Mycose verwijst naar een infectie van levend weefsel met een schimmel. De schimmelinfectie kan bijvoorbeeld een gist of zelfs een schimmel zijn. Deze kunnen de huid, vingernagels en teennagels of ook verschillende organen via de bloedbaan. Mycosen kunnen dus ofwel onschadelijk en goed behandelbaar of in het ergste geval levensbedreigend blijken te zijn, afhankelijk van welke schimmel welk deel van het lichaam aanvalt.
Wat is een mycose?
Met mycose bedoelen artsen levend weefsel dat is geïnfecteerd door een schimmel. Tijdens het proces raakt de gastheer (die een mens of zelfs een dier of plant kan zijn) besmet met sporen van de respectieve schimmelsoort. Deze nestelen zich in het lichaam en vermenigvuldigen zich, waardoor het aangetaste weefsel of zelfs het hele organisme beschadigd raakt. Deskundigen maken onderscheid tussen oppervlakkige en systemische mycosen. De eerste verwijzen naar infecties van de huid, slijmvlies of nagels Dit laatste omvat aantasting van de bloedbaan en als gevolg van verschillende organen. Hoewel oppervlakkige mycosen meestal gemakkelijk met medicatie kunnen worden behandeld, zijn systemische mycosen mogelijk fataal en vereisen ze snelle medische behandeling therapie.
Oorzaken
De oorzaken van mycose zijn infectie met een schimmel. In de meeste gevallen dringen sporen van de specifieke schimmelsoort de weefsels van de gastheer binnen. De sporen zijn delen van de schimmel die kunnen groeien en zich kunnen verspreiden in de gastheer. Van mycose in de ware zin van het woord wordt pas gesproken als deze verspreiding heeft plaatsgevonden en schade aan het weefsel en bijbehorende symptomen met zich meebrengt. In sommige gevallen slaagt het gastheerorganisme erin de verspreiding van de schimmels te weerstaan; dit wordt een onduidelijke infectie genoemd. Infectie met een schimmel kan op verschillende manieren voorkomen. Onder hen is infectie van persoon tot persoon mogelijk (dit is vooral het geval bij huid en mucosale mycosen).
Symptomen, klachten en tekenen
Systemische mycose kan een ernstig beloop hebben en als laatste gevolg leiden tot de dood van de patiënt. De systemische vorm veroorzaakt in eerste instantie een toename koorts, die ook in verband kan worden gebracht met een gevoel van ziekte rillingen, zweten en cardiovasculaire stoornissen. Bijkomende symptomen kunnen zijn: hoesten en kortademigheid. Het belangrijkste symptoom is echter de huidveranderingen De getroffen persoon merkt eerst een aantasting van de huid op en nagels, af en toe zijn ook het intieme gebied en het gezicht betrokken. De schimmel verspreidt zich snel en veroorzaakt jeuk, roodheid van de huid en pijn naarmate het vordert. Na een paar dagen begint de huid te schilferen, wat de jeuk meestal verergert. Uitgebreid huidletsels zijn ook typisch. Deze kunnen ontstoken raken en in individuele gevallen bloedingen of bloedingen veroorzaken eczeem In een ernstig beloop littekens blijven, die een psychologische last vormen voor de patiënt, aangezien ze voornamelijk voorkomen op zichtbare gebieden zoals armen, benen en handen. Uiteindelijk leidt de ziekte tot respiratoire en circulatoire insufficiëntie, waaraan de patiënt uiteindelijk overlijdt. Een vroege behandeling voorkomt dat de schimmel zich verspreidt. De huidletsels verdwijnen na een paar dagen tot weken, zonder late effecten of complicaties.
Diagnose en verloop
In de meeste gevallen wordt mycose gediagnosticeerd door de behandelende arts met behulp van een monster uit het aangetaste weefsel. Uit dit monster wordt vervolgens gekweekt (kweek) van de ziekteverwekker om deze eenduidig vast te stellen. Omdat deze methode behoorlijk lang kan duren, wordt de behandeling van de infectie vaak tegelijkertijd gestart. De arts beslist welke therapie te gebruiken op basis van zijn of haar ervaring. Bovendien kan een microscopisch onderzoek van een geïnfecteerd weefselmonster worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen. Systemische mycosen brengen in feite het risico met zich mee dat ze leiden tot de dood van de gastheer door de aantasting van bepaalde organen. Een medische behandeling is daarom dringend vereist.
