Symptomen | Osteomyelitis

Symptomen

Endogeen hematogeen osteomyelitis is meestal een ziekte van het hele lichaam bij zuigelingen en kleine kinderen en manifesteert zich meestal met een koorts van maximaal ongeveer 40 ° C.Bovendien Depressie en rillingen worden merkbaar. Gebieden die zijn aangetast door de botontsteking worden merkbaar door sterke roodheid, zwelling en druk pijn. De bovengenoemde symptomen zijn meestal minder ernstig bij volwassenen.

Typische symptomen zijn hier ook Depressie, pijn en functionele beperkingen in de getroffen gebieden. De ontsteking van het betreffende gebied kan merkbaar worden door een lichte oververhitting (mogelijk ook roodheid), maar dit soort symptomen zijn veel minder uitgesproken bij zuigelingen en peuters. Zoals al meerdere keren vermeld, kan een dergelijke ziekte onder bepaalde omstandigheden chronisch worden.

In dit geval, de pijn in de getroffen gebieden, inclusief functionele beperkingen, is de belangrijkste focus. In het geval van een acuut hematogeen kind osteomyelitisis de kans op herstel goed bij vroege therapie. In gevallen waarin de ziekte al is gevorderd en vernietiging van de groeischijf heeft veroorzaakt, kunnen soms aanzienlijke groeistoornissen optreden.

Zelfs in het geval van acuut hematogeen osteomyelitis in jeugdDe prognose is sterk afhankelijk van de beschadiging van de groeischijf. Ook hier kan soms aanzienlijke botbeschadiging optreden, wat onder bepaalde omstandigheden kan leiden tot verkorte extremiteiten. -> Meer over diagnostiek van osteomyelitis Ebenso is van toepassing op acute endogene - hematogene osteomyelitis bij volwassenen: als de ziekte op tijd wordt gediagnosticeerd en consequent wordt behandeld, is genezing meestal mogelijk zonder blijvende schade. Er bestaat echter een risico dat de ziekte - als deze niet vroegtijdig wordt ontdekt en niet op de juiste manier wordt behandeld - zal veranderen in chronische osteomyelitis.

In vergelijking met de acute vorm is chronische osteomyelitis moeilijk te behandelen en kan zelfs bij een succesvolle genezing (hernieuwde infectie van het bot) oplaaien. Exogene osteomyelitis is een ontsteking van de beenmergveroorzaakt door een open wond na een ongeval (= posttraumatisch) of tijdens een operatie (= postoperatief). In beide gevallen, kiemen penetreren van buitenaf en verspreiden zich in het wondgebied op zodanige wijze dat zich aanvankelijk een lokale ontsteking in het bot ontwikkelt.

Net als bij endogene hematogene osteomyelitis omvatten de belangrijkste pathogenen Staphylococcus aureus, maar ook Escherichia coli en Proteus. Andere bacteriële pathogenen kunnen ook worden beschouwd als triggers van ziekten. Het beloop van de ziekte is erg individueel en hangt af van verschillende factoren.

De mate waarin ziekteverwekkers zich in en van bot kunnen verspreiden, hangt voornamelijk af van de individuele immuunafweer van een patiënt. Dit betekent dat vooral patiënten met een verminderde afweer (bijvoorbeeld na een transplantatieveroorzaakt door een zogenaamde immunosuppressieve therapie) worden beïnvloed door acute, maar ook chronische ziekte progressie van osteomyelitis. Bovendien kunnen patiënten met een tekort bloed toevoer naar het bot lopen ook risico.

Dit is bijvoorbeeld het geval bij patiënten die hieraan lijden suikerziekte mellitus (= diabetes) of arteriosclerose (= verharding van de slagaders). Vanwege de geschiedenis van ontwikkeling (posttraumatisch, postoperatief) van exogene osteomyelitis, is het begrijpelijk dat deze ziekte voornamelijk bij volwassenen voorkomt. Uit statistische gegevens blijkt dat mannen vaker door ongevallen worden getroffen dan vrouwen, zodat kan worden geconcludeerd dat mannen ook vaker door deze ziekte worden getroffen dan vrouwen.

Bij de acute vorm van exogene postoperatieve osteomyelitis kunnen de eerste symptomen al drie tot vier dagen na de operatie worden waargenomen. De patiënt reageert meestal met koortszwelling en roodheid van het getroffen gebied en mogelijke wondsecretie. Patiënten klagen ook vaak over pijn en Depressie.

Vergelijkbare symptomen worden gezien bij posttraumatische osteomyelitis. In dergelijke gevallen is snel ingrijpen vereist om de overgang naar secundaire chronische osteomyelitis te voorkomen. Het optreden van de bovengenoemde symptomen in combinatie met een traumatische ervaring of als gevolg van een operatie maakt het al mogelijk om de aanwezigheid van exogene osteomyelitis te concluderen.

