Definitie
Een ADS-test is bedoeld om uit te zoeken of een patiënt lijdt aan het Attention Deficit Syndrome zonder hyperactiviteit of niet. Omdat dit een subtype is van ADHD, het is meestal onderdeel van een conventioneel ADHD-test, dat uit veel verschillende tests bestaat. De detectie van deze niet-hyperactieve vorm is moeilijk en gebeurt vaak laat, omdat de symptomen veel minder duidelijk zijn. Daarom wordt ook aangenomen dat bij sommige patiënten nooit de diagnose wordt gesteld.
Welke tests zijn er?
Zoals met ADHD, er is geen enkele, sluitende test. De diagnose bestaat uit een gedetailleerde anamnese, lichamelijk, neurologisch en psychiatrisch onderzoek, ontwikkelings-, gedrags- en intelligentietesten en, indien nodig, verdere maatregelen, aangezien ADHD is een diagnose van uitsluiting. Als typische kenmerken worden opgemerkt, zoals de dromerigheid en concentratieproblemen van de getroffen persoon, zal de arts de situatie verduidelijken met behulp van de bovengenoemde diagnostische methoden.
Onderdeel van deze onderzoeken zijn onder meer tests die bedoeld zijn om concentratie, aandacht en intelligentie te bepalen, om typische symptomen te bevragen en worden ook gebruikt bij conventionele ADHD. Voorbeelden zijn vragenlijsten zoals de SDQ (Strengths and Difficulties Questionnaire) en de Connors Scales of aandachtstests zoals de TAP (testbatterij voor aandachtstesten) en computerondersteunde procedures zoals de QB-test. Typische zelftests, zoals die op internet worden aangeboden, kunnen de eerste indicaties van de ziekte geven, maar staan geen betrouwbare diagnose toe.
Welke dokter test deze dingen?
Kinderen worden getest door de kinderarts, volwassenen door de huisarts of psychiater Bij het eerste vermoeden kunnen tests ook worden uitgevoerd door docenten of andere professionals. Vanwege het brede scala aan tests zijn er meerdere specialisten betrokken, afhankelijk van het optreden van ADHD. Logisch, aangezien er ook verschillende specialistische gebieden bij de therapie betrokken moeten zijn.
Tests voor kinderen
Aandachts-, concentratie- en intelligentietests testen de capaciteiten van het kind, ongeacht de oorzaak van een mogelijke aandoening. Deze tests kunnen daarom worden gebruikt voor veel ziekten die de aandacht en concentratie beperken. Daarom worden voor ADHD dezelfde tests gebruikt als voor ADHD, zoals vragenlijsten, beoordelingsschalen, aandachtstests, etc.
De testresultaten variëren echter. Testgebieden die bedoeld zijn om hyperactiviteit en impulsiviteit te testen, zullen minder opvallen bij kinderen met ADHD dan bij ADHD, terwijl psychologische gedragsstoornissen meer op de voorgrond zullen treden. Voor de diagnose van ADHDis het daarom aan te raden om die tests te selecteren die primair psychische afwijkingen detecteren en differentiëren (zoals DIPS (diagnostisch interview voor psychische stoornissen) of die pure aandachts- en concentratieproblemen aan het licht brengen (zoals de computerondersteunde concentratietesten).
Als de arts de niet-hyperactieve vorm van ADHD al vermoedt op basis van de medische geschiedenis, selecteert hij de tests dienovereenkomstig. Hij gebruikt deze tests om typische gedragsproblemen op school en in het dagelijks leven thuis te beoordelen aan de hand van vragenlijsten van ouders en leerkrachten, en hij test de concentratie met behulp van reactiespelletjes op de computer of andere methoden. Ook test hij of het kind normaal ontwikkeld is en een gemiddelde intelligentie heeft, aangezien ontwikkelingsstoornissen ook de symptomen kunnen veroorzaken.
In sommige gevallen kan de groei van het kind zelfs worden beïnvloed door ADHD, wat ook hier wordt gecontroleerd. Tests van zintuiglijke indrukken, bijvoorbeeld van horen en zien, maken ook deel uit van het diagnostische spectrum. Typische ADHD-vragenlijsten worden ook gebruikt, onder andere om andere vormen van aandachtstekortstoornis uit te sluiten, maar zijn minder effectief bij ADHD omdat ze zich vaak meer richten op de fysieke dan op de psychologische symptoomcomplexen. Kinderen met ADHD worden daarom op dezelfde manier getest als kinderen met ADHD, maar de keuze van de tests is iets anders. Daarnaast is de algemene anamnese en het interviewen van ouders en leerkrachten net zo belangrijk als het daadwerkelijk testen, aangezien het geobserveerde gedrag de belangrijkste aanwijzing is voor de diagnose van ADHD.
