Bacterie van de soort Streptococcus salivarius behoren tot het geslacht Streptococcus, tot de divisie Firmicutes, tot de klasse Bacilli en de orde van Melkzuur bacteriën. Ze zijn fysiologisch aanwezig in de mondflora. Vooral voor immuungecompromitteerde mensen is er echter altijd een risico op infectie door kolonisatie.
Wat is Streptococcus salivarius?
streptokokken zijn opgenomen in het bacteriedomein onder de divisie Firmicutes en ingedeeld in de klasse Bacilli. Ze behoren tot de orde Melkzuur Bacterie of Lactobacillales en vallen eronder in de familie Streptococcaceae. Het geslacht Streptococcus bevat verschillende bacteriesoorten. Alle soorten in het geslacht vertonen grampositief kleuringsgedrag. Een soort van Streptococcus is de soort met korte ketens Streptococcus salivarius, die actief niet-beweeglijk is. Eerder werd de bacterie Streptococcus thermophilus genoemd als een ondersoort van deze soort, die toen Streptococcus salivarius subsp. thermophilus. De bacteriën van de soort Streptococcus salivarius koloniseren de mens mondholte in de vorm van saprofyten een paar uur na de geboorte, waar ze de mens meer ten goede komen dan dat ze hem schaden. Net als de meeste andere bacteriën kunnen ze neutropenie veroorzaken wanneer ze in de bloed, leiden naar bloedvergiftiging (bloed vergiftiging).
Voorkomen, verspreiding en kenmerken
Het geslacht Streptococcus omvat verschillende bacteriesoorten die ongeveer bolvormig zijn en meestal in ketens zijn gerangschikt. Leden van de soort Streptococcus salivarius worden als aerotolerant beschouwd. Dit betekent dat ze kunnen gebruiken zuurstof voor hun metabolisme, maar zijn er in wezen niet afhankelijk van. Hun metabolisme is facultatief anaëroob en ze kunnen alternatieve oxidanten gebruiken in plaats van zuurstof in energiemetabolisme De coccoïde bacteriën, zoals veel andere [[cocci],] groeien in korte ketens. Het zijn saprofyten die geen chemo- of fotosynthese ondergaan. Ze voeden zich uitsluitend heterotroof en gebruiken bijgevolg organische, dode stoffen voor energie en om endogene stoffen op te bouwen. Energierijke stoffen worden hierdoor afgebroken en omgezet in anorganische stoffen. Bij mensen koloniseren saprofyten zoals Streptococcus typisch interne en externe lichaamsoppervlakken. Bacteriën van de soort Streptococcus salivarius koloniseren de mens mondholte direct na de geboorte.
Betekenis en functie
Samen met de verwante soort Streptococcus sanguis vestigen de bacteriën van de soort Streptococcus salivarius zich op de gedenkplaat van de tanden kort na de geboorte, waar ze een optimale omgeving voor andere kokken produceren. Deze andere kokken vormen de zogenaamde orale flora of primaire bacteriële flora van de mondholte Alle coccussoorten onderhouden contact met elkaar en zijn in staat tot symbiotische relaties. Bijvoorbeeld Streptococcus mutans extracten glycoproteïnen uit voedselsubstanties binnenin speeksel die als voedsel voor andere bacteriën kunnen dienen. Samen met Streptococcus sobrinus vormt het een matrix met een anaërobe omgeving die voorkomt dat externe aërobe bacteriën de orale keelholte koloniseren. Omdat bacteriën van de soort Streptococcus salivarius uiteindelijk eerst de leefomgeving voorbereiden op de bacteriën van de gezonde mondflora en een interactie aangaan met deze bacteriën, zijn ze goed voor de mens. Dit is echter slechts tot op zekere hoogte waar. Door de vloeistofgrens tussen saprofyten en parasieten kan een organisme van de soort Streptococcus salivarius onder bepaalde omstandigheden transformeren van een onschadelijke medebewoner in een pathogene parasiet, vooral voor mensen met een immunologische stoornis. Een infectie die zich op deze manier ontwikkelt, wordt een opportunistische infectie genoemd. Bovendien, aangezien de infectie in dit geval wordt veroorzaakt door bacteriën uit de eigen lichaamsflora, is het een endogene infectie. Dienovereenkomstig wegen voor gezonde mensen met een sterke constitutie de voordelen van Streptococcus salivarius op tegen de risico's, terwijl oudere en anderszins verzwakte mensen het risico lopen op infectie als gevolg van kolonisatie.
Ziekten en medische aandoeningen
Bacteriën zoals Streptococcus mutans zijn vooral bekend als de bacteriën die veroorzaken tandbederf Kolonisatie met Streptococcus salivarius bevordert ook de kolonisatie van tanden met de cariës bacterie door de symbiotische relatie van individuele coccussoorten met elkaar. Samen met Streptococcus sobrinus hechten deze bacteriën zich aan de door Streptococcus salivarius vastgestelde primaire flora op de tanden en bevinden ze zich in een ecologische niche. De bacteriën van de mondflora vormen zich melk geven en andere zuren door de absorptie of koolhydraten en suikers. De zuurgraad hiervan zuren verlaagt de pH-omgeving in de mondholte. De resulterende zure omgeving lost stoffen op uit het apatietrooster van de tand glazuur, vooral carbonaten, fluor en fosfaten. Op deze manier kan het glazuur verliest zijn hardheid beetje bij beetje, zodat de tanden gevoeliger zijn voor initiaal cariës. Indien de cariës vordert verder, we spreken van glazuur cariës, cariës of dentine cariës. De gevolgen van een daadwerkelijke infectie met Streptococcus salivarius zijn veel erger. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als de bacteriën in de bloedbaan worden gebracht. Een dergelijke overdracht wordt meestal voorafgegaan door een tandheelkundige ingreep, waarbij de bacteriën in de bloedbaan kunnen komen en bacteriëmie kunnen veroorzaken. Voor patiënten met een sterk immuunsysteem is bacteriëmie van korte duur omdat hun immuunsysteem bestrijdt en elimineert de micro-organismen voordat ze zich door het lichaam kunnen verspreiden. Bij immuungecompromitteerde patiënten houdt bacteriëmie langer aan en kan, indien onbehandeld, evolueren naar bloedvergiftiging, wat vaak gepaard gaat met een afname van wit bloed cellen. bloedvergiftiging is levensbedreigend voorwaarde en komt overeen met een systemische ontstekingsreactie door het hele lichaam. De bacteriën bereiken ook via de bloedbaan vitale organen. Ze kunnen dus leiden tot ontsteking van de binnenbekleding van de hart-Bijvoorbeeld.
