Niet-besmettelijke oorzaken | Tendovaginitis

Niet-besmettelijke oorzaken

Besmettelijk of etterig tendovaginitis komt over het algemeen minder vaak voor dan niet-infectieuze vormen van tenosynovitis. De belangrijkste oorzaken zijn onder meer langdurig mechanisch misbruik of overbelasting, wat leidt tot irritatie van het peesweefsel. Volgens dit zijn het juist langdurige eentonige bewegingssequenties en ernstige posturale defecten die ervoor zorgen dat de peesmantels bijzonder hard tegen het bot schuren en zo beschadigd raken.

Na verloop van tijd wordt de slijtage gevolgd door het opruwen van de collageen vezels, wat kan leiden tot de ontwikkeling van ontstekingsprocessen. Om deze reden niet besmettelijk tendovaginitis treft vooral kantoorpersoneel en atleten. In de meeste gevallen, tendovaginitis treedt op bij de peesschede van de polsen en enkels, dus op die plaatsen die een hoge mate van belasting moeten kunnen weerstaan. Risicofactoren zijn vooral onergonomische arbeidsmiddelen (bijv. Toetsenborden) aan het bureau.

Symptomen

Patiënten met tendovaginitis klagen over het algemeen over ernstige steken pijn in het gebied van de getroffenen pees schede. Bovendien melden veel getroffen patiënten een druk pijn langs de loop van de pees, die zich ook in de spier kan uitstrekken. In veel gevallen, oververhitting van het gewricht en rood worden van de huidgebieden boven de pees schede kan ook worden waargenomen.

Het voorkomen van pijn in rust komt alleen voor in zeer uitgesproken gevallen. Pijn in rust is nogal ongebruikelijk voor tendovaginitis. Bij langdurige (chronische) vormen van tendovaginitis kunnen ook nodulaire verdikking, voelbaar knarsen en wrijving van de pees optreden. Bovendien kan het pijnverschijnsel worden veroorzaakt door passief stretching van de pees in aanwezigheid van tendosynovitis.

Diagnose

Aangezien de oorzaken van de ontwikkeling van tendovaginitis zowel infectieus als niet-infectieus kunnen zijn, moet een uitgebreide diagnose voorafgaan aan de keuze van de geschikte therapie. ). Reeds door de beschrijvingen van de patiënt krijgt de behandelende arts een eerste vermoedelijke diagnose. Naast de beschrijving van het type, de intensiteit en de lokalisatie van de pijn is de informatie over de beroepsactiviteit van groot belang.

Bovendien kan de arts verdere conclusies trekken over de onderliggende ziekte door het getroffen gebied te palperen. Als de bevindingen onduidelijk zijn, is het mogelijk om nader onderzoek te starten. Ontstekingsmarkers in de bloed (vooral verheven witte bloedcellen en de zogenaamde CRP-waarde) duiden op een ontstekingsgebeurtenis.

Bovendien, de bloed moet worden onderzocht op een speciale reumafactor. Een Röntgenstraal of MRI (Magnetic Resonance Imaging) kan ook nuttig zijn bij de diagnose van tendovaginitis. In medische terminologie wordt een ontsteking van de peesmantels tendovaginitis genoemd (synoniemen: tendovaginitis, peritendinitis, paratendinitis).

In de meeste gevallen manifesteert tendovaginitis zich door hevige stekende pijn in het gebied van de getroffene pezen. In ernstige gevallen kan zelfs roodheid en oververhitting optreden. In principe kan tendovaginitis in alle gevallen voorkomen pezen van het lichaam, maar in de dagelijkse klinische praktijk is aangetoond dat vooral de enkel gewrichten en polsen zijn aangetast.

Een van de meest voorkomende oorzaken van tendovaginitis zijn mechanische overbelasting of verkeerde belasting. Ontsteking van de peesmantels kan echter ook worden veroorzaakt door bacteriële pathogenen (vooral strepto en stafylokokken). Bij herhaaldelijk optreden of langdurige klachten dienen andere mogelijke oorzaken van pijn (zogenaamde differentiële diagnoses) dringend te worden opgehelderd.