Bijwerkingen op het hart | Bijwerkingen van Ritalin

Bijwerkingen op het hart

Overal in het lichaam zijn er transporteurs die boodschappersubstanties opnemen, waaronder de hart-​ Afhankelijk van de dosering, Ritalin remt ook de transporteurs aan de hart-. noradrenaline activeert met name receptoren op de slagaders, de zogenaamde weerstand schepen, en veroorzaakt dus een toename van bloed druk.

Maar zelfs bij hogere concentraties werkt het direct in op de receptoren van de hart-, evenals op receptoren op de nieren, die ook een belangrijke rol spelen in bloed druk en cardiale output. Op hoog dopamine concentraties, dopamine echter ook aan al deze receptoren. Dit prikkelt het hart.

Als de prikkeling van het hart te uitgesproken is, kan dit tot stoornissen leiden. Als een veel voorkomende bijwerking van Ritalin​ , tachycardie, verhoogd bloed druk en aritmieën zijn waargenomen in het hart. Als Ritalin® plotseling wordt stopgezet, kunnen er af en toe problemen met de bloedsomloop optreden.

Zelden, pijn op de borstZogenaamde angina pectoris-aanvallen, is gemeld. De langetermijneffecten van Ritalin® op het hart kunnen nog niet voldoende worden beoordeeld. Voor en tijdens de behandeling met Ritalin®, evenals bij elke dosisaanpassing, is een hartonderzoek verplicht. Daarom hartslag en bloeddruk moet minstens om de 6 maanden worden geregistreerd.

Bijwerkingen op de ogen

Ritalin® kan ook effecten hebben op de ogen. Sinds sympathiek zenuwstelsel receptoren bevinden zich ook in het oog, overmatige stimulatie van de receptoren kan in sommige zeldzame gevallen optreden, resulterend in verminderd zicht. Bovendien kan Ritalin® leiden tot leerling dilatatie, wat niet noodzakelijk tot beperkingen leidt.

Bijwerkingen op de huid

Haaruitval is vaak gemeld als bijwerking van Ritalin®. Bovendien waren er in sommige gevallen striemen op de huid. Deze uitslag, bekend als netelroos of urticaria, veroorzaakte vaak jeuk.

Zweten als bijwerking

Volgens sommige auteurs is Ritalin® ontworpen om u te helpen efficiënter te leren. Er wordt controversieel gediscussieerd of dit ook daadwerkelijk het geval is. Het is bekend dat het actieve ingrediënt van Ritalin®, de zogenaamde methylfenidaat, heeft effecten op de zenuwcellen in de hersenen.

De processen op celniveau kunnen dus invloed hebben op leren​ Aangenomen wordt dat het actieve ingrediënt van Ritalin® transporteiwitten in de zenuwcel die verschillende boodschappersubstanties opnieuw in de cel opnemen. Dit betekent dat Ritalin® de heropname van boodschappersubstanties zoals dopamine en norepinephrine.

Hierdoor blijven deze boodschappersubstanties langer in de zogenaamde synaptische spleet en de boodschappersubstanties kunnen langer inwerken op de overeenkomstige receptoren. Bijgevolg nemen de concentraties van deze boodschappersubstanties toe. Daarnaast wordt aangenomen dat er een effect is op de receptoren waarop de boodschappersubstantie zit serotonine handelingen.

Binnen een beperkt bereik is het toegenomen dopamine kan gevoelens van geluk opwekken tijdens leren​ Norepinephrine heeft een stimulerend effect, wat een positief effect zou kunnen hebben op de leren rijden. Serotonine in hogere concentraties heeft ook een stimulerend effect.

Maar er wordt aangenomen dat if serotonine is in grotere hoeveelheden aanwezig voor een langere periode, het vermindert zijn eigen receptoren. Dit veroorzaakt dan uiteindelijk een angstverlichtend effect. Bij andere receptoren veroorzaakt de boodschappersubstantie een uitbreiding van de schepen.

Dit kan leiden tot een verbeterde bloedcirculatie. Dit zou mogelijk kunnen leiden tot een relatief ontspannen basistoestand en verhoogde concentratie door een betere doorbloeding in de schepen tijdens het leren. Mensen die Ritalin® slikten, gaven aan dat ze merkten hoe ze zich beter konden concentreren.

Velen hadden minder behoefte aan slaap, minder honger en dorst en minder pijn​ Maar de verhoogde concentratie van de boodschappersubstanties kan naast de niet te onderschatten bijwerkingen ook negatieve effecten hebben op het leren. Een te hoge concentratie noradrenaline kan ertoe leiden dat taken worden opgelost zonder er in detail over na te denken.

Bovendien kan een onbalans van de boodschappersubstanties onvoorspelbare effecten hebben op het leren. Bovendien worden de langetermijneffecten op zenuwcellen en andere cellen niet volledig begrepen. Een langdurig verminderde prestatie van de zenuwcellen en dus een afname van verschillende denkfuncties kan dus niet volledig worden uitgesloten.