Wat is urinevergiftiging?
Urinevergiftiging, ook wel uremie genoemd, is een opeenhoping van giftige stoffen in het lichaam die normaal gesproken via de urine worden uitgescheiden. Het treedt meestal op als gevolg van acute of chronische nierinsufficiëntie De ophoping van deze giftige stoffen in de urine kan leiden tot een breed scala aan symptomen, aangezien ze in alle organen kunnen worden afgezet. De therapie bestaat voornamelijk uit het behandelen van de oorzaak.
Oorzaken
Uraemie treedt in de meeste gevallen op als gevolg van acute of chronische nierinsufficiëntie Een of beide nieren zijn niet meer volledig functioneel en kunnen geen urinestoffen uit het lichaam in de urine filteren. De concentratie van deze stoffen stijgt in de bloed en wordt uiteindelijk afgezet in de verschillende organen.
Uraemie kan ook optreden als de nier gewond is of als er tumoren zijn waardoor de nieren hun functie voor urineproductie verliezen. Bij het falen van meerdere organen (multi-orgaanfalen), bijvoorbeeld bij sepsis, treedt vaak uremie op. Geneesmiddelen die de nieren beschadigen, kunnen in het ergste geval ook leiden tot nierfalen en dus tot uremie.
Diagnose
De diagnose van urine-intoxicatie wordt gesteld door de arts. In de meeste gevallen wordt het vermoeden van uremie al gemaakt op basis van de symptomen of de eerder bekende nierinsufficiëntie. Om het vermoeden te versterken, bloed wordt van de patiënt afgenomen.
Dit onthult voornamelijk een opeenhoping van urinestoffen zoals creatinine, ureum, serum eiwitten, enz. Bovendien is er een verandering in de samenstelling van de elektrolyt, dwz de zouten in de bloed Uremie leidt tot een toename van kalium en fosfaat met een gelijktijdige afname in calcium Ernstige uremie leidt ook tot een verandering van de pH-waarde, omdat het bloed zuurder wordt. De pH-waarde wordt lager, wat wordt genoemd acidose.
Aan deze symptomen herkent men een urinevergiftiging
Urinevergiftiging komt in de meeste gevallen verraderlijk voor. Een gezonde patiënt lijdt niet plotseling aan urinewegvergiftiging, in de meeste gevallen zijn de patiënten al eerder ziek en hebben ze andere symptomen. Aan het begin van uremie klagen patiënten vaak over algemene symptomen zoals vermoeidheid, verlies van eetlust or hoofdpijn.
Dit zijn gevolgen van een afzetting van de urinestoffen in de centrale zenuwstelsel Typische tekenen van uremie zijn een uremische geur, vergelijkbaar met die van urine. Daarnaast kunnen er huidvlekken ontstaan, zogenaamde café-au-lait-vlekken.
Deze verschijnen meestal als grijsachtig gele, onregelmatig beperkte verkleuringen over het hele lichaam, vergelijkbaar met die van een moedervlek Men spreekt ook van een "vuile huidskleur". Een ander typisch symptoom is een veelvuldige jeuk aan de huid.
De afzetting van de stoffen in de huid veroorzaakt een onaangename jeuk, de pruritus. Patiënten vertonen vaak tekenen van krabben. Uremie kan ook veel andere symptomen veroorzaken, afhankelijk van het orgaan waarin de stoffen worden afgezet.
Het kan leiden tot stoornissen van de oogfunctie en tot afzettingen in het maagdarmkanaal, die dit veroorzaken misselijkheid, brakenof pijn in de buik In de longen kan het leiden tot vochtophoping (longoedeem) of ontsteking (pleuritis). In de hart-, ontsteking van de hartzakje (pericarditis) Of hoge bloeddruk (hypertensie) zijn veel voorkomende gevolgen. Bovendien kan het de cellen in het bloed aanvallen en tot een immuundeficiëntie leiden.