In de regel wordt een verdere diagnose gesteld door middel van bloed analyse. In dit proces is het CRP-waarde wordt gemeten als een ontstekingsbarometer, net als de bloed sedimentatiesnelheid (BSG), die significant verhoogd is in het geval van osteomyelitis. Typerend voor ontstekingen in het lichaam is ook de toename van de witte bloedcelconcentratie (= leukocyten; leukocytose).

Deze diagnostische maatregelen zijn echter alleen van belang bij een acute vorm, aangezien bij chronische osteomyelitis beide waarden slechts een matige stijging laten zien. Botveranderingen zijn meestal pas twee tot drie weken na het begin van de ziekte zichtbaar. Dan echter zichtbare veranderingen (cf.

Röntgenstraal) in de vorm van verkalking (= ossificaties), lichtere plekken en / of loslaten van periosteum van het bot worden duidelijk. Als de osteomyelitis chronisch is, bloedvat afsluiting kan leiden tot een verminderde bloedtoevoer naar het bot, wat zelfs kan leiden tot een botinfarct. Het gevolg van een botinfarct is het afsterven van bepaalde botdelen, die dan als restlichamen (= sekwestreerders) in het besmette gebied achterblijven.

Dit is te herkennen aan een lichtgekleurde rand in Röntgenstraal diagnostiek, aangezien dood botweefsel meestal wordt beantwoord door de vorming van nieuw botweefsel. De lichtgekleurde rand is dus bindweefsel. Bovendien echografie (= ultrageluid onderzoek) kan worden gebruikt voor diagnose. positief moet worden vermeld dat bijvoorbeeld het loslaten van periosteum van het bot, dat wordt veroorzaakt door de vorming van abcessen, eerder kan worden gezien dan in de Röntgenstraal afbeelding.

Als een verdere diagnostische maatregel, het zogenaamde skelet scintigrafie kunnen worden gebruikt. Deze diagnostische methode maakt het mogelijk om ontstekingsprocessen op te sporen met behulp van zeer zwakke radioactieve preparaten (= radiofarmaca). Therapeutisch kunnen zowel conservatieve als chirurgische maatregelen worden genomen.

Vanwege de vaak bestaande slechte lokale bloedcirculatiecondities heeft conservatieve antibioticatherapie weinig kans op genezing, aangezien slechts een onvoldoende concentratie van het actieve ingrediënt op de beoogde locatie kan worden bereikt. Om deze reden wordt een exogene osteomyelitis meestal operatief behandeld. Er zijn verschillende manieren om te werk te gaan, bijvoorbeeld: exogene acute osteomyelitis kan degenereren tot een ernstige ziekte van het hele lichaam en - in niet-ontdekte gevallen - zelfs leiden tot sepsis (= bloed vergiftiging), die op hun beurt ernstige gevolgen kunnen hebben, zoals orgaanschade.

Bij exogene acute osteomyelitis is snel ingrijpen vereist, aangezien de overgang naar secundaire chronische osteomyelitis vloeibaar is. Chronische osteomyelitis heeft veel minder kans op genezing en kan leiden tot uitgesproken botremodelleringprocessen tot botstabiliteitsstoornissen als gevolg van botinfarcten. Het is ook mogelijk dat de ziekte zich kan verspreiden naar aangrenzende gewrichten, resulterend in aanzienlijke bewegingsbeperkingen.

In ernstige gevallen kunnen zelfs verstijving en verkorting van de ledematen (amputaties) optreden.

• De chirurgische radicale verwijdering van het brandpunt van de ontsteking, mogelijk gecombineerd met poreus bot het enten (= transplantatie botstof van een ander, autoloog, gezond bot), irrigaties en afvoeren.
• Het inbrengen van irrigatie - afzuiging - drainage.
• Systemische antibioticatherapie gedurende een periode van één tot ongeveer anderhalve maand.

Als de ziekte osteomyelitis vroeg wordt ontdekt, is er een kans op genezing zonder enige resterende schade. Zoals eerder vermeld, wordt de therapie meestal chirurgisch uitgevoerd, omdat conservatieve antibioticatherapie zelden effectief is vanwege de slechte bloedtoevoer naar de botten.

Omdat de overgang naar de secundaire - chronische vorm van osteomyelitis vloeibaar is, blijkt genezing vaak moeilijk (zie hierboven). Chronische osteomyelitis heeft de neiging recidieven te vormen, zelfs na mogelijke genezing, zodat de ziekte keer op keer kan oplaaien.