Ziekteverloop en gevolgen van pulmonale hypertensie
Bij het begin van de ziekte is er meestal sprake van een iets verhoogde bloed druk in de pulmonale circulatie. Hierdoor verhoogd bloed druk, de rechterhelft van de hart- moet zorgen voor een grotere pompwerking. Dit traint meestal de hart- spieren eerst, waardoor ze dikker en sterker worden.
Het effect is vergelijkbaar met een spier die wordt getraind door krachttraining. Na verloop van tijd neemt pulmonale hypertensie echter toe, zodat de hart- moet steeds sneller presteren. Op een gegeven moment kunnen zelfs de getrainde hartspieren niet meer de nodige kracht opbrengen, en de bloed kan niet meer volledig van het hart naar de longen worden getransporteerd.
Het resultaat is een bloedstuwing in de rechterhelft van het hart, de rechter hartkamer en rechter atrium vergroot worden. De verandering in de structuur van het hart leidt tot hartritmestoornissen. Bovendien stroomt het bloed terug in het lichaam, wat leidt tot een verhoogde waterretentie. Hoewel klachten als kortademigheid en duizeligheid pas in het begin optreden bij zware lichamelijke inspanning, komen ze in de loop van de tijd vaker voor. Het hart is steeds minder in staat het extra vermogen te pompen dat nodig is tijdens lichamelijke activiteit.
Wat voor soort sporten kan er worden gedaan met pulmonale hypertensie?
De laatste fase van pulmonale hypertensie wordt voornamelijk gekenmerkt door rechts hartfalen, dwz zwakte van de rechterkant van het hart. De rechterhelft van het hart moet permanent tegen de hoge bloeddruk in de longen. Als het hart echter niet langer de nodige druk kan uitoefenen, kan de rechter hartkamer en rechter atrium in het hart worden vergroot.
Dit leidt tot hartritmestoornissen, wat vaak flauwvallen en duizeligheid veroorzaakt. De ophoping van bloed in het rechterhart leidt tot een verhoogde waterretentie, vooral in de benen. Bovendien is de kortademigheid al merkbaar bij de minste lichamelijke inspanning of in rust.
