Pyromanie is een pathologische psychische stoornis waarbij getroffen personen een pathologische (dwangmatige) wens ervaren om zonder aanwijsbare reden branden aan te steken. Pyromanie is een van de meest spectaculaire psychische stoornissen, maar ook een van de meest consequente.
Wat is pyromanie?
Het fenomeen pyromanie is verre van definitief begrepen en is van groot belang voor criminologen, neurologen, forensische wetenschappers en psychologen. Verschillende therapeutische benaderingen zoeken preventief maatregelen om te voorkomen dat getroffen personen toegeven aan hun pathologische wens om branden te ontsteken. Tot op heden is er weinig wetenschappelijk en medisch gevalideerde kennis over pathologische brandstichters.
Oorzaken
Het klinische beeld van pathologische brandstichting is ongebruikelijk en vooral gedenkwaardig. De redenen en oorzaken die tot deze psychische stoornis hebben geleid, zijn nog niet definitief onderzocht en geclassificeerd. Getroffen personen proberen of complete brandstichting van objecten en huizen zonder enig ogenschijnlijk begrijpelijk motief. Het zijn vaak impulsieve handelingen vanuit een affectieve stemming. De getroffen personen geven toe aan een ziekelijke of sensuele drang zonder een duidelijk idee. Soms zijn ze zelf verrast door hun daad. Het ziektebeeld kenmerkt zich door een uitgesproken fascinatie voor alle processen die met brand en het daaropvolgende brandgebeurtenis te maken hebben. De pyromaan gaat door een hoge mate van affectieve opwinding in de aanloop naar het aanmaken van het vuur. Wanneer de vlammen zich verspreiden nadat de brandstichting is voltooid, kijkt de pyromaan met betoverd ontzag naar zijn werk. Niet alle pyromanen verlaten de scène na het voltooien van hun werk, maar blijven ter plaatse als toeschouwers. Vaak zijn zij zelfs degenen die het alarmsignaal naar politie en brandweer laten afgaan. Tijdens de brand maakt de aanvankelijke spanning plaats voor een toestand van ontspanning, tevredenheid, welzijn en plezier. Pyromanen zien de vuren die ze stichten niet als gevaarlijke en strafbare handelingen, maar als een werk dat ze hebben gemaakt en waar ze trots op zijn. Er is geen schuldgevoel bij de vernietiging van andermans eigendommen die gepaard gaan met het aansteken van branden, de gevaren die ermee gepaard gaan en een mogelijk fatale afloop voor de betrokken personen.
Symptomen, klachten en tekenen
Pyromanen hebben geen inzicht in hun voorwaarde Mannen lijken vaker door deze psychische stoornis te worden getroffen dan vrouwen. Pyromanen hebben een laag zelfbeeld, slechte sociale vaardigheden en leven vaak in moeilijke sociale omstandigheden. Deze kenmerken kunnen gepaard gaan met verminderde intelligentie, lage empathie en leren moeilijkheden. Veel pyromanen hebben al gedragsproblemen vertoond in hun jeugd Regelmatig berichten kranten over pyromanen die als brandweerman bij de plaatselijke brandweer werken. Bij het blussen van de brand die ze zichzelf stichten, onderscheiden ze zich door bijzondere activiteit en moedig gedrag, dat vervolgens in de sociale omgeving op grote erkenning komt. Als ze niet snel op heterdaad betrapt worden en hun gedrag gedurende een lange periode naleven, bestaat het risico op chronisch gedrag. Als vuren worden aangestoken uit haat, jaloezie, wraak, woede, verzet, vernedering, jaloezie en algemene ontevredenheid over de professionele en persoonlijke sociale omgeving, is het moeilijk voor psychologen om te beslissen wanneer pyromanie wordt gekruist. Pyromanen streven het doel na om hun leven en hun sociale omgeving te veranderen met de vuren die ze maken. Ze voelen macht over de situatie en de mensen die erbij betrokken zijn. Duidelijk te onderscheiden van pyromanie zijn zowel terroristische of politiek gemotiveerde daden als sabotagedaden. Brandstichting, die dient om de sporen van misdaden te verbergen, valt ook niet in het beeld van deze pathologische aandoening.
Diagnose en verloop van de ziekte
Om effectieve diagnostische en therapeutische benaderingen te vinden, is het eerst nodig om het forensisch (forensisch psychiatrisch) en wetenschappelijk bewijs te behandelen. Een groot aantal veroordeelde daders behoort tot de leeftijdsgroep kinderen en jongeren met ontwikkelingsstoornissen ontsteking en het omgaan met lucifers. Pyromanie treft voornamelijk mensen in het eerste trimester van hun leven. Een groot deel van de daders heeft een strafblad en is vaak niet getrouwd, gescheiden of gescheiden. Sociaal isolement kan ook een rol spelen. Op het platteland vinden veel brandstichtingen plaats. Volwassenen geven er de voorkeur aan om 's nachts hun vuur aan te steken, jongeren overdag. Ongeveer een vijfde van de pyromanen is geestelijk gehandicapt, en in een op de 10 gevallen vermoeden forensisch deskundigen een persoonlijkheidsstoornis Het overheersende motief is frustratie en ontevredenheid over hun eigen leven en sociale omgeving. Wraak is zelden een motief, aangezien pyromanen meestal geen relatie hebben met de slachtoffers die door hun brandstichting zijn getroffen. Hoewel nieuwe classificaties het gebruik van alcohol, drugs en soortgelijke bedwelmende middelen uit het pathologische beeld, alcohol speelt in veel gevallen een rol. Dit probleem treft meestal oudere brandstichters. Zeldzame diagnoses zijn onder meer dementie, waanvoorstellingen psychose, Depressiesuïcidale en seksuele motieven, hersenen-organisch psychosyndroom en andere persoonlijkheidsstoornissen.
