stotteren of Balbuties vertegenwoordigt een nogal complexe gebeurtenis, zodat de Bahandlung vanwege de veelzijdigheid van de oorzaken multi-track moet zijn. De term behandeling wordt hier in de breedste zin van het woord gebruikt en niet alleen in de puur medische of spraakpedagogische zin. Daarom kan de aan het begin gestelde vraag alleen met ja, maar ook met voorwaardelijk nee worden beantwoord, rekening houdend met alle begeleidende omstandigheden die hebben geleid tot stotteren Wat is de onderliggende oorzaak van stotteren?
Oorzaken
Is het een defect in het zogenaamde spraakcentrum van de hersenen, een aangeboren, zelfs erfelijke voorwaarde, is het misschien een uiting van nervositeit of een teken van onwil, ondeugendheid of verzet die hiertoe leidt stotteren Deze vragen worden vaak gesteld aan de huisarts of de spraakpedagoog. We zullen proberen deze vragen kort te beantwoorden. EEN hersenen defect kan alleen worden aangenomen als er aantoonbare pathologische veranderingen zijn in bepaalde hersengebieden. Dit type stotteren wordt geassocieerd met nog meer spraakstoornissen Deze zeldzamere gevallen van stotteren zullen hier echter niet worden besproken, evenals stotteraars met aanzienlijke intelligentie-tekortkomingen. Stotteren is niet erfelijk voorwaarde, en wetenschappelijk onderzoek bewijst niet dat het erfelijk is. Sommige mensen geloven dat stotteren tot het zogenaamde zenuwstelsel behoort spraakstoornissen Vanuit medisch oogpunt kan worden gesteld dat de tekenen van algemene nerveuze overprikkelbaarheid vaak worden waargenomen bij kinderen en adolescenten die stotteren Het zijn begeleidende symptomen. Het is niet de algemene nervositeit die de oorzaak is, maar een bijkomend of secundair symptoom, voortvloeiend uit het totaalbeeld dat hieronder wordt beschreven. Vanuit psychotherapeutisch of neurologisch oogpunt moeten we het idee verwerpen dat uitdagendheid, ondeugendheid of zelfs rebellie de redenen zijn dat leiden tot stotteren. We stellen echter vast dat verreweg de meeste kinderen en adolescenten die stotteren zijn degenen die als neurotisch moeten worden omschreven. Het zijn deze die we voornamelijk hier willen behandelen. Neurosen zijn storingen in organen of hele orgaansystemen door het controlerende en regulerende orgaan, de hersenen Ze zijn bijna altijd het gevolg van verstoorde relaties tussen het hele organisme en zijn omgeving. Zoals bij elke neurose, verbergt neurotisch stotteren ook een zeer gecompliceerd lichamelijk en lichamelijk proces, dat moeilijk te ontdekken is en niet altijd mogelijk is in alle gevallen, omdat we niet altijd met zekerheid alle objectieve zaken kunnen achterhalen. bases voor de ontwikkeling en eliminatie van de verstoringen van het functionele proces door de uitdrukkingsvormen van het kind. De belangrijkste oorzaken van de ontwikkeling van neurosen bij kinderen en dus ook van stotteren zijn gebaseerd op de verstoringen van de interpersoonlijke relaties van het kind en zijn omgeving. Bij stotterende kinderen, bij wie onvoldoende omgevingsstoornissen worden aangetroffen, is stotteren soms gebaseerd op karaktereigenschappen, waarbij vrijwel zonder uitzondering ernstige verstoringen aanwezig zijn op het gebied van emotioneel, wils- en instinctief leven. Bij zowel karakteristieke als neurotische kinderen zijn er geen intellectuele achterlijkheden, soms hebben deze kinderen zelfs een behoorlijk goede intelligentie. Stotteren toont zich als een storing in de uitspraaktechniek. Daarom ziet men als begeleidende symptomen niet zelden rijke, vaak grijnzende co-bewegingen van de gehele gezichtsspieren, armen, benen en defecte ademhaling techniek.
Symptomen, klachten en tekenen
Een typisch symptoom van stotteren is schokkerig, onvrijwillig onderbroken spreken en het onvrijwillig herhalen van individuele lettergrepen. Terwijl sommige stotteraars alleen de eerste lettergreep niet vloeiend kunnen spreken, hebben anderen problemen met elk woord. Ze slagen er niet in een zin begrijpelijk uit te spreken. Naast de mogelijk dwangmatige herhaling van individuele lettergrepen en woorden als typische tekenen van stotteren, zijn de klachten van veel getroffen personen vooral van psychologische aard. Taal als communicatiemiddel is in veel situaties nodig om sociale relaties te ontwikkelen en te onderhouden. Klachten op dit gebied zorgen, indien niet behandeld, er vaak voor dat betrokkenen zich terugtrekken. Zij vermijden situaties waarin het stotteren bijzonder prominent aanwezig is en vermijden in extreme gevallen elk gesprek. Er bestaat een risico op ongewenst sociaal isolement met mogelijke gevolgen zoals Depressie en zelfs zelfmoordneigingen. Vooral kinderen en adolescenten hebben emotioneel extreem last van stotteren, omdat hun leeftijdsgenoten vaak weinig begrip tonen en het spraakgebrek belachelijk maken. Het is raadzaam om een specialist te raadplegen bij het eerste optreden van symptomen die wijzen op stotteren. Hoe eerder de tekenen van een spraakgebrek kunnen worden behandeld, des te sneller zullen de getroffenen de weg terug vinden naar een normale manier van spreken.
