Sinds de introductie van de Psychotherapeutenwet van 1999 zijn opleiding, praktijkgebieden en licenties voor psychotherapeuten strikt gereguleerd. Maar ook beroepsgroepen zoals psychologen, psychiaters en artsen met een aanvullende opleiding mogen optreden psychotherapie, mogen alleen individuen die aan zeer specifieke criteria voldoen, zichzelf psychotherapeut noemen.
Wat is een psychotherapeut?
Er is veel vraag naar psychotherapeuten als ze ernstig psychologisch en psychosomatisch zijn spanning wordt veroorzaakt door problemen in het huwelijk, werk, verstoorde ouder-kindrelaties of traumatische ervaringen die niet zijn aangepakt. Psychotherapeuten mogen curatief optreden psychotherapie Dit is een beschermde term die is voorbehouden aan personen die een universitaire opleiding geneeskunde, psychologie of psychiatrie hebben behaald en een aanvullende opleiding van meerdere jaren hebben gevolgd. Aan het einde van hun opleiding en na het behalen van alle examens, ontvangen toekomstige psychotherapeuten hun staatsvergunning. Degenen die willen werken als psychotherapeut voor kinderen en adolescenten, kunnen ook het pad volgen van sociaal werk, onderwijs of muziek. therapie Bijscholing richt zich op leren een specifiek therapie methode. Heilpraktiker met passende aanvullende opleiding kan ook oefenen psychotherapie, maar ze moeten zichzelf "Heilpraktiker für Psychotherapie" noemen, de aanduiding "psychotherapeut" heeft daar geen recht op.
Behandelingen
Psychotherapeuten werken in klinieken, ziekenhuizen, hun eigen praktijk, een grote verscheidenheid aan adviescentra, onderwijs en onderzoek. Psychotherapie wordt meestal gebruikt voor geestesziekte Alternatieve termen zijn psychische stoornissen of geestesziekte Om als psychotherapie te worden aangemerkt, moeten klachten 'met ziektewaarde' aanwezig zijn, bijvoorbeeld Depressie, Angst stoornissen, eet stoornissen, schizofrenie of verslavingsproblemen. Psychotherapeuten worden ingeschakeld als ze ernstig psychologisch en psychosomatisch zijn spanning wordt veroorzaakt door problemen in het huwelijk, de werkplek, verstoorde ouder-kindrelaties of traumatische ervaringen die niet zijn aangepakt. Vaak zijn de overgangen tussen a geestesziekte zoals een depressieve stemming en "normale" emoties zoals diepe droefheid zijn vloeiend. Een criterium voor het vaststellen van een psychische aandoening is dat de klachten langdurig aanhouden of terugkeren. Als er geen klachten met ziektewaarde zijn, wordt het werk van de psychotherapeut niet meegerekend therapie, maar alleen als begeleiding. Gezondheid verzekeringsmaatschappijen vergoeden alleen de kosten van psychotherapie in verband met ziekte.
Diagnostische en onderzoeksmethoden
Psychotherapie kan worden gedaan in individuele of groepssessies. De psychotherapeut gebruikt vijf tot acht sessies om het ziektebeeld te verduidelijken. Voor het stellen van de diagnose wordt voornamelijk gebruik gemaakt van diepte-interviews met patiënten en psychologische tests. Familieleden en echtgenoten kunnen ook worden gehoord. Verder moet er een medisch rapport worden ingediend dat een lichamelijke ziekte uitsluit en precies aangeeft welke medicijnen de patiënt gebruikt. Dit wordt gevolgd door kortdurende therapie van maximaal 25 therapie-uren of langdurige therapie. Dit laatste kan een maximale duur hebben van 45 tot 240 uur, afhankelijk van de ziekte en het type therapie dat wordt gebruikt. De volksgezondheid verzekeringsfondsen ondersteunen drie veel voorkomende vormen van psychotherapie: Gedragstherapie heeft als doel "mensen te helpen zichzelf te helpen". De patiënt moet methoden leren om in de toekomst beter te kunnen leven met bepaalde situaties of een algemene stoornis. Hiertoe worden bijvoorbeeld bepaalde stimuli die reacties uitlokken geanalyseerd en nieuw gedrag getraind. Dieptepsychologie-gebaseerde psychotherapie richt zich meer op causaal onderzoek. De therapeut probeert de huidige stoornissen te verbinden met traumatisch jeugd ervaringen of onbewuste stoornissen. Door de oorzaken te vinden, moeten de klachten worden verlicht. De derde belangrijke behandelingsvorm is analytische psychotherapie. Dit is een langdurige therapie van onbepaalde duur die zich voornamelijk bezighoudt met die van de patiënt jeugd en adolescentie. Afweermechanismen en angstmanagement zijn een belangrijk aandachtspunt.
Waar moet de patiënt op letten?
Bij het kiezen van een psychotherapeut is de eerste vraag of de administratie van medicatie is wenselijk of noodzakelijk. Een medisch psychotherapeut, dwz iemand die geneeskunde heeft gestudeerd, kan psychotherapie verlenen en medicatie voorschrijven. Een psychologisch psychotherapeut mag geen medicatie voorschrijven, maar zal daarnaast een bezoek aan een psychiater en werk nauw met hem / haar samen, mocht hij / zij de administratie van medicatie naast psychotherapie om nuttig te zijn. Verder is er de vraag of samenwerking met een psychotherapeut of een niet-medicus van psychotherapie gewenst is. Psychotherapeuten zijn over het algemeen goed opgeleid door strikte regelgeving, terwijl er soms grote verschillen zijn in de opleiding van niet-medici. Ze kunnen echter zeer goed gespecialiseerd zijn in bepaalde therapeutische procedures. Andere belangrijke vragen zijn: welke therapiemethode lijkt het meest aansprekend en nuttig? Is individuele of groepstherapie wenselijk? Welke behandelingen doet volksgezondheid verzekering betalen voor? Medisch psychotherapeuten hebben over het algemeen een meer wetenschappelijk-biologische benadering, terwijl psychologisch psychotherapeuten doorgaans meer psychisch werken. Uiteindelijk moet één ding boven alles kloppen: de chemie en de vertrouwensrelatie tussen patiënt en therapeut.
