Symptomen | Wat is de ziekte van Dupuytren?

Symptomen

De ziekte begint vaak met het zogenaamde in slaap vallen en 'formicatie' (= tintelingen) op de punt van het midden vinger. De symptomen worden veroorzaakt door een eenzijdige positie van de pols bij het telefoneren, fietsen, etc. Even later heeft de patiënt het gevoel van een opgezwollen hand.

Pijn wordt gevoeld in de hele hand, mogelijk ook in de onderarm​ De bovengenoemde pijnen komen bij voorkeur voor in rust, en daarom vooral vaak 's nachts. Omdat de ziekte van Dupuytren tot de groep van fibromatosen behoort, wordt bij deze ziekte ook de vorming van knopen en strengen aangetroffen.

Na verloop van tijd krimpen deze knobbeltjes en verhardingen steeds meer. Dit resulteert in een buiging van de vingers, wat kan leiden tot een functionele beperking en pijn​ Bij de maximale mate van symptomatologie is er een uitgesproken buigcontractuur van de proximale (near-body) interfalangeale gewrichten (interfalangeale gewrichten) en tegelijkertijd een verlenging van de distale (distale) interfalangeale gewrichten (interfalangeale gewrichten).

Deze maximale uiting van de ziekte van Dupuytren wordt ook wel knoopsgatvervorming genoemd en ontwikkelt zich gedurende vele jaren. In de loop van de ziekte blijft het niet alleen bij de pijn en ongemak dat 's nachts optreedt. In toenemende mate treden de symptomen ook overdag op.

Patiënten melden vaak "onhandigheid" en plotselinge "zwakte" van de hand. De gevoeligheid van de huid op de duim, wijs-, middel- en ringvinger wordt steeds minder. In latere stadia kan het duimbalspierstelsel verloren gaan.

Gelukkig komt het volledig verlies van huidgevoeligheid in de hand tegenwoordig zeer zelden voor. Meestal zijn de knoestige veranderingen en verhardingen jarenlang voelbaar zonder verdere symptomen. In sommige gevallen kunnen de nodulaire veranderingen in de loop van de tijd zelfs afnemen.

Geleidelijk ontwikkelen zich echter strengen langs de pezen, die voornamelijk bestaan ​​uit collageen vezels. De strengen verhinderen in toenemende mate dat de vingers worden gestrekt en leiden zo tot de typische buigcontractuur van de ziekte van Dupuytren. Om de juiste therapie te kiezen, wordt de contractuur van Dupuytren onderverdeeld in verschillende fasen.

Het extensie-tekort wordt gemeten als afwijking van de normale positie. Om het totale tekort van de getroffenen te kunnen meten vingerwordt het tekort over elk gewricht van de aangedane vinger gemeten en worden de individuele extensie-tekorten bij elkaar opgeteld om een ​​totaal tekort te vormen. Deze definitie gaat terug op Tubania.

In de beginfase is deze definitie uitgebreid. Vanaf de derde fase kan de contractuur zo ernstig zijn dat de resulterende huidplooien niet meer kunnen uitdrogen en ontstoken raken.

• Fase 0 geeft een gezonde hand aan.
• In stadium N is er nog geen rek tekort, maar knopen en strengen zijn al voelbaar.
• In stadium N / I is er een beginnende flexiecontractuur van 1-5 graden.
• In fase I is de contractuur tussen de 6 en 45 graden.
• In stadium II wordt een contractuur tussen 46 en 90 graden beschreven,
• In fase III tussen 91 en 135 graden.
• Alle contracturen met een extensie-tekort groter dan 135 graden worden toegewezen aan stadium IV.