Dementia is een langzaam voortschrijdende ziekte die gepaard gaat met verlies van mentale capaciteit. Dit komt door afstervende zenuwcellen. De ziekte vordert met verschillende snelheden, afhankelijk van de patiënt, maar kan niet permanent worden gestopt. Afhankelijk van welke symptomen optreden en hoe uitgesproken de dementie dat wil zeggen, stadia zijn onderverdeeld in het geval van dementie.
Verloop van dementie Stadia
Het vroege stadium van dementie manifesteert zich anders in elke persoon, omdat het kan ontstaan vanuit verschillende punten in de hersenen. In deze fase is het vooral de korte termijn geheugen dat wordt beïnvloed. Dit manifesteert zich als vergeetachtigheid doordat nieuwe informatie moeilijker te onthouden is, zo worden bijvoorbeeld afspraken vergeten, vragen worden herhaald en is het over het algemeen moeilijk voor getroffenen om gesprekken te volgen.
In tegenstelling, op lange termijn geheugen, vooral het biografisch geheugen, is meestal nog niet aangetast, zodat herinneringen aan jeugd en adolescentie blijven lang behouden. Er zijn echter toenemende problemen bij het vinden van woorden, aangezien de patiënt geen afzonderlijke woorden kan bedenken en deze niet kan parafraseren. Ook het denken wordt moeilijker, waardoor complexe relaties moeilijker te begrijpen zijn.
In het beginstadium van dementie vinden de getroffenen nog hun weg in hun vertrouwde omgeving, zodat er nog alledaagse dingen gedaan kunnen worden, maar het wordt voor hen steeds moeilijker zich te oriënteren in een nieuwe omgeving, zoals op vakantie. Ook hun temporele oriëntatie is beperkt, evenals vaak hun oriëntatie en perceptie in het algemeen. Daarom worden beslissingen steeds moeilijker en kunnen patiënten ook moeilijk oordelen.
Afhankelijk van de mate waarin oriëntatie wordt beperkt, kunnen bijvoorbeeld autorijden of andere bezigheden niet meer worden uitgevoerd. Sinds de hersenen nog grotendeels intact is, merken de getroffenen het verlies van mentale vermogens in de meeste gevallen heel precies. Vaak is dit erg vervelend voor hen en schamen ze zich ervoor.
Velen proberen de symptomen te verdoezelen door excuses te verzinnen voor vergeetachtigheid of door zich volledig terug te trekken. Maar angst, agressie en frustratie over de geheugen verlies kan ook een gevolg zijn. Dit is waarom Depressie kan ook worden veroorzaakt door dementie.
Wanneer dit stadium is bereikt, worden alledaagse activiteiten in een vertrouwde omgeving moeilijker. Zelfs kleine veranderingen in hun omgeving, zoals plotseling opkomende wolken aan de hemel, kunnen tot desoriëntatie leiden. De getroffen personen hebben in het dagelijks leven in toenemende mate hulp nodig van familieleden of verzorgers.
Na verloop van tijd nemen ze ook alle gebruikelijke procedures over, zoals aankleden of wassen. In het verdere verloop van de ziekte urine-incontinentie kan voorkomen. De reeds bestaande mentale tekorten blijven toenemen en ook het langetermijngeheugen wordt geleidelijk aangetast.
Dit wordt merkbaar door namen van bekende mensen te vergeten of te verwarren. Ook het begrip wordt slechter, net zoals de taal beperkter wordt. Oriëntatie in ruimte en tijd kan zo ernstig worden beperkt dat winterkleren in de zomer worden aangetrokken of dat getroffenen dag en nacht verwarren.
Dit verlies van waarneming kan zelfs leiden tot zintuiglijke illusies en wanen. Het kan gebeuren dat getroffenen zichzelf veel jonger voelen dan ze in werkelijkheid zijn en willen gaan werken. Sommigen zien mensen die niet bestaan, zoals ouders, ook al zijn ze al overleden.
Ook de persoonlijkheid verandert steeds meer. Bepaalde karaktereigenschappen kunnen verdwijnen, andere kunnen meer uitgesproken worden of zelfs volledig veranderen. Daarnaast, stemmingswisselingen komen vaak zeer abrupt voor.
Ondanks alle symptomen kan het in zeldzame gevallen voorkomen dat patiënten in deze fase door buitenstaanders als gezond worden ervaren. In de laatste fase van dementie kunnen de getroffen personen niet meer voor zichzelf zorgen. Ze zijn afhankelijk van familieleden en verplegend personeel.
Zowel mentale als fysieke vermogens worden steeds slechter. Nieuwe informatie kan niet meer worden opgeslagen en zelfs naaste familieleden worden vaak niet meer herkend. De progressieve dementie is ook merkbaar in spraak.
Patiënten spreken slechts een paar woorden, die vaak een herhaling zijn van gehoorde woorden. Na verloop van tijd worden ze vaak helemaal stil. De fysieke beperkingen worden merkbaar doordat de getroffenen eerst alleen in kleine, struikelende stappen lopen, later helemaal niet.
Ze bewegen vaak alleen als daarom wordt gevraagd en zelfs rechtop zitten wordt na verloop van tijd onmogelijk. Omdat ook de reflecterende bewegingen afnemen, treden bij een val vaak ernstige verwondingen op, omdat ze niet meer in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Als de fysieke beperkingen blijven toenemen, wordt kauwen en slikken ook steeds moeilijker en vertonen patiënten ontlasting incontinentie en urine-incontinentie.
In de late stadia van dementie lijken de getroffen personen vaak apathisch, maar nemen ze nog steeds stemmingen en gevoelens van de omgeving waar. De getroffen personen proberen hun gevoelens te uiten, maar deze zijn meestal moeilijk te begrijpen. Deze pogingen zijn meestal beperkt tot repetitieve bewegingen, zoals knikken of zwaaien. Aangezien patiënten in de late stadia van dementie meestal bedlegerig zijn en dus vatbaar voor infectie, longontsteking is de belangrijkste doodsoorzaak.
