Diagnostiek
De diagnose van een urethrale strictuur omvat het meten van de urinestroom, ook wel uroflowmetrie genoemd. De urinestraal van de patiënt wordt gemeten op een speciaal toilet. Er wordt automatisch een curve gegenereerd.
De blaas wordt dan weergegeven met een ultrageluid apparaat en de arts kan zien of er nog urine in de blaas zit. Op basis van de metingen en de hoeveelheid resturine kan de uroloog bepalen of er sprake is van een significante vernauwing van de urinebuis. De positie en omvang van de vernauwing in de urinebuis wordt dan bepaald. Dit gebeurt met behulp van een Röntgenstraal of een cystoscopie.
Therapie
De behandeling van een urethrale strictuur kunnen sterk variëren, aangezien er verschillende methoden zijn die in verschillende gevallen worden gebruikt. Welke behandelingsoptie de beste is, hangt af van een aantal factoren zoals de locatie en lengte van de vernauwing en de leeftijd en secundaire ziekten van de patiënt. Er moet zoveel mogelijk rekening worden gehouden met de wensen van de patiënt.
De methode die bekend staat als bougienage is een eenvoudige methode om het lumen van de urinebuis. Met speciale urethrakatheters, die in verschillende maten verkrijgbaar zijn, wordt de dilatatie van de urethra uitgevoerd. De behandeling kan worden uitgevoerd door een uroloog of volgens de instructies van de patiënt.
Door het te gebruiken kan het ongemak gedurende een bepaalde periode worden verminderd, maar na enige tijd moet de methode regelmatig worden herhaald en verliest het ook zijn effectiviteit na verloop van tijd. Bovendien brengt bougienage het risico met zich mee van verder letsel aan de urethra, wat de vernauwing kan verergeren. Afhankelijk van de voorwaarde en de ernst van de vernauwing, kan de methode zeer nuttig zijn.
Bij deze behandelmethode wordt de urethrale vernauwing onder visuele controle opengesneden, zodat het litteken gecontroleerd gespleten wordt. De procedure is met name geschikt voor korte smalle plekken en belooft een verbetering. Het wordt meestal uitgevoerd onder korte verdoving.
Het splijten kan ook worden uitgevoerd met behulp van een laser in plaats van een mes, afhankelijk van de omstandigheden. De laser is een zachte en veelbelovende procedure. In de Sachse-spleet wordt de vernauwing onder visuele controle in het gezonde weefsel gesneden om een nieuwe littekencontractuur te voorkomen.
In de Otis-spleet wordt de urethra eerst uitgerekt tot de juiste en gewenste breedte met behulp van een urethrotoom. Een mes wordt vervolgens door de urethrotoom getrokken en snijdt de urethra om 12 uur. De Otis-methode wordt gebruikt voor lange constructies en wordt eerder gebruikt als onderdeel van de palliatieve behandeling van een urethrale strictuur.
Een andere mogelijkheid is het inbrengen van een stent. Dit is een uitzetbare, kleine buis van metaal of plastic die in de urethra wordt ingebracht om het vernauwde gebied open te houden. Deze methode heeft ook een nadeel.
Het litteken en het slijmvlies van de urethra kunnen herhaaldelijk reageren op de stent met overmatige groei van littekenweefsel of met een ontsteking. In veel gevallen is het stent moet weer worden verwijderd. Daarom wordt het inbrengen van een buis alleen onder bepaalde omstandigheden tijdens urethrale strictuur uitgevoerd.
In de meeste gevallen belooft plastische chirurgie van de urethra of reconstructie van de urethra tijdens een operatie het beste succes en resultaten op de lange termijn bij urethrale strictuur. Bij de operatie wordt de urethra geopend en de vernauwing verwijderd. Vervolgens kunnen de uiteinden van de resterende urethra weer aan elkaar worden gehecht in een end-to-end anastomose.
Als de vernauwing erg lang was en daarom een grotere afstand moet worden overbrugd, wordt een urethrale vervanging ingebracht. In het beste geval is dit het eigen lichaamsweefsel van de patiënt. Dit voorkomt significant de ontwikkeling van herhaalde ontstekingsreacties.
De voorhuid of gratis oraal slijmvlies wordt gebruikt voor de transplantatie. De operatie is complex en technisch veeleisend, daarom kan het tot vier uur duren. Daarna een blaaskatheter blijft ongeveer één tot drie weken in de nieuwe urethra, zodat de hechtingen kunnen genezen en er geen infectie ontstaat.
