De kin varieert van vorm bij de mens, kan klein of groot zijn, kuiltjes of uitsteken of terugwijkend. Hoewel het niet het midden van het gezicht vormt, bepaalt het wel het algehele gezichtsprofiel, wat op zijn beurt de harmonie van het gezicht beïnvloedt. De kin draagt er dus in hoge mate toe bij of een persoon als mooi wordt ervaren.
Wat is de kin?
Anatomisch gezien vertegenwoordigt de kin de onderkant of het uiteinde van het menselijk gezicht. De anatomische naam is "regio mentalis". De kin is verbonden met de onderkaak en wordt ondersteund door de bilaterale laterale knobbels van de onderkaak en door de protuberantia mentalis. Daarboven liggen een vetkussen en de kaakspier, ook wel de “musculus mentalis” genoemd. Aan de zijkant bevindt zich de neertrekspier van het onderlichaam lip en bovenaan bevindt zich de orale sluitspier, die gezichtsuitdrukkingen bepaalt, opnieuw mogelijk gemaakt door de tak van de gezichtszenuw Onder de kin is de kin weefselvocht knooppunten. De zichtbare gebieden worden de kinwangetjes genoemd.
Anatomie en structuur
Interessant is dat alleen mensen een kin hebben. Zelfs zijn naaste voorouders, de Neanderthalers, bezaten dit vreemd ogende lichaamsdeel niet. Een theorie voor de aanwezigheid van de kin bij mensen is dat het door de mens veroorzaakte krachten absorbeert schedel bij het kauwen. Uit ander onderzoek bleek echter opnieuw dat de spanning op de kaakbeen niet leiden tot uitgesproken groei van de kin. De kin is waarschijnlijk een gevolg van het hele proces van menselijke ontwikkeling, dat ook het onderste deel van het gezicht heeft aangetast. Dienovereenkomstig is de kin min of meer toeval en gevormd in de loop van de evolutie omdat het hele gezicht in de loop van de tijd steeds kleiner werd. In vergelijking met Neanderthalers is het menselijk gezicht met bijna 15 procent gekrompen.
Functie en taken
Onder normale omstandigheden zijn botuitsteeksels, zoals het geval is bij de kin, bevestigingspunten voor spieren of dienen ter stabilisatie van het skelet. De puur mechanische functie van de kin is echter niet bevestigd op basis van biomechanische metingen en onderzoeksresultaten. Integendeel, er werd aangetoond dat hoe groter de schedel, hoe onstabieler het werd. Mensen die veel kauwen en de onderkaak hebben vaker een kleinere kin dan anderen. Wetenschappers gaan er nu eerder van uit dat de kin gevormd is doordat mensen hun manier van leven veranderden en daardoor hun agressieve dierlijke eigenschappen verloren. Soortgelijke waarnemingen kunnen worden gedaan wanneer een wild dier in een huisdier verandert. De wilde neigingen gingen in de loop van de tijd verloren. Omdat mensen groepen moesten vormen om zichzelf te verdedigen en dus met elkaar moesten samenwerken vanwege klimaatveranderingen en gevaren van andere dieren, werd een sociaal netwerk van samenleven gevormd. Door het sociale leven heeft de buitenkant zich aangepast, de kenmerken zijn veranderd voor het samenzijn in deze zin. De gemeenschap zorgde voor een steeds vreedzamer uiterlijk om met elkaar om te gaan. Door zich aan elkaar aan te passen en de jacht onder veel mensen te verdelen, werd de mens een deel van de eerdere last weggenomen en veroorzaakte zo een hormonale verandering van de voorheen harde en wilde kenmerken in zachte en sociale kenmerken. De rust leidde tot een afname testosteron niveau. Zowel de psyche als de anatomie ondergingen een vernieuwing. Zelfs vandaag de dag kunnen deze omstandigheden worden waargenomen. Een man wordt bijvoorbeeld een echte man en wordt door vrouwen als bijzonder aantrekkelijk ervaren als hij een sterke en uitgesproken kin heeft. Op biologische basis wordt dus uitgegaan van een goed voortplantingsvermogen en wordt het beschermende instinct dat nodig is voor vrouwen gewekt. Samen met de neus- en voorhoofd, de kin bepaalt het profiel. Over het algemeen zorgt de kin voor de esthetische vorm en uitdrukking van het gezicht. Dit wordt als bijzonder aantrekkelijk of mooi ervaren wanneer het vooraanzicht smal, puntig en licht driehoekig is. Bij een profielaanzicht daarentegen lijkt het gezicht harmonischer als de kin licht naar buiten gebogen is. Een terugwijkende kin is daarentegen nogal onesthetisch. De medische term hiervoor is "microgenie". Zo'n kin lijkt verzonken en dus erg onevenredig. Het is meestal zwak ontwikkeld en veroorzaakt de mond en neus- om ver naar voren te lijken. Vooral in de profielweergave maakt een terugwijkende kin een neus- lijken veel groter dan het is en domineert dus het gezicht. Een terugwijkende kin kan ook leiden een onderkin sneller, vooral als er teveel is huid op de nek Een terugwijkende kin kan aanwezig zijn vanaf de geboorte, maar kan zich ook ontwikkelen in de loop van de tijd en het verouderingsproces door botverlies in de onderkaak.
Ziekten
Door operaties of ernstige ongelukken kan de kin verschuiven, scheef gaan zitten of aan één kant gaan zitten. Evenzo verandert de kin als gevolg van eenzijdig Spierpijn of een verkeerde uitlijning van de tanden, wat op zijn beurt leidt tot botveranderingen en een afname van het onderhuidse vetweefsel Het hele gezicht lijkt dan veranderd. Kincorrectie is daarom een veel uitgevoerde chirurgische ingreep, zowel bij een terugwijkende kin als bij een vooruitstekende kin of een onderkin Een kinvergroting wordt mogelijk gemaakt door het lichaam zelf botten of door materiaal dat niet afkomstig is uit het lichaam, bijvoorbeeld biocompatibel implantaten Bij een verkleining van de kin wordt een deel van de benige basis van de kin verwijderd. Dit wordt gedaan door middel van een osteotomie.