Complicaties
Pyromanie, beschouwd als een voorwaarde op zichzelf vooral complicaties met zich meebrengt in de vorm van juridische moeilijkheden. Aldus kan schade aan eigendommen en, in ergere gevallen, persoonlijk letsel leiden tot verlies van geld, sociale status of zelfs vrijheid voor de pyromaan. Dienovereenkomstig kan pyromanie leiden tot een vorm van isolatie. Met de frequentie van branden neemt het risico toe om er verantwoordelijkheid voor te moeten nemen. Bovendien wordt deze stoornis in de impulsbeheersing heel vaak geassocieerd met andere psychische stoornissen, wat tot andere complicaties leidt. Als pathologische vuuraanmaak een compensatiemechanisme is (gebrek aan zelfrespect, verminderde intelligentie), kunnen episodes van het opzetten of plannen om vuur aan te steken toenemen wanneer de persoon anderszins onderhevig is aan emotionele spanning In gevallen waar vuur voornamelijk bedoeld is voor aandacht of bezetting (ADHDsociale gedragsstoornissen), is het risico op controleverlies zelfs nog groter. Omdat een brand niet voor honderd procent beheersbaar is, bestaat altijd het risico dat de pyromaan zijn of haar capaciteiten overschat of de brand onderschat. Het is dan dat persoonlijk letsel en ernstige materiële schade kunnen optreden.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij pyromanie is medische behandeling altijd noodzakelijk. In de regel is er geen zelfgenezing en ernstig psychisch ongemak of zelfs Depressie Omdat mensen met pyromanie ook andere mensen kunnen schaden, moet de patiënt altijd zo snel mogelijk worden behandeld. Een arts moet worden geraadpleegd als de patiënt op verschillende plaatsen brand veroorzaakt en daardoor andere mensen letsel toebrengt of eigendommen beschadigt. Naast de drang om vuur te maken, lijden patiënten meestal aan een verminderd zelfbeeld of sterke twijfel aan zichzelf. Evenzo zijn er moeilijkheden in leren of sociale moeilijkheden. Niet zelden kan pesten of plagen dat ook leiden aan pyromanie en moet met een arts worden besproken als deze klachten het leven van de getroffen persoon bemoeilijken. Pyromanie moet altijd worden behandeld door een psycholoog. Dit kan een verplichte ziekenhuisopname omvatten als de patiënt zijn of haar niet herkent voorwaarde.
Behandeling en therapie
Omdat er geen wetenschappelijk gevalideerd is therapie opties tot nu toe, de enige overgebleven optie is psycho-educatie, die de getroffen personen leert hoe ze veilig met vuur kunnen omgaan en hen voorlicht over de gevaren. Psychotherapie die gericht zijn op emotie en impulsbeheersing kan succesvol zijn. Zelfbeheersing door het bijhouden van een emotiekalender is ook een uitgangspunt. Om deze gemotiveerde patiëntsamenwerking te realiseren is inzicht in de aandoening echter een voorwaarde. Andere benaderingen zijn onder meer herhaaldelijk vuur zetten onder toezicht om een gevoel van verzadiging en afkeer op te wekken, met als doel een afkeer van vuur te bereiken.
het voorkomen
Omdat het verloop van de ziekte in veel gevallen episodisch is, met symptoomvrije intervallen die worden afgewisseld met perioden waarin de pathologische aandoening overheerst, streven veel pyromanen hun passie vaak jarenlang onopgemerkt na. Omdat het onderscheid tussen een pathologisch obsessief-compulsieve stoornis en andere gedragsstoornissen is moeilijk voor leken in de sociale omgeving van de getroffenen, preventie in klinische zin is nauwelijks mogelijk.
Nazorg
Bij de nazorg van een verslavende aandoening als pyromanie is de re-integratie van de getroffen persoon in de samenleving van groot belang. Voorzieningen die begeleid wonen bieden, inclusief een steungroep en voortgezet therapie, zijn in dit opzicht bijzonder nuttig. Getroffenen worden in de groep weer geconfronteerd met het dagelijkse leven, terwijl ze in het begin nog steeds professionele hulp krijgen van speciaal opgeleide verslavingsadviseurs en -therapeuten. Na een dergelijk verblijf is verdere therapeutische ondersteuning voor de getroffenen aan te raden. Het succes van dergelijke nazorg en het voorkomen van terugval ligt vooral in de motivatie van de getroffene. Daarnaast zijn de omgeving, de integratie in het dagelijks leven en het herwinnen van zelfstandigheid belangrijk. Betrokkenheid bij het gezin en steun vanuit de vriendenkring spelen een doorslaggevende rol bij het herstel. Indien mogelijk moet de getroffen persoon ook terugkeren naar een normale activiteit, zoals werk of een liefdadigheidstaak. In elke stad zijn speciale meldpunten voor verslaafden die hierbij hulp bieden. De vrije tijd kan ook worden vergroot door een hobby te vinden en te beoefenen. Bovendien kunnen er nieuwe contacten worden gelegd en worden regelmatig afspraken gemaakt voor zo'n hobby, wat de integratie in het dagelijks leven versterkt.
