antagonist glucagon
Anders insuline, die verlaagt bloed suikerniveaus, het hormoon glucagon verhoogt de hoeveelheid suiker in het bloed. Het is de directe tegenhanger van insuline. Zo glucagon is een katabool hormoon dat suiker afbreekt en vrijgeeft uit energiereserves zoals de lever.
Het activeert ook enkele enzymen die helpen bij het afbreken van vet. glucagon wordt ook geproduceerd in de alvleesklier, vrijgegeven in de bloed en vervolgens door receptoren aan cellen gebonden. Door de binding wordt de energie opgeslagen in de cellen, vooral in vet en lever cellen, worden afgebroken.
Dus als we een tijdje niet hebben gegeten, bijvoorbeeld 's nachts, en ons lichaam niet direct van voldoende energie hebben voorzien, komt glucagon vrij. Enzymen van de suikerstofwisseling, die daardoor gestimuleerd worden insuline, worden geremd door glucagon en vice versa. Ze creëren daarom een evenwicht dat is heel fijn afgesteld. Het beschermt ons tegen te weinig of te veel suiker bloed en is een goed voorbeeld van de evenwicht dat moet constant worden onderhouden om ons lichaam volledig te laten functioneren.
Invloed op de suikerspiegel in het bloed
Suiker is een hoofdleverancier van energie in het menselijk lichaam. Daarom zorgt de stofwisseling ervoor dat een bepaalde hoeveelheid ervan altijd vrij beschikbaar is in het bloed, zodat deze snel beschikbaar is wanneer dat nodig is. Als dit niet het geval was, zou elke keer dat cellen suiker nodig hebben, eerst een opslagtank moeten worden afgebroken, de suiker zou in het bloed moeten worden opgenomen en vervolgens weer in de cellen die het nodig hebben.
Dit duurt gewoon te lang. Wanneer vastend, de suikerconcentratie, dat wil zeggen de bloed suiker niveau, moet minder zijn dan 100 mg per deciliter, dat wil zeggen minder dan 1000 mg per liter.
Na een maaltijd neemt deze waarde echter vele malen toe. Om de vrije suikers uit het bloed te krijgen is insuline nodig, die, zoals hierboven beschreven, de suiker verlaagt bloed suiker niveau weer door de cellen suiker te laten opnemen. Daarom kan het in stressvolle situaties zoals klassikale tests of sporten helpen om pure suiker in de vorm van glucose te eten. Het hoeft niet in de darm afgebroken te worden, maar kan zeer snel in het bloed worden opgenomen en zo de hoeveelheid suiker die vrij beschikbaar is voor directe consumptie verhogen.
Wat gebeurt er als ik insulineresistent word?
Als insuline geen effect meer heeft op cellen en dus niet meer in staat is om de bloed suiker niveau, wordt dit genoemd insuline-resistentie. Het kan verschillende oorzaken hebben, die nog grotendeels onbekend zijn. Sinds insuline-resistentie is de basis voor suikerziekte mellitus type 2, wordt op dit gebied intensief onderzoek gedaan.
Het is zeker dat type 2 suikerziekte wordt geassocieerd met ernstig te zwaar en is zeker ook genetisch voorbestemd. Het vermoeden bestaat dat ofwel de receptoren niet meer correct reageren op de binding van insuline, ofwel dat ze niet meer in voldoende aantallen worden geproduceerd. Het is ook mogelijk dat het lichaam zich vormt antilichamen tegen insuline, die het in het bloed opvangt voordat het zich aan cellen kan binden en kan werken.
Het gevolg is echter altijd hetzelfde: insuline ontbreekt in de cellen als signaalstof om receptoren voor suiker in te bouwen. Hierdoor missen de cellen de belangrijke energiesubstantie en stijgt de suikerconcentratie in het bloed gevaarlijk. De overtollige suiker bindt zich vervolgens aan stoffen zoals eiwitten en vetten die in het bloed worden aangetroffen.
Ze hopen zich op in het bloed, hechten zich vast aan vaatwanden en verhinderen een vlotte doorbloeding. Dit leidt tot vasculaire schade en, op de lange termijn, tot schade door het hele lichaam, inclusief nier en oogziekten, evenals schade aan zenuwcellen. Een overzicht van alle onderwerpen in de interne geneeskunde vindt u onder Inwendige geneeskunde AZ. - Insuline
- Insulinoom
- Diabetes mellitus
- Metformine
- Bloedsuiker
- Bloedsuikermeting
- Lantus®
- Glucophage
- Insuman-kam
