Hoest (Latijnse tussis; synoniemen: blaffende hoest; bronchiale hoest; chronische hoest; aanhoudende hoest; epidemische hoest; hoestirritatie; krampachtige larynxhoest; nerveuze hoest; prikkelbare hoest; tussis; ongebruikelijke vochtige hoest; ongebruikelijke droge hoest; ICD-10-GM R05 : Hoest) is de explosieve uitdrijving van lucht, hetzij vrijwillig, hetzij veroorzaakt door een hoestprikkel via de hoestreflex. Hoest wordt veroorzaakt door een impulsieve uitademingsbeweging geproduceerd door de ademhalingsspieren. Enerzijds is hoesten een beschermend mechanisme van het lichaam om slijm, stof of vreemde voorwerpen uit het lichaam te verwijderen luchtwegen Aan de andere kant kan het een symptoom zijn van bronchopulmonale aandoeningen (ziekten van de luchtwegen) zoals de verkoudheid, bronchitis (ontsteking van de bronchiën slijmvlies), pertussis (gierend hoesten) Of bronchiale astma, maar ook van extrapulmonale ziekten zoals ziekten van de hart- or maag De inname van medicijnen kan ook hoest veroorzaken. De oorzaak van de hoest is in meer dan 90% van de gevallen een acute virale infectie. Postvirale hoest is wanneer de hoest begint met een virale infectie en> 3 weken aanhoudt. Bij acute hoest, bovenste luchtwegen infecties en acuut bronchitis zijn de meest voorkomende oorzaken (60% van alle diagnoses). Een specifieke hoest is aanwezig als er een duidelijk aanwijsbare oorzaak is. Een niet-specifieke geïsoleerde hoest wordt gedefinieerd als een chronische droge hoest zonder andere symptomen en met onopvallende röntgenfoto's. Hoesten kunnen worden ingedeeld naar:
- Slijmproductie - productieve hoest, dwz hoest met slijmproductie en niet-productieve (droge) hoest.
- Hoestgeluid - blaffen, keel schrapen, brullen, etc.
- Hoesten - bijv. Staccato hoest als een typisch symptoom van kinkhoest.
Verder kan de hoest worden onderscheiden naar de duur:
- Acute hoest (duur ≤ 8 weken).
- Subacute hoest (duur 3-8 weken)
- Chronische hoest (duur> 8 weken)
Er wordt gezegd dat een terugkerende hoest optreedt als er ≥ 2 episodes per jaar zijn gedurende 7 tot 14 dagen zonder bijbehorende infectie. Hoest kan een symptoom zijn van veel ziekten (zie onder “Differentiële diagnoses”). Opmerking: bij chronische hoest wordt in maximaal 20% van de gevallen geen oorzaak of trigger gevonden. Deze gevallen worden chronische idiopathische hoest (CIC) genoemd. Geslachtsverhouding: De gevoeligheid (overgevoeligheid) van de hoestreflex is meer uitgesproken bij meisjes en vrouwen dan bij jongens en mannen. Frequentiepiek: de gevoeligheid van de hoestreflex neemt toe tijdens jeugd en puberteit. Het neemt af op oudere leeftijd. Betrouwbare gegevens over de prevalentie (ziektefrequentie) in Duitsland zijn niet beschikbaar. In sommige Europese landen en de VS wordt een prevalentie van 9-33% beschreven. Chronische hoest komt naar verluidt voor bij ongeveer 1% van de kinderen (9% in Oost-Europa) en 10% van de volwassen bevolking. Hoest is de meest voorkomende reden om een huisarts te bezoeken, goed voor ongeveer 8%. Verloop en prognose: Een acute hoest verdwijnt in de meeste gevallen spontaan (vanzelf), terwijl chronische hoest (meest voorkomend bij rokers) zeer aanhoudend kan zijn. EEN koud-gerelateerde hoest duurt zeven dagen met of zonder behandeling. Bij 50% van de patiënten duurt de hoest tot drie weken en bij 25% van de patiënten zelfs langer dan een maand. Adenovirus of mycoplasma infecties kan de hoest tot twee maanden aanhouden, en bij pertussis (kinkhoest) nog langer Bij chronische hoest (hoest> 8 weken), bezoek aan de huisarts voor verdere diagnostiek (X-ray borst, long functietest, enz.) is vereist om de exacte oorzaak op te helderen. Alleen op deze manier is voldoende therapie mogelijk. Opmerking: een subacute hoest (duur 3 tot 8 weken) verbeterde in de loop van de tijd in alle onderzoeken met en zonder medicatie. Conclusie: Het natuurlijk beloop van de ziekte en het zelfbeperkende karakter ervan (“eindigen zonder externe invloeden”) moeten bij voorrang aan de patiënten worden uitgelegd.