Ziekteprogressie
Psychologisch, kinderen die stotteren lijken geremd, maar tegelijkertijd rusteloos, verlegen en soms uitdagend. De meeste stotteraars lijden aan hun spraakstoornis, dus deze kinderen, ook omdat ze vaak erg geplaagd, geïrriteerd en belachelijk gemaakt worden, trekken zich terug van anderen en verliezen zo de natuurlijke behoefte aan contact en de eigen levenslust van het kind. Vanuit het oogpunt van neurologen en psychotherapeuten is het redelijk om te zeggen dat verreweg het grootste deel van alle kinderen die stotteren degenen zijn met omgevingsstoornissen. Als gevolg hiervan lijken deze kinderen ook rusteloos in hun motorische activiteit (lichaamsbewegingen), onvast in hun gedrag en worden ze ook als nerveus beschouwd vanwege de reeds beschreven psychologische andersheid. Het is zo te zien dat de omgevingsstoringen voorwaarde het stotteren en dit beïnvloedt op zijn beurt de persoonlijkheid van het kind zodanig dat nerveuze bijkomende en consequente symptomen optreden.
Complicaties
Complicaties die verband houden met stotteren doen zich meestal voor in de sociale sfeer van de getroffen persoon. Vooral onbehandeld stotteren zorgt ervoor dat de persoon die stottert in veel gevallen geleidelijk sociale situaties gaat vermijden. Men is bang voor blikken en spot door derden en geeft er de voorkeur aan zich terug te trekken. Dit kan leiden tot een uitsplitsing van het gewone dagelijkse leven, zowel in de privé- als in de professionele sfeer. Vooral kinderen die de volksgezondheid-gerelateerde achtergrond van stotteren noch kunnen hun emoties in dit opzicht onder woorden brengen van de situatie. Ze worden bedreigd met sociaal isolement. Als spraak over het algemeen wordt vermeden door stotteren, bestaat ook het risico van vertragingen in de spraakontwikkeling, die later intensieve logopedische therapie Zonder een dergelijke behandeling loopt het succes op school ook gevaar. Dienovereenkomstig kunnen complicaties rond stotteren het beste worden voorkomen door snel te beginnen therapie Afhankelijk van de individuele oorzaak van het stotteren echter zelfs therapie levert niet meteen de gewenste resultaten op. Het duurt even voordat een normale manier van spreken weer kan worden geleerd. Om psychosociale complicaties te voorkomen, psychotherapie kan daarom ook worden aangegeven om te begeleiden logopedie.
Wanneer moet je naar een dokter?
Spraakstoornissen heb niet altijd een dokter nodig. Als stotteren optreedt door interne opwinding, een stressvolle ervaring of een hectische situatie, is het een tijdelijk fenomeen. Zodra de normale spraakstroom enige tijd later terugkeert, heeft de getroffen persoon geen verdere hulp nodig. In principe moet ervoor worden gezorgd dat u in deze situaties kalm blijft. Dit is voldoende om een verbetering op lange termijn te bereiken. Als het stotteren in verschillende situaties aanhoudt of zowel in omvang als in waarschijnlijkheid toeneemt, moet een arts worden geraadpleegd. Onvrijwillige herhaling van lettergrepen of schokkerige uitspraak moet met een arts worden besproken. Ongeacht of stotteren alleen voorkomt in bepaalde omgevingen of in de aanwezigheid van individuen, de getroffen persoon moet voldoende ondersteuning krijgen. Een arts of therapeut is nodig om de oorzaak op te helderen. Als er naast de spraakafwijkingen psychische problemen optreden, moet een bezoek aan de arts worden gebracht. Bij gedragsveranderingen, slaapstoornissen, vegetatieve onregelmatigheden, hoofdpijn of veranderingen in persoonlijkheid, verduidelijking van de symptomen is noodzakelijk. Sociaal isolement of terugtrekking uit deelname aan het sociale leven zijn waarschuwingssignalen die niet mogen worden genegeerd.
