Bepaling van de volwassenheid van het skelet is een belangrijke procedure om de botleeftijd te beoordelen. Skeletale volwassenheid betekent dat zowel lengte als dikte groei van de botten is geëindigd en het skelet heeft zijn definitieve vorm bereikt. Veranderingen waaraan het volwassen skelet gedurende zijn hele leven wordt blootgesteld, zijn niet te verwaarlozen, maar zijn hier niet belangrijk. De bepaling van de volwassenheid van het skelet dient de volgende doelen:
- Beoordeling van het ontwikkelingsstadium van het skelet.
- Voorspelling van de verwachte lichaamslengte
- Prognose van de groeiperiode is nog te verwachten
Indicaties (toepassingsgebieden)
- Ontwikkelings- en groeistoornissen - de oorzaken kunnen genetisch zijn, veroorzaakt door externe omstandigheden zoals ondervoeding, of het resultaat van een verscheidenheid aan medische aandoeningen
- Endocrinologische ziekten met groeistoornissen - bijv. Hypofyse korte gestalte door gebrek aan STH (groei hormonen).
- Forensische bepaling van biologische leeftijd
- Bepaling van de groeiperiode en verwachte lichaamsgrootte.
De procedure
Onder fysiologische (normale, gezonde) omstandigheden bereikt het skelet verschillende stadia van volwassenheid die chronologisch kunnen worden toegewezen aan een specifieke leeftijd. Belangrijke aanwijzingen zijn de ossificatie van bepaalde skeletelementen (sommige botelementen zijn aanvankelijk samengesteld uit kraakbeen en verstarren tijdens de groei) en de epifysaire fossa (groeischijf). De fossa van de epifysairschijven sluit meestal rond de leeftijd van 18 jaar - eerder bij vrouwen en de neiging om later te sluiten bij mannen. De groei in lengte van de long botten (bijv. dijbeen - dij bot) vindt plaats aan beide zijden bij de epifysen door enchondraal ossificatie Hier is een verklaring: een lang bot bestaat uit de diafyse (botschacht) en twee epifysen (botuiteinden). De epifysaire fossa, die tussen de diafyse en epifyse ligt, is de groeizone van het bot en bestaat uit kraakbeen die verstarren tijdens de groei. De epifysaire groef kan worden gebruikt om radiografisch te bepalen welke groei nog te verwachten is. Over het algemeen worden vaak twee verschillende methoden gebruikt om de skeletvolwassenheid te bepalen:
- Beoordeling van de botleeftijd volgens Greulich en Pyle: met behulp van een röntgenfoto van de linkerhand, het kenmerk ossificatie patroon (patroon van ossificatie) van het individu botten van de hand kan worden gebruikt om de botleeftijd te bepalen, aangezien ossificatie plaatsvindt volgens een wettige volgorde.
- Risser's beoordeling van iliacale apofyses: een röntgenstraal van het bekken wordt gebruikt om de progressie van ossificatie van de iliacale apofyse te beoordelen (een apofyse is een botkern die zich ontwikkelt tot botuitsteeksels en gewoonlijk dient als een bevestiging voor spieren en ligamenten). Risser verdeelt dit proces in zes verschillende fasen:
- Risser 0 - De apophysis is niet zichtbaar [restgroei van de wervelkolom:> 5 cm].
- Risser 1 - Apophysis begint zich lateraal te ontwikkelen en beslaat tot 25% van de bekkenkam [resterende wervelkolomgroei: 4 cm]
- Risser 2 - De apophysis strekt zich uit tot 50% van de iliacale top [restgroei wervelkolom: 3 cm].
- Risser 3 - Apophysis beslaat tot 75% van de bekkenkam [resterende wervelkolomgroei: 2 cm]
- Risser 4 - De apophysis is volledig zichtbaar over de iliacale top [restgroei wervelkolom: 1 cm].
- Risser 5 - The iliacale top apophysis is gefuseerd met het darmbeen [resterende ruggengraatgroei: 0 cm].
Opmerking: een handheld mobiel ultrageluid scanner voor leeftijdsschatting die de ossificatie van de fossa epifyse meet, bevindt zich in de klinische evaluatiefase. Opmerking: met name endocrinologische ziekten kunnen een aanzienlijke invloed hebben op de botgroei en deze sterk vertragen of versnellen. Bij het beoordelen van de botleeftijd moet ook rekening worden gehouden met het geslacht, aangezien de verbeningsstatus op een bepaalde leeftijd bij meisjes verder gevorderd is dan bij jongens. Bovendien moet er rekening mee worden gehouden dat de rijping van het skelet van persoon tot persoon verschilt en onderhevig is aan een zekere spreiding. De bepaling van de maturiteit van het skelet wordt zowel gebruikt voor de groeiprognose als voor aanvullende diagnostiek bij ziektegerelateerde ontwikkelings- en groeistoornissen.