Complicaties
In het ergste geval kan mycose ook leiden tot de dood van de patiënt. Dit geval doet zich echter meestal alleen voor als er geen behandeling voor de ziekte wordt gegeven of als de behandeling erg laat wordt gestart. In de meeste gevallen hebben de getroffenen last van schimmelziekten, die in verschillende delen van het lichaam kunnen voorkomen. Beïnvloed zijn voornamelijk de nagels en de huid.Het is niet ongebruikelijk dat dit resulteert in ernstige jeuk en schilferende huid. Getroffenen voelen zich ongemakkelijk door de klacht en schamen zich niet zelden voor de symptomen. Dit kan leiden naar Depressie of andere psychische klachten en minderwaardigheidscomplexen. In de regel is de kwaliteit van leven van de patiënt aanzienlijk beperkt en verminderd door mycose. Behandeling van deze ziekte kan worden gedaan met behulp van medicijnen en leidt meestal tot snel succes. Er treden geen bijzondere complicaties op als de mycose de interne organen De levensverwachting van de patiënt is ook niet beperkt als de behandeling succesvol is. Een goede hygiëne kan helpen voorkomen schimmelziekten Zelfs na een succesvolle behandeling kan de getroffen persoon gewoonlijk dezelfde ziekte opnieuw krijgen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
. koorts, rillingen, cardiovasculaire stoornissen en andere tekenen van systemische mycose worden opgemerkt, is medisch advies nodig. De besmettelijke ziekte is een serieuze zaak voorwaarde dat kan fataal zijn als het niet wordt behandeld. Daarom moet uiterlijk bij het kenmerk een arts worden geraadpleegd huidveranderingen verschijnen. Aantasting van de huid, nagels, intieme delen en gezicht moet worden onderzocht en behandeld door een dermatoloog. Uitgebreide huidkorstmossen duiden op geavanceerde systemische mycose - een arts moet onmiddellijk worden geraadpleegd. Regelmatige doktersbezoeken zijn geïndiceerd tijdens de behandeling, zodat eventuele medicatie regelmatig kan worden aangepast aan de snel veranderende symptomen en klachten. Als er ernstige jeuk en andere complicaties optreden, moet de arts ook worden geïnformeerd. Bij de behandeling van de lichamelijke symptomen moet de patiënt therapeutische behandeling zoeken om eventuele psychische symptomen tegen te gaan. Systemische mycose wordt behandeld door de huisarts, de dermatoloog en indien nodig ook door artsen voor inwendige ziekten.
Behandeling en therapie
Zodra de behandelende arts de diagnose mycose heeft gesteld, zal hij of zij passende maatregelen nemen therapie op basis van de genomen monsters en zijn of haar ervaring. Het exacte type behandeling wordt bepaald door welk deel van het lichaam wordt aangetast en om welke schimmel het gaat. Als de huid van de gastheer is aangetast, antischimmelmiddelen (antischimmelmiddelen) kunnen in zalfvorm worden voorgeschreven, die op het betreffende deel van het lichaam worden aangebracht. Als de slijmvliezen zijn aangetast, zalven worden ook gebruikt, maar ook pastilles of zetpillen (afhankelijk van welk slijmvlies is aangetast). Systemische mycosen worden ook behandeld antimycotica deze worden echter in de meeste gevallen intraveneus toegediend, zodat ze direct in de bloedbaan van de gastheer kunnen werken. Hier moeten mogelijke bijwerkingen worden afgewogen tegen de voordelen van de behandeling om ervoor te zorgen dat er geen ernstigere schade door wordt veroorzaakt administratie van de drug. Voor bijzonder ernstige of aanhoudende mycosen is ook een combinatie van lokale en systemische medicamenteuze behandeling mogelijk.
