Middelste radiale verlamming is een parese van de radiale zenuw In dit geval treedt de verlamming op in het gebied van de distale bovenarm en is meestal het gevolg van letsel of andere externe factoren. Midden radiale zenuw verlamming is meestal gelokaliseerd in wat bekend staat als de radiale sulcus.
Wat is middelste radiale verlamming?
Middenradiale verlamming zorgt ervoor dat getroffen personen beperkingen in de arm ervaren, pols en vinger mobiliteit. In de meeste gevallen manifesteert middelste radiale verlamming zich aan slechts één kant van het lichaam. Dit komt omdat een gelijktijdig optreden van de onderliggende factoren op beide armen vrij zeldzaam is. Patiënten hebben bijvoorbeeld moeite hun pols vanwege middelste radiale verlamming. In veel gevallen verdwijnt de verlamming van de middenradialis vanzelf. In de regel is de behandeling hiervan voorwaarde hangt grotendeels af van de oorzaak. In veel gevallen kan alleen het hele spierstelsel rusten leiden op een positief beloop van de ziekte. In sommige gevallen zijn echter chirurgische ingrepen nodig om de symptomen op te lossen. Dit heeft geen invloed op de levensverwachting van de patiënt. Als het zenuwen onherstelbaar beschadigd zijn geraakt, is behandeling in veel gevallen niet meer mogelijk.
Oorzaken
De oorzaken die leiden tot de ontwikkeling van middenradiale verlamming variëren van geval tot geval. Kortom, verschillende factoren en invloeden kunnen middelste radiale verlamming veroorzaken. In veel gevallen gaat het om schade aan de radiale zenuw, die optreedt in het distale gedeelte van de bovenarm. Bij tal van patiënten ontwikkelt zich een middelste radiale verlamming als gevolg van de werking van druk op de corresponderende zenuw. De druk wordt een probleem, vooral als deze lange tijd aanhoudt. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer de arm ongebruikelijk lang in dezelfde positie heeft gestaan, zoals op een harde ondergrond of de rugleuning van een stoel. Soms is daarom de voorwaarde wordt ook wel parkbankverlamming genoemd. Gips te strak aangebrachte afgietsels beschadigen of irriteren onder bepaalde omstandigheden ook de radiale zenuw. Bovendien ontwikkelt zich in sommige gevallen verlamming van de middelste radiale zenuw in samenhang met botbreuken van de bovenarm (medische term opperarmbeen).
Symptomen, klachten en tekenen
De kenmerkende symptomen en tekenen van de ziekte van middenradiale verlamming zijn talrijk. Getroffen patiënten zijn bijvoorbeeld gestoord supinatie en ontvoering van de straal en de ellepijp. Soms zijn de getroffen individuen als gevolg van de verlamming niet in staat hun pols zoals gewoonlijk. Deze aandoeningen zijn voornamelijk het gevolg van irritatie van bepaalde spieren, bijvoorbeeld de supinatorspier. Het onvermogen om uit te strekken heeft meestal niet alleen invloed op het gewricht van de hand, maar ook op de gewrichten van de vingers. Om deze reden noemen artsen ook de symptomatologie hand laten vallen or vinger Spieren zoals de extensor indicis spier falen tijdens deze aandoening. Flexie van de onderarm is ook slechts onvoldoende mogelijk als gevolg van verlamming van de middenradialis. Bovendien vertonen getroffen personen een vermindering van de periostale reflex van de radius. Verlamming van de middelste radialis leidt ook tot verstoringen van de gevoeligheid, die voornamelijk geconcentreerd zijn in het onderarmgebied. Daarentegen komen soortgelijke klachten niet voor in de bovenarm. De tricepspeesreflex wordt grotendeels behouden tijdens middelste radiale verlamming.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose van middenradiale verlamming moet door een arts worden gesteld. Daarom moet onmiddellijk medisch advies worden ingewonnen als de aanwezigheid van een dergelijke parese wordt vermoed. Dit is zo omdat therapie kan nodig zijn, en het vroeg starten van de behandeling heeft een positief effect op de prognose en kwaliteit van leven van de getroffen personen. De arts begint het onderzoek meestal met een anamnese. Het doel is om de individuele klachten te achterhalen en informatie te krijgen over mogelijke oorzaken van de klachten. Deze informatie kan in veel gevallen al worden gebruikt om conclusies te trekken over de ziekte, waardoor de arts een voorlopige diagnose kan stellen. Neurologisch onderzoek is essentieel voor een betrouwbare diagnose van middenradiale parese. De arts controleert in hoeverre de patiënt zijn onderarm kan strekken en buigen. Daarnaast worden tests uitgevoerd om te bepalen of de extensie van de hand en vinger gewrichten is mogelijk. Andere significante indicaties zijn of de tricepspeesreflex en de radius periostale reflex nog functioneren. Op deze manier is het ook mogelijk om te achterhalen waar de schade aan de radiale zenuw zich bevindt. Dit maakt het mogelijk om het te onderscheiden van verlamming van de bovenste radialis, wat altijd moet worden gedaan als onderdeel van de differentiële diagnose. Electroneurografie is geschikt om de diagnose van middenradiale verlamming te bevestigen.
