ADS Dreamer-test
Tests voor niet-hyperactief, mogelijk 'dromerig' ADHD zoek geen hyperactiviteit of impulsiviteit, maar typische symptomen zoals afwezigheid van geest, gebrek aan concentratie of vergeetachtigheid. Deze tests voor "dromers" zijn ook bedoeld om de resulterende problemen op school of op het werk te identificeren. Maar net zoals er geen eenduidige test voor kan zijn ADHDis het nog niet mogelijk om een sluitende test voor ADHD te maken. De ziekte is simpelweg te complex en verschillend om door een enkele gestandaardiseerde test te kunnen worden opgespoord.
Tests voor volwassenen
Net als bij het kind, het typische ADHD tests worden gebruikt bij volwassenen en uitgebreid als niet-hyperactieve ADHD wordt vermoed. Hoewel het scala aan mogelijke symptomen bij kinderen al extreem groot is, is de ernst van de symptomen bij volwassenen nog variabeler. Per definitie bestaat de aandoening sindsdien jeugd, dus de volwassen patiënt had vele jaren om zijn symptomen te compenseren, te verbergen of te wijzigen.
Het is bijna onmogelijk om dit door middel van een test zonder twijfel vast te stellen. Daarom wordt bij het vermoeden van een aandachtstekortstoornis bij volwassenen een hele reeks tests gebruikt, variërend van vragenlijsten tot fysieke onderzoeken en psychologische tests, die een hele reeks verschillende resultaten opleveren die vervolgens door de arts als ADHD moeten worden geïnterpreteerd. Net als bij kinderen omvat dit een gedetailleerde anamnese, vragenlijsten, concentratie- en aandachtstests, lichamelijk onderzoek, bepaling van het IQ en nog veel meer.
Dezelfde procedures worden gebruikt als voor typische ADHD, zoals de WURS (Wender Utah Rating Scale) of de TAP (testbatterij voor aandachtstesten). Daarnaast is er meer aandacht voor de psychische problematiek van ADHD, bijvoorbeeld door middel van speciale vragenlijsten of een daarop gerichte anamnese, terwijl hyperactiviteit en impulsiviteit veelal kunnen worden verwaarloosd. Anders dan bij kinderen, moet de arts ook vragen stellen over compensatiestrategieën die de patiënt gebruikt om zijn symptomen te verhullen en onaangename situaties te vermijden.
Een typisch voorbeeld is sociale terughoudendheid om interpersoonlijke problemen en misverstanden te voorkomen, zoals vaak het geval is bij ADHD. Bij volwassenen is de diagnose van ADHD is daarom een complex proces, waarbij vaak meerdere artsen betrokken zijn. Net als bij kinderen is een gedetailleerd gesprek met de patiënt echter net zo belangrijk als het daadwerkelijke testen. Een arts die het ziektebeeld goed kent, is beter in staat om zo'n complexe aandoening te identificeren dan gestandaardiseerde tests, die vervolgens kunnen worden gebruikt om de aandoening te voltooien en beter te isoleren of om de therapie te volgen. De redactie adviseert ook: ADS-diagnose bij volwassenen
Procedure van een test
De procedure voor ADS-tests verschilt niet van die voor ADHS-tests. Afhankelijk van de testsituatie moeten de getroffenen vragenlijsten invullen, taken op de computer uitvoeren en de instructies van de arts volgen tijdens fysieke onderzoeken. Afhankelijk van de test wordt er dus van de patiënt verwacht dat hij iets anders doet, bijvoorbeeld het juiste antwoord aanvinken, snel reageren op een handeling op het scherm of gewoon vragen beantwoorden.
De tests zijn zo eenvoudig mogelijk gestructureerd en worden vooraf op een begrijpelijke manier aan de patiënt uitgelegd om te voorkomen dat de resultaten door misverstanden worden vertekend. Bij kinderen zijn veel tests ontworpen als een spel, omdat een gebrek aan motivatie de resultaten ook zou kunnen verslechteren. De taken mogen niet te moeilijk zijn om het concentratievermogen van de proefpersonen niet te zwaar te belasten of te frustreren. Als de test voor diagnostische doeleinden is, maakt het deel uit van een gedetailleerd onderzoek en volgt het een doktersconsult of iets dergelijks. Om de therapie te volgen, wordt de patiënt op een vast tijdstip na inname van de medicatie voor de test uitgenodigd.