Hoe gevaarlijk is fluitende klierkoorts tijdens de zwangerschap? | Leidingen klierkoorts

Hoe gevaarlijk is fluitende klierkoorts tijdens de zwangerschap?

Het normale verloop van de klier van Pfeiffer koorts begint met een lange incubatietijd, die zelfs meer dan een maand duurt. Fever, hoofdpijn en vermoeidheid treden dan op. Later, de weefselvocht knooppunten zwellen op en de amandelen en keel raken ontstoken.

Naast de weefselvocht knooppunten, organen zoals de milt or lever kan ook opzwellen, wat tot ernstige complicaties kan leiden. Over het algemeen kan worden gezegd dat de ziekte ernstiger wordt naarmate de getroffen persoon ouder is. Daarom zijn kinderen na een paar weken meestal weer helemaal fit, terwijl bij volwassenen de ziekte enkele maanden kan aanslepen.

De belangrijkste symptomen zijn verminderde prestaties en vermoeidheid, die zeer lang aanhouden. Bij ongeveer 5% van de getroffen personen treedt ook huiduitslag op na ongeveer een week. Deze kunnen ook de mond en gehemelte.

De ziekteverwekker zelf bevindt zich ook na de feitelijke ziekte nog in het lichaam van de getroffen persoon en kan daar jarenlang blijven zonder op te vallen. Van tijd tot tijd reactiveert het virus zichzelf, wat door de meeste mensen niet wordt opgemerkt, maar zich soms kan manifesteren in de vorm van koorts. In deze fase zijn de getroffen personen weer besmettelijk en kunnen ze het virus via overdragen speeksel.

Hoe lang is de incubatietijd?

De incubatietijd varieert sterk bij Pfeiffer-klierkoorts en is onder meer afhankelijk van de leeftijd van de getroffen persoon. Terwijl kinderen de eerste symptomen meestal binnen een week vertonen, maximaal binnen een maand na infectie, kan het bij volwassenen veel langer duren. Hier is een incubatietijd van enkele weken tot twee maanden waarschijnlijker. Volgens de verlengde incubatietijd voor volwassenen duurt de ziekte ook langer.

Duur van de fluitende klierkoorts

Door palpatie, naast de zwelling van de weefselvocht knooppunten in het nek gebied, vergroot lymfeklieren in de oksel en in de liesstreek. Tijdens keelonderzoek of endoscopiekunnen de keelamandelen rood gezwollen zijn met een witgele laag. Verdere diagnose is gebaseerd op bloed telling, positieve Paul-Bunnel-test en de detectie van specifieke EBV antilichamen.

Daarnaast, lever enzymen in de bloed serum worden gemeten. In 40-100% van de gevallen zijn de waarden matig verhoogd. bilirubine, een afbraakproduct van het rood bloed pigment hemoglobine, is ook verhoogd in een derde van de gevallen.

• Bloedbeeld: Het kenmerkende bloedbeeld laat eerst een afname zien in witte bloedcellen (leukopenie), maar later een toename (leukocytose) met ongeveer 80% atypische lymfocyten, T-lympocyten met karakteristieke veranderingen, ook wel Pfeiffer-cellen genoemd.
• Paul-Bunnel-Test: het detecteert niet-specifiek (heterofiel) antilichamen tegen rode bloedcellen (erytrocyten) van schapen, runderen en paarden, die een kenmerkend immuunfenomeen zijn van fluitende klierkoorts, hoewel ze niet reageren met de Epstein-Barr virus zelf. Ze worden veroorzaakt door stimulatie van B-lymfocyten door EBV.
• Specifieke EBV antilichamen: IgM-anti-VCA-antilichamen zijn detecteerbaar bij het begin van Pfeiffer-klierkoorts, die worden gevormd tegen het viruscapside-antigeen dat in het late stadium van vermenigvuldiging wordt geproduceerd. De viruscapside is de buitenste envelop van het virus.

  In de tweede week hebben deze antilichamen hun grootste aantal. Daarna worden ze vervangen door IgG en IgA anti-VCA-antilichamen. De IgG-anti-VCA-antilichamen hebben hun maximale aantal in de derde week en blijven levenslang aanwezig.

  Alleen tijdelijk voorkomende antistoffen, zogenaamd IgG-anti-EA (“vroeg antigeen”), komen slechts bij 80-85% van de patiënten voor.

De klierkoorts van Pfeiffer kan worden vastgesteld met de sneltest van mononucleosis. Deze test bepaalt of antilichamen tegen de Epstein-Barr virus zich hebben gevormd in het bloed van de getroffen persoon. Om bloed voor het monster te verkrijgen, moeten de getroffen personen hun vingertoppen prikken met een zogenaamd lancet (een kleine naald).

De bloeddruppel wordt vervolgens op de teststrip aangebracht. Na een paar minuten is het resultaat op de strip af te lezen. De snelle test is zonder recept verkrijgbaar voor ongeveer 15 € op internet of in de apotheek. De kosten van deze test worden niet gedekt door volksgezondheid verzekering. Hoewel de test thuis gemakkelijk uit te voeren is, dient u een arts te raadplegen als u vermoedt dat u klierkoorts heeft.