Behandeling en therapie
Bij de behandeling van stotteren is het essentieel om eerst de oorzaak vast te stellen, omdat een intellectueel onderontwikkeld kind een heel andere behandeling nodig heeft dan een neurotisch kind. spraakstoornis, want hoe meer aandacht er aan wordt besteed, hoe onzekerder de kinderen worden en hoe meer het symptoom verschijnt. Om er geen stotteraar uit te zien in de mond tijdens een gesprek is bekend. Dan spreekt de stotteraar meestal vrijer en vrijer. Opvallend is dat stotteren helemaal niet voorkomt bij het lezen, en nooit bij het zingen. Van deze feiten heeft men ook bij de behandeling gebruik gemaakt. Overigens kan de spraaktechniek aanzienlijk worden verbeterd of genormaliseerd door een specifieke spraakbehandeling, die meestal wordt uitgevoerd door spraakpedagogen en ook in logopedie scholen. Afhankelijk van de leeftijd van het kind, indien mogelijk in een vroeg stadium, bijzondere psychotherapie maatregelen kan genomen worden. Al op schoolleeftijd de zogenaamde autogene training kan worden toegepast, wat voornamelijk dient voor ontspanning maar ook voor concentratie over het functioneren van individuele organen en orgaansystemen. hypnose heeft niet bewezen effectief te zijn. Geschikte medicijnen kunnen de stotteraar kalmeren en zijn lichamelijk en psychisch verbeteren spanning tolerantie, wat een positief effect heeft op de behandeling. Medicijnen dienen echter alleen als ondersteunende therapie. Er is geen medicijn dat het stotteren elimineert. Zeer essentieel is de houding van opvoeders en leraren, vooral als het gaat om kinderstotteraars, waarvan de oorzaken verband houden met omgevingsstoringen. Slaan, uitbrander, verboden en dergelijke drastische zogenaamde educatieve maatregelen verergeren het symptoom van stotteren en leiden om kinderlijke onaangepastheid te bevorderen. Hoe vriendelijker, rustiger, meer ontspannen de toon is, gecombineerd met maatregelen die het zelfvertrouwen vergroten, des te gunstiger het is voor de algehele persoonlijkheid van het kind dat stottert.
Nazorg
Tegenwoordig kan het stotteren vaak volledig worden gestopt of zodanig worden verminderd dat de getroffen persoon geen druk meer voelt om te lijden, met behulp van moderne methoden van logopedie Het succes van de behandeling kan in belangrijke mate afhangen van de oorzaken en triggers van stotteren. Situationeel, plotseling stotteren komt bijvoorbeeld vaak voor tijdens Kinder ontwikkeling en verdwijnt dan weer vrij plotseling. In dat geval is speciale nazorg niet nodig. Lange fases van stotteren met onduidelijke triggers of fases die verband houden met psychologische oorzaken vereisen doorgaans een langere therapie. Getroffenen leren onder meer nieuwe spraaktechnieken en methoden om hun stotteren te overwinnen en besteden bewust aandacht aan de manier waarop ze spreken. Vervolgafspraken kunnen nuttig zijn om de effectiviteit van het geleerde te herzien en op te frissen. Veel mensen met stotteren hebben vervolgafspraken nodig om regelmatig feedback en stabilisatie te krijgen, vooral als de oorzaak psychologisch is. Als aangeleerde spraaktechnieken niet correct of consistent worden gebruikt, kan stotteren ook terugkeren. Nazorg dient dan ook om dit probleem te voorkomen en om ook na acute behandeling van stotteren steeds weer correct te oefenen.
Wat u zelf kunt doen
Stotteraars moeten open zijn over hun toestand. Vaak is sociale uitsluiting of schaamte de belangrijkste trigger voor stotteraanvallen. Mensen die stotteren, kunnen hun ongemak kenbaar maken wanneer ze in contact komen met onbekende mensen. Met de juiste losheid wordt het omgaan met de aandoening veel gemakkelijker en neemt het stotteren vaak ook af. AIDS zoals zogenaamde auditieve feedbackapparaten verbeteren de spraakstroom door deze te analyseren en te corrigeren. Het is ook nuttig om een vriend of verzorger te hebben die de persoon met de ziekte op het stotteren wijst en de juiste manier van praten met hem of haar oefent. Omdat stotteren vaak voorkomt als gevolg van nervositeit, moeten stotteraars met geduld en begrip worden behandeld. Stotteren moet maanden en jaren worden behandeld voordat het helemaal weg is. Bij sommige patiënten blijft de neurologische aandoening zelfs de rest van hun leven bestaan. Training en het gebruik van de juiste spreektechnieken en een open benadering van de stoornis zijn echter belangrijke factoren bij het omgaan met stotteren. Patiënten die zich door hun toestand beperkt voelen, dienen een logopedist te raadplegen en, indien nodig, een zelfhulpgroep.
