signalen in het atrium of ventrikel aangeven. De stimulatiepuls of stimulatie is samengesteld uit spanning sterkte en duur, die ook kan worden aangepast. De hartslag sterkte wordt aangegeven in volt of milliampère en de duur in milliseconden. Voor de huidige sterktekan vooralsnog een hoge waarde worden ingevoerd. Zodra de stimulussterkte voor excitatie van het hart is bepaald, vindt de daadwerkelijke instelling van het apparaat plaats. De stimulusdrempel van het hart, die individueel voor de patiënt is bepaald, wordt vervolgens ingesteld. Ook hier is de pacemaker voorzien van kleine controlelampjes die de stimulatie van het hart monitoren. In dit geval moet echter worden opgemerkt dat de knipperactiviteit alleen dient om de pulsemissie te bevestigen. ECG-monitoren worden gebruikt voor veiligheid en verificatie.
Medische en gezondheidsvoordelen
De transcutane pacemaker wordt gebruikt in noodgeval medicijn voor noodgevallen en voor symptoomverlichting, die kan optreden bij trage hartslagen of bradycardie. Flauwvallen en duizeligheid kan wijzen op ernstige complicaties. De normale hartslag wordt hersteld via de transcutane pacemaker. Het zorgt ook voor die van de patiënt bloed levering. Als er in geval van nood een onmiddellijke levensbedreiging is, kan het apparaat ter plaatse veilig en snel worden gebruikt. Slechts enkele noodgevallen vereisen het gebruik van transcutane pacemakers. Het gebruik van het apparaat wordt echter noodzakelijk in geval van symptomatisch bradycardie die niet beïnvloed kunnen worden door medicatie in AV-blok III. Asystolische hartactiviteit en ventriculair tachycardie die niet kunnen worden behandeld, vereisen ook het gebruik ervan.
