Behandeling met een crème | Behandeling van aambeien

Behandeling met een crème

Er is een verscheidenheid aan aambei crèmes en zalven die worden gebruikt voor de korte symptomatische behandeling van aambeien. Ze zijn bedoeld om jeuk te verlichten en brandend, maar kan de oorzaak niet wegnemen. Dergelijke zalven bevatten ontstekingsremmende stoffen, lokale anesthetica en samentrekkende middelen.

Deze zogenaamde samentrekkende middelen hebben ontstekingsremmende, hemostatische en uitdrogende effecten. Dit is een voordeel, omdat crèmes met een dergelijke samenstelling goed helpen bij jeuk, huilen en brandend ontstekingen. Voor ernstigere klachten zijn er ook zalven met cortisone.

Pijn-verlichtende componenten van aambei-zalven omvatten Lidocaïne en benzocaïne. Al deze actieve ingrediënten worden gemengd met smeermiddelen en vasoconstrictoren (verwijden schepen). Dat laatste leidde ook aanzienlijk tot hemostase. Allemaal beschikbaar zalven en crèmes dienen de lokale symptomatische behandeling van een milde tot matige aandoening, maar kunnen de chirurgische therapie voor ernstigere aandoeningen niet vervangen. U kunt hier aanvullende informatie vinden: Huismiddeltje tegen aambeien of Tannolact-vetcrème

De operatie voor aambeien

Zeer geavanceerde en ernstige aambeienziekten kunnen niet poliklinisch en conservatief worden behandeld. In zo'n geval is een chirurgische ingreep onvermijdelijk. Het doel van dergelijke chirurgische ingrepen is om de normale anatomische toestand van de anus zover mogelijk.

In geen geval mag het hele hemorroïde kussen worden verwijderd, aangezien dit tot verlies van fijne continentie zou leiden. Er zijn nu verschillende chirurgische ingrepen die kunnen worden overwogen voor de behandeling van bijzonder ernstige hemorrhoidale aandoeningen. Een zeer belangrijke klassieke procedure is de hemorrhoidectomie.

Deze procedure wordt voornamelijk gebruikt voor verzakt, niet langer reduceerbaar weefsel. Deze procedure omvat een ziekenhuisopname en een pijnlijk genezingsproces van enkele weken. De procedure wordt over het algemeen uitgevoerd onder algemene of spinale anesthesie.

Voor de operatie, aambeien in de acute fase worden eerst conservatief behandeld. Hemorrhoidectomie kan worden onderverdeeld in verschillende aspecten: Allereerst wordt er onderscheid gemaakt tussen circulair en segmentaal, en tussen open en gesloten procedures. Circulair en segmentaal zijn termen die de omvang van het verzakte (verzakte) weefsel beschrijven. Een circulaire verzakking betekent dat het hele hemorrhoidale kussen verzakt is.

Segmentale procedures omvatten bijvoorbeeld de Milligan-Morgan open hemorrhoidectomie of de Ferguson gesloten procedure. Een voorbeeld van een circulaire procedure is de reconstructieve hemorrhoidectomie volgens Fansler-Arnold. De verschillende procedures verschillen in hun exacte chirurgische verloop en zijn elk vernoemd naar hun ontdekkers.

Wat ze echter gemeen hebben, is een zeer laag recidiefpercentage, dat wil zeggen dat er na de operatie meestal geen nieuwe gevallen zijn. Bovendien brengen al deze procedures een langdurig genezingsproces met zich mee, dat soms gepaard moet gaan met pijn behandeling. In ieder geval is de patiënt na zo'n operatie allereerst arbeidsongeschikt.

Naast deze klassieke ingrepen zijn er ook moderne ingrepen, die soms minder pijnlijk zijn. Ze worden echter alleen gebruikt voor minder ernstige hemorrhoidale aandoeningen. De stapelaar hemorrhoidopexy moet worden genoemd, waarbij de anale huid wordt opgetild met behulp van een speciaal chirurgisch apparaat, de stapelaar.

Zo blijft in tegenstelling tot hemorrhoidectomie een groot deel van het hemorrhoidale kussen behouden. Deze methode wordt vaak gebruikt voor de derde graad aambeien. De procedure is echter gecontra-indiceerd voor aambeien van de vierde graad, omdat dit kan leiden tot een hernieuwde verzakking.

Er zijn ook minimaal invasieve procedures waarbij de slagaders die naar de hemorrhoidale knooppunten leiden, worden afgebonden, waardoor de aambeien worden verkleind. Door de slagaders af te klemmen, de bloed de toevoer naar de aambeien is afgesneden. Er zijn verschillende procedures afhankelijk van de exacte procedure.

Wat gebeurt er na de operatie? Patiënten worden meestal één tot drie weken na de operatie ziek. In de eerste dagen kan de ontlastingcontinentie verminderd zijn, maar dit verbetert automatisch na verloop van tijd. Risico's van een operatie zijn littekens en een bijbehorende anale stenose (beklemming van de sluitspieren), wat kan leiden tot het vasthouden van ontlasting. Heel vaak, vooral bij patiënten met spinale anesthesie, urineretentie optreedt.