Complicaties
Middenradiale verlamming veroorzaakt ernstige beperkingen in het dagelijkse leven van de patiënt. In de meeste gevallen kan de getroffen persoon zijn pols daarbij niet meer volledig strekken. Dit resulteert in handicaps in het dagelijks leven en in verschillende taken, die de kwaliteit van leven aanzienlijk verminderen. Vooral bij kinderen kan radialisverlamming leiden voor ontwikkelingsstoornissen. Het is niet ongebruikelijk dat de vingers niet meer gestrekt of bewogen kunnen worden. Bovendien treft de verlamming in sommige gevallen ook de hele arm, zodat de getroffen persoon in zijn of haar dagelijkse leven afhankelijk kan zijn van de hulp van andere mensen. Radialisverlamming beperkt en vermindert ook het beschermingsmechanisme van de patiënt aanzienlijk, waardoor het ontstaan van verschillende verwondingen gemakkelijker wordt.
Wanneer moet je naar een dokter?
Aanhoudende of plotselinge bewegingsstoornissen duiden op een volksgezondheid stoornis die door een arts moet worden opgehelderd. Als er sprake is van verlamming, onregelmatigheid van de motoriek of verlies van normale spieren sterkte, een dokter is nodig. Verlamming van de middenradialis wordt gekenmerkt door aandoeningen van de pols. Daarom wordt een bezoek aan de arts aanbevolen zodra bijvoorbeeld de extensiebewegingen van de hand niet meer kunnen worden uitgevoerd. Als de getroffen persoon de hand, pols of vingers niet zoals gewoonlijk kan bewegen, moet een bezoek aan de arts worden gebracht. Zodra dagelijkse handbewegingen, zoals tandenpoetsen, wassen of aankleden, niet meer ongestoord kunnen worden uitgevoerd, is het raadzaam medische hulp in te roepen. Als de onderarmflexie niet meer volledig kan worden uitgevoerd, is opheldering van de symptomen nodig. Als het volksgezondheid voorwaarde verslechtert, alledaagse activiteiten niet meer kunnen worden uitgevoerd of sensorische stoornissen optreden, moet een arts worden geraadpleegd. Als de getroffen persoon geen grijpbewegingen kan uitvoeren, papierwerk kan doen of als de klachten leiden Bij toenemende onveiligheid en kleine ongevallen thuis is medische hulp noodzakelijk. Als er naast de fysieke ook emotionele onregelmatigheden zijn, is er behoefte aan actie. In het geval van stemmingswisselingen, gedragsafwijkingen of een diep gevoel van wanhoop, kan de steun en hulp van een arts verlichting bieden.
Behandeling en therapie
Maatregelen van behandeling voor midden radiale zenuwverlamming voornamelijk afhangen van de precipiterende factoren. Parese van de zenuw als gevolg van drukschade vereist in veel gevallen geen behandeling. Door de aangedane arm te laten rusten, verbeteren de symptomen meestal vanzelf en verdwijnen ze na een paar dagen. In dit geval is de prognose voor verlamming van de middelste radiale zenuw in principe goed. Als de schacht van de bovenarm is gebroken en de radiale zenuw daardoor beschadigd raakt, is meestal een chirurgische ingreep nodig. Dit geldt ook voor zogenaamde verbrijzelde fracturen, die tijdens de operatie zoveel mogelijk worden gereconstrueerd.