Vooruitzichten en prognose
Als mycose vroeg wordt opgespoord en behandeld, is de prognose relatief goed. Patiënten hebben behandeling nodig, maar als de therapie succesvol is, kunnen ze een symptoomvrij leven leiden. De therapie heeft op de lange termijn geen gevolgen voor lichaam en psyche, maar kan op korte termijn ongemak veroorzaken, wat soms een behoorlijke belasting is. Alleen behandeling met erg sterk drugs kan blijvende orgaanschade en andere lichamelijke klachten veroorzaken die de kwaliteit van leven blijvend verminderen en mogelijk ook de levensverwachting aantasten. De prognose is ook slecht als de mycose al ver gevorderd is. Een agressieve therapie, die gepaard gaat met verschillende bijwerkingen, is vaak de laatste behandelingsoptie. De prognose is dienovereenkomstig negatief. Daarentegen is de prognose voor vaginale mycose, dat wordt een chronische ziekte in vijf tot acht procent van de gevallen relatief positief. Constante administratie medicatie kan de symptomen verlichten en de kwaliteit van leven behouden. Therapeutische behandeling door middel van antimycotica wordt voorzichtig uitgevoerd door middel van crèmes or zalven Bijwerkingen treden meestal niet op. In het geval van systemische mycosen is intraveneuze behandeling noodzakelijk, die soms begeleidende symptomen veroorzaakt zoals ontsteking.
het voorkomen
In veel gevallen kan mycose niet direct worden voorkomen omdat het vaak indirect optreedt via menselijke huidschilfers. Het risico op bepaalde schimmelinfecties, zoals die van de geslachtsorganen, kan echter aanzienlijk worden verminderd door niet vaak van partner te wisselen. Als mycose wordt vermoed, moet in ieder geval een arts worden geraadpleegd. Zo kan een verspreiding van de infectie en ook een infectie van andere mensen in de omgeving worden voorkomen.
Nazorg
De nazorg voor mycose is afhankelijk van het type en de lokalisatie van de ziekte. Bij kleine en oppervlakkige mycosen nazorg maatregelen zijn meestal niet nodig. Dit geldt met name in het geval van mycosis pedis en schimmelinfecties van de huid die niet wijdverspreid zijn en snel worden behandeld. Hier kan met de juiste therapie worden aangenomen dat de schimmelinfectie is geëlimineerd. Uitzonderingen zijn patiënten die vatbaarder zijn voor mycose als gevolg van huidaandoeningen of immuundeficiëntie. Uit voorzorg kunnen deze patiënten na de therapie ook terecht voor een vervolgonderzoek om een eventuele resterende schimmelinfectie op te sporen. Oppervlakkige mycosen ontstaan vaak bij verzwakte personen en met een beschadigde huid. Een onderdeel van de nazorg zou dus moeten zijn om de (herhaaldelijk) aangetaste huidgebieden gezond te houden. Bovendien moet aandacht worden besteed aan droogheid en een goede opname van voedingsstoffen. Dit houdt de huid gezond en maakt het minder waarschijnlijk dat sporen zich nestelen vanwege de droogte. Dit geldt vooral voor gebieden tussen de tenen en het genitale gebied. Bij systemische mycosen zijn vervolgonderzoeken echter essentieel. Eventuele residuen en herlevende infecties moeten door zorgvuldig onderzoek snel worden opgespoord. Profylactische therapie met antischimmelmiddelen na de behandelingsperiode is denkbaar.
Wat u zelf kunt doen
De behandeling van mycose duurt meestal lang en gaat gepaard met verschillende begeleidende symptomen. Patiënten kunnen de schimmelinfectie helpen genezen door strikte persoonlijke hygiëne te handhaven en de instructies van de arts op te volgen. In overleg met de huisarts diversen homeopathische middelen kan worden gebruikt. Bijvoorbeeld, zalven of zetpillen met de actieve ingrediënten arnica or nachtschade hebben bewezen effectief te zijn. Natuurgeneeskunde biedt ook verschillende remedies om de uitslag te verlichten met calendulazalf en etherische oliën. Welke maatregelen kan in detail worden toegepast, moet in overleg met de verantwoordelijke arts worden besloten. In wezen nuttig is een versterking van de immuunsysteem Dit kan worden bereikt door middel van matige lichaamsbeweging en voldoende slaap. Als spanning wordt ook vermeden, de mycose geneest vaak zonder complicaties. Mochten er echter verdere klachten ontstaan, dan moet een gespecialiseerde kliniek worden geraadpleegd. Als het pijn toeneemt, een professioneel begeleid pijntherapie is aan te raden. Omdat de schimmelinfectie vaak ook geestelijk leed veroorzaakt, kan een therapeut worden geraadpleegd om de behandeling te begeleiden. Patiënten dienen hiervoor contact op te nemen met hun arts, die de juiste contacten kan leggen. In het geval van systemische mycose is behandeling in het ziekenhuis noodzakelijk. Getroffen personen dienen passende voorzorgsmaatregelen te nemen en de betreffende arts op de hoogte te stellen van ongebruikelijke symptomen.
