Introductie
Er zijn tal van mogelijkheden voor bacteriën in de urine, wat kan worden veroorzaakt door veel urineweginfecties. Urineweginfecties komen helaas zeer vaak voor en komen vaak voor bij vrouwen. Er is de mogelijkheid van urethritis (ontsteking van de urinebuis), cystitis (ontsteking van de blaas) of pyelonefritis (ontsteking van de nierbekken).
Cystitis is een veel voorkomende ziekte, vooral bij vrouwen, waarbij Escherichia coli bacteriën zich ophopen in het weefsel van de blaas. urethritis is gelijk aan cystitis, behalve dat bacteriën van het type Neisseria gonorrhoeae (gonococcus) hopen zich vaak direct op in de urinebuis. Deze infectie komt ook heel vaak voor.
In het geval van een ontsteking van de nierbekken, bacteriën zijn ook de oorzaak van de ziekte, waarbij de bindweefsel en het slijmvlies van de nierbekken zijn aangetast. De urinevormende delen van de nieren, de glomeruli, worden niet aangetast door de ontsteking. De bacteriën zijn meestal dezelfde als in het geval van a blaas infectie, aangezien dit in veel gevallen de oorzaak is.
Symptomen
Er is nauwelijks verschil in de symptomen tussen een blaasontsteking en een urethritis. In beide gevallen geweldig pijn kan vaak voorkomen. De meeste getroffenen klagen over een branderig gevoel bij het plassen en sommige patiënten voelen ook jeuk in de urinebuis.
Bovendien kan een etterende, troebele afscheiding ook een aanwijzing zijn voor urethritis. Het genitale gebied is ook heel vaak rood gekleurd. Wel valt op dat veel vrouwen helemaal geen symptomen hebben, dwz ze merken niet dat ze last hebben van een Urineweginfectie.
Dit kan problematisch zijn als de ziekte niet wordt behandeld en de bacteriën kunnen opstijgen in de blaas, en de eileiders kan ontstoken raken, wat later zelfs kan leiden tot onvruchtbaarheid. Bovendien kan de urethra smal worden en bij mannen de testikels, bijbal alsmede de prostaat kan ontstoken raken. Bij blaasontsteking daarentegen zijn er aanzienlijk meer zieke vrouwen dan zieke mannen, en is er naast de genoemde symptomen een sterke drang om te plassen, die ook aanwezig is als de blaas leeg is.
In ernstige gevallen kunt u nauwelijks van het toilet wegkomen. Daarnaast zijn er altijd patiënten die dat hebben bloed in hun urine. Meestal treden er echter geen bijkomende symptomen op, zodat de getroffen personen zich verder zeer gezond voelen.
Slechts zeer zelden zijn symptomen zoals koorts optreden. Echter, in het geval van een ontsteking van het nierbekken, veel ernstiger symptomen zoals koortsvermoeidheid misselijkheid en braken kan voorkomen. Als de urinewegen zijn geïnfecteerd met bacteriën, treedt er een ontsteking op.
Dit kan erg pijnlijk zijn. Niet alleen de kracht van de pijn bepalend voor de beoordeling van de infectie. Het is ook erg belangrijk waar en wanneer de pijn optreedt.
Typisch voor een Urineweginfectie is de brandend pijn bij het urineren. Dit is een normale reactie van het lichaam op de Urineweginfectie. Het is vaak een symptoom van een ongecompliceerde urineweginfectie.
Bij vrouwen genezen ongecompliceerde urineweginfecties zichzelf. Daarom hebben ze zelden medische behandeling nodig. Urineweginfecties kunnen gevaarlijk worden als ze langs de urineleider en bereik de nieren.
Zo'n ontsteking van het nierbekken wordt pyelonefritis genoemd. Het moet altijd door een arts worden behandeld. Anders kunnen de ziekteverwekkers zich verspreiden met de bloed of schade aan de nieren.
Pyelonefritis leidt tot koorts en een sterker gevoel van ziekte. Rugpijn of lumbale regio is ook typisch. Door op de flanken te tikken, wordt deze pijn nog versterkt.
Kolonisatie van de urinewegen met bacteriën hoeft niet altijd een pijnlijke ontsteking te veroorzaken. Als bacteriën in de urine kunnen worden gedetecteerd zonder pijn te veroorzaken, wordt dit asymptomatische bacteriurie genoemd. Dergelijke asymptomatische bacteriurie kan worden gedetecteerd bij ongeveer 10% van de oudere vrouwen.
Normaal gesproken heeft dit geen behandeling nodig. Een uitzondering hierop zijn voornamelijk zwangere vrouwen. Gedurende zwangerschap de urinewegen en nier functieverandering.
Zwangere vrouwen lopen daarom een bijzonder risico op het ontwikkelen van een gecompliceerde urineweginfectie. Eerdere kolonisatie van de urinewegen met bacteriën kan dit verder bevorderen. Wit bloed cellen, ook wel leukocyten genoemd, zijn cellen van de immuunsysteem.
Ze dienen ter verdediging tegen ziekten. Bij een gezond persoon zijn er minder dan tien leukocyten per μl urine. Bij urineweginfecties kan deze hoeveelheid ruimschoots worden overschreden.
De exacte oorsprong van de leukocyten kan worden bepaald door verschillende tests en microscopisch. Bij de twee-lenstest worden bij één keer urineren twee urinemonsters na elkaar genomen. Als er meer leukocyten in het eerste monster zitten dan in het tweede, is dit voornamelijk een aanwijzing voor een infectie van de urethra.
Als het tegenovergestelde het geval is, bevindt de ontsteking zich waarschijnlijk in de blaas, de urineleiders of zelfs de nier. Als de leukocyten afkomstig zijn van de nierkan dit microscopisch worden gedetecteerd door zogenaamde leukocytencilinders. Er zijn veel redenen voor eiwitten in urine.
De urine wordt geproduceerd door het bloed door de nier te filteren. Als eiwit door het nierfilter gaat, wordt het meeste opnieuw in de nier opgenomen. Maar zelfs in het geval van urineweginfecties, eiwitten kan in grote hoeveelheden in de urine verschijnen.
Deze komen meestal niet uit de nieren. Ontstekingen in het gebied van de urinewegen zijn meestal de oorzaak van een dergelijke toename van eiwit in de urine. Sommige leukocyten geven bijvoorbeeld bepaalde af eiwitten voor kiemafweer.
Deze komen in de urine terecht. Een gevreesde complicatie van ontsteking van de urinewegen is de zogenaamde pyelonefritis. Het kan optreden wanneer bacteriën uit de afvoerende urinewegen opstijgen en de nier aanvallen.
Symptomen hiervan zijn koorts, een sterk ziek gevoel en nier pijn met een eerdere infectie van de urinewegen. Tikken op de lumbale regio verhoogt de pijn. Pyelonefritis is een potentieel gevaarlijke ziekte omdat het de nieren kan beschadigen. Bovendien kunnen ziekteverwekkers in de bloedbaan terechtkomen en sepsis veroorzaken. Daarom moet het altijd door een arts worden behandeld.