Vooruitzichten en prognose
Over het algemeen leidt middenradiale verlamming tot een goede prognose. Dit is vooral het geval als het het gevolg is van een druklaesie. Lijders hebben meestal geen medische behandeling nodig therapie Rust is voldoende. Het lichaam heeft voldoende sterkte om na een paar dagen genezing te bewerkstelligen. Een beperking van de kwaliteit van leven is niet te verwachten. De levensduur wordt niet verkort door een verlamming van de middenradialis. Behandeling voor een verkleinde breuk is aanzienlijk complexer. Maar zelfs voor dit geval heeft de wetenschappelijke geneeskunde voldoende therapeutische benaderingen ontwikkeld om in de meeste gevallen volledige verlichting van de symptomen te bereiken. De vooruitzichten zijn ook nog als goed te omschrijven. Een vroege start van de behandeling is essentieel. In wezen hangt het herstel ook af van de fysieke conditie op het moment van ziekte. Mensen van hoge leeftijd en mensen met reeds bestaande aandoeningen hebben aanzienlijk meer tijd nodig om te genezen. Ze hebben ook meer last van bewegingsbeperkingen en pijn na de eerste behandeling. Het kan zijn dat bepaalde sporten niet meer of alleen met lichte inspanning worden beoefend. Er kunnen beperkingen gelden voor het tillen van zware voorwerpen.
het voorkomen
preventieve maatregelen om middelste radiale verlamming te voorkomen, moet u de precipiterende factoren van de parese aanpakken. Indien mogelijk moet drukschade aan de corresponderende zenuw worden vermeden en moet de arm worden gespaard.
Follow-up
Of een vervolgbehandeling nodig is voor een matige radiale zenuwverlamming, hangt af van het specifieke geval. In de meeste gevallen is het echter niet nodig om onderzoeken uit te voeren of verdere actie te ondernemen. De tekenen van de ziekte verdwijnen vanzelf zonder behandeling. Daarom is er in de regel geen vervolgonderzoek door een arts nodig. In het geval van langdurige symptomen van middenradiale verlamming of onvolledige genezing, is het meestal nodig om de behandeling voort te zetten of een bepaalde revalidatie te ondergaan. maatregelen De specifieke vervolgbehandelingen die moeten worden gevolgd, zijn afhankelijk van de oorzaak van de ziekte en de gekozen therapeutische maatregelen. In ieder geval is regelmatige controle bij een specialist noodzakelijk. Kortom, de belangrijkste maatregel voor nazorg is het verregaand ontzien van de aangedane arm. Als de verlamming van de middelste radialis wordt veroorzaakt door een breuk van de bovenarm volgt meestal een chirurgische behandeling. In de loop van de nazorg is in eerste instantie de genezing van het operatielitteken bijzonder belangrijk. Om deze reden zijn enkele medische onderzoeken nodig, die meestal poliklinisch kunnen worden uitgevoerd. Bovendien is in de meeste gevallen een fysiotherapeutische behandeling aan te raden. Hierdoor kunnen patiënten de beweeglijkheid van de aangedane arm terugkrijgen. Als er geen ernstige complicaties optreden, is de nazorg voor matige radiale parese meestal binnen enkele maanden voltooid.
Hier is wat u zelf kunt doen
Om beschadiging van spieren of zenuwbanen in het lichaam te verminderen, moet in een houding worden gelet om beknelling te voorkomen schepen of vezelachtige paden als een kwestie van principe. Stijve of starre fysieke houdingen mogen niet gedurende een langere periode worden ingenomen. Bovendien mag er geen druk op het lichaam worden uitgeoefend door invloeden van buitenaf. Evenwichtige bewegingen zijn belangrijk na een periode van zitten of staan voor een goede werking van de bloedsomloop en de aanvoer van voedingsstoffen en boodschappersubstanties aan het organisme. Het is raadzaam voor de patiënt om regelmatig verschillende sportactiviteiten te ondernemen om goed te blijven volksgezondheid en om uit te oefenen. Tegelijkertijd eenzijdig fysiek spanning moet in het dagelijks leven worden vermeden. Met name de ledematen moeten worden beschermd tegen overbelasting of overmatige belasting. Het tillen en dragen van zware voorwerpen moet worden vermeden om schade aan de zenuwbanen te voorkomen. In het geval van een gediagnosticeerde matige radialisverlamming, dient de patiënt zijn of haar arm voldoende te laten rusten en stil te houden. In veel gevallen vermindert zelfs een vermindering van de fysieke activiteit gedurende meerdere dagen het bestaande ongemak. Het toepassen van warmte op het getroffen gebied helpt ook om een verbetering van de stoornissen te bereiken. Bovendien beschermt het tegen verdere aandoeningen zoals ontsteking of irritatie van de zenuwen.
