Ziekten van de hippocampus
Bij sommige mensen die lijden aan Depressie, een afname van de grootte (atrofie) van de hippocampus is waargenomen in studies. De meest getroffen mensen waren chronisch Depressie (die vele jaren aanhoudt) of mensen met een zeer vroeg begin van de ziekte (in de vroege volwassenheid). In de context van Depressie, is er een verandering in de concentratie van de zenuwboodschappers noradrenaline en serotonine.
Als gevolg hiervan wordt de signaaloverdracht tussen de zenuwcellen verzwakt en gaan zenuwcellen achteruit en krimpen. Tegelijkertijd worden er geen zenuwcellen meer gevormd in de dentate gyrus (een deel van de hippocampus). Deze processen kunnen verder worden geïntensiveerd door een door stress geïnduceerde afgifte van het stresshormoon cortisone tijdens de ontwikkeling van depressie.
Om bovengenoemde redenen is een krimp van de hippocampus komt voor bij patiënten met chronische depressie. Met adequate medicamenteuze therapie zijn de processen in de hippocampus aanvankelijk omkeerbaar. Dit onderwerp kan ook voor u interessant zijn: Medicatie tegen depressie De hippocampus is het centrum voor leren en geheugen processen in de hersenen. Het draagt informatie over van korte naar lange termijn geheugen.
Om deze reden is de hippocampus een van de eerste structuren in de hersenen getroffen door de ziekte van Alzheimer. Hoewel de exacte oorzaken van het ontstaan van de ziekte van Alzheimer nog onbekend zijn, wordt het zeker geacht dat de afzetting van eiwitafbraakproducten (amyloïde plaques, tau-fibrillen) leidt tot een verstoring van de signaaloverdracht tussen zenuwcellen. Het ontbreken van signaaloverdracht tussen de zenuwcellen leidt tot atrofie van de hersenen zakdoek.
Deze afzettingen van de bovengenoemde eiwitafbraakproducten kunnen in een vroeg stadium van de ziekte in de hippocampus worden gedetecteerd. Dit verstoort belangrijk leren en geheugen processen. Vooral het kortetermijngeheugen wordt aan het begin van de ziekte vaak aangetast.
Naarmate de ziekte voortschrijdt, kan ook hippocampale atrofie (verminderde groei van cellen in de hippocampus met krimping van hersenweefsel) optreden. Sclerose van de hippocampus, ook wel hippocampale sclerose genoemd, gaat gepaard met een groot verlies van zenuwcellen en wordt vaak geassocieerd met temporale kwab epilepsie. Sclerose verwijst naar een degeneratief proces dat gepaard gaat met verharding.
Bepaalde weefsels of organen worden omgevormd tot functioneel, gesclerotisch weefsel. Onder de duidelijk anatomisch lokaliseerbare vormen van epilepsieis de temporaalkwabepilepsie procentueel de meest ernstige variant. Typische symptomen zijn een voorafgaand onaangenaam gevoel in de spijsverteringskanaal, gevolgd door herhaaldelijk kort bewustzijnsverlies met ritmische klappende bewegingen van de mond en het verspreiden van lichaamsbewegingen.
In de meeste gevallen is de oorzaak van epilepsie is een zogenaamde mesiale temporale sclerose met verschillende graden van zenuwcel mislukking. Een mogelijke behandelingsoptie voor sclerose is chirurgische verwijdering, waarbij de afnemende geheugenfunctie een bijwerking is die moet worden doorgerekend. Een toenemende sclerose van de hippocampusregio kan ook worden waargenomen in dementie.
Bij epilepsie treedt overmatige excitatie van neuronen in de hersenen op, wat zich uit in talrijke symptomen. De hippocampus is een veel voorkomende bron van overexcitatie bij temporaalkwabepilepsie. Langdurige overexcitatie van de zenuwcellen zorgt ervoor dat de zenuwcellen afsterven en het weefsel opnieuw opbouwt met toenemende littekens in het gebied van de hippocampus (de zogenaamde ammoniumhoornsclerose).
Tegelijkertijd vormt de hippocampus ook een doelwitstructuur bij de behandeling van temporaalkwabepilepsie met behulp van diepe hersenstimulatie. Deze therapeutische optie is geïndiceerd in geval van falen van medicamenteuze behandeling. In dit geval leidt een gerichte stimulatie van hersenstructuren in de hippocampus met een lage stroomsterkte tot een afname van de hyperexciteerbaarheid van de zenuwcellen.
Hippocampale atrofie is een weefselverlies als gevolg van een afname van het aantal cellen in de hippocampus. Dit weefselverlies kan tal van oorzaken hebben en kan worden opgespoord door beeldvorming (computertomografie, magnetische resonantiebeeldvorming). De ziekte van Alzheimer is een veel voorkomende oorzaak van atrofie van de hippocampus.
Bij deze ziekte kan in een vroeg stadium een relevante atrofie van het hersenweefsel worden opgespoord. Detectie door middel van beeldvorming is een belangrijk onderdeel van de diagnose van de ziekte van Alzheimer. Een andere oorzaak van hippocampale atrofie is chronische depressie.
Zichtbare atrofie van het weefsel treedt echter vaak pas op in een vergevorderd stadium van depressie. Vooral de veelvuldige invloed van stress en psychologisch jeugd trauma's kunnen de groei van de hippocampus aanzienlijk remmen. Daarnaast een (stille) beroerte kan ook leiden tot weefselverlies in de hippocampus. Het gebrek aan bloed levering aan de zenuwcellen tijdens a beroerte leidt tot de dood van deze cellen en daaropvolgende littekens van het weefsel.
