Tympanometrie vertegenwoordigt een objectieve meetprocedure in de audiologie die kan worden gebruikt om mechanisch-fysieke geluidsgeleidingsproblemen van het oor te meten en te lokaliseren. Bij de geautomatiseerde procedure wordt het trommelvlies via de buitenkant aan wisselende drukverschillen onderworpen gehoorgang met gelijktijdige blootstelling aan een continue toon. Tijdens de procedure wordt de akoestische impedantie van het oor continu gemeten en geregistreerd (tympanogram).
Wat is tympanometrie?
Tympanometrie vertegenwoordigt een objectieve meetprocedure in de audiologie die kan worden gebruikt om mechanisch-fysieke geluidsgeleidingsproblemen van het oor te meten en te lokaliseren. Het gehoor wordt bepaald door de fysisch-mechanische geleiding van geluid in de middenoor en de stroomafwaartse neurale omzetting van geluid in auditieve sensatie. Tympanometrie is een objectieve methode om geluidsgeleiding te meten. De assistentie van de testpersoon of patiënt is niet nodig, zodat er geen subjectieve gewaarwordingen in het meetresultaat worden meegenomen. Het primaire doel is het meten van akoestische impedantie, en daarmee de functionaliteit van het mechanisch-fysieke deel van het gehoor. De akoestische impedantie is een maatstaf voor hoe hoog het gereflecteerde deel van het geluid is, of hoe hoog het geabsorbeerde deel is, dat wordt geleid via de geluidsgeleiding van de middenoor in het slakkenhuis, waar het wordt omgezet in zenuwsignalen. Ten tweede kan tympanometrie ook worden gebruikt om de stapediusreflex te meten, die, binnen bepaalde grenzen, het oor kan beschermen tegen beschadiging in aanwezigheid van zeer harde geluiden. Tijdens tympanometrische metingen kan de trommelvlies wordt blootgesteld aan verschillende drukken via de externe gehoorgang en gelijktijdig blootgesteld aan een testtoon van verschillende frequenties. Tijdens de metingen, die automatisch verlopen, wordt het aandeel gereflecteerd geluid continu geregistreerd en vastgelegd in een tympanogram.
Functie, effect en doelstellingen
If gehoorverlies wordt vermoed, de eerste stap is ervoor te zorgen dat de externe gehoorgang is vrij van vreemde voorwerpen of oorsmeer (cerumen) om een onbelemmerde geluidsgeleiding van de oorschelp naar de trommelvlies Een van de belangrijkste diagnoses om te bepalen of geleidend is gehoorverlies aanwezig kan zijn is door de akoestische impedantie van de trommelvlies De akoestische impedantie (weerstand) van het trommelvlies is een maat voor geluid absorptie capaciteit. Een goed absorptievermogen, dwz een lage impedantie, correleert met een goede geluidsgeleiding en een goed gehoor - zolang de gehoorgevoeligheid niet wordt aangetast. Een algemeen aanvaarde methode voor objectieve meting van akoestische impedantie is tympanometrie. De uitwendige gehoorgang wordt afgesloten door een kleine ballon, die in het midden een gaatje heeft waar de meetsonde doorheen gaat. De sonde zelf heeft drie gaten en is met drie dunne buisjes verbonden met de tympanometer. Door boring 1 kan in de uitwendige gehoorgang afwisselend een lichte over- of onderdruk ontstaan ten opzichte van de heersende druk in de middenoor Boring 2 herbergt een kleine luidspreker waardoor een continue toon met selecteerbare frequentie en geluidsdrukniveau kan worden gegenereerd. Hole 3 herbergt een kleine microfoon die kan worden gebruikt om het deel van de continue toon weerkaatst door het trommelvlies te meten. Normaal gesproken vertoont het trommelvlies de laagste akoestische impedantie wanneer de druk tussen de uitwendige gehoorgang en het middenoor volledig is geëgaliseerd. De akoestische impedantie gemeten onder deze drukomstandigheden wordt genomen als het referentiepunt in tympanometrie en krijgt de waarde nul toegewezen. De elasticiteit (compliantie) van het trommelvlies bij verschillende overdruk- en onderdrukomstandigheden wordt dan gemeten via het respectievelijke gereflecteerde deel van de continue toon. In een automatisch gegenereerd tympanogram, waarin de compliantie wordt uitgezet als een functie van het drukverschil, is er een duidelijk maximum bij een drukverschil van nul. Met toenemende positieve of negatieve drukverschillen tot ± 300 mm water kolom of 30 hectopascal (hPa), neemt de volgzaamheid van het trommelvlies sterk af op een niet-lineaire manier. Het tympanogram maakt het mogelijk conclusies te trekken over de oorzaak van een mogelijke storing of verminderde functie binnen de geluidsgeleidingsketen in het midden- en binnenoor. otosclerose (ossificaties in het binnenoor), tympanosclerose (ossificaties in het gebied van de gehoorbeentjes), een cholesteatoom (ingroei van plaveisel epitheel van de uitwendige gehoorgang in het middenoor) of een trommelvliesuitstroming kan worden vastgesteld. Bij een trommelvliesuitstroming is het middenoor gevuld met een afscheiding die sereus tot bloederig of zelfs etterig kan zijn en aanzienlijke problemen met de geluidsgeleiding kan veroorzaken. Een storing van de buis van Eustachius, die zorgt voor drukvereffening, een perforatie van het trommelvlies en een ontsteking van het middenoor kan ook worden gedetecteerd door middel van tympanometrie. Het tympanogram toont dan telkens een typisch verloop.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Tympanometrie is een procedure die al in de jaren dertig werd geïntroduceerd en oorspronkelijk gebaseerd was op het werk van K. Schuster. In 1930 was de procedure verschillende keren herzien en aangepast. Risico's en bijwerkingen van tympanometrie zijn niet bekend. De veranderende drukverschillen tussen de uitwendige gehoorgang en het middenoor, tot maximaal 1960 hPa, zijn op vergelijkbare wijze waarneembaar als bijvoorbeeld veranderingen in cabinedruk in een passagiersvliegtuig tijdens een scherpe daling of klim. Een bijzonder kenmerk van tympanometrie is dat niet alleen specifieke geluidsgeleidingsproblemen kunnen worden gediagnosticeerd, maar ook de juiste functie van de stapediusreflex. De reflex wordt geactiveerd door geluiden met een geluidsdrukniveau van meer dan 30 tot 70 dB en wordt ongeveer 95 ms na het begin van het harde geluid effectief. De reflex veroorzaakt samentrekking van de stapedius-spier, waardoor de stijgbeugel enigszins kantelt en de geluidsoverdracht aanzienlijk verslechtert. De stapediusreflex reguleert de gevoeligheid voor geluid van beide oren vrijwel gelijktijdig naar beneden en beschermt ze tot op zekere hoogte tegen schade veroorzaakt door te harde geluiden